Weeks later, pinalabas na ako ng doctor ko, pero may nakadikit sa ulo ko ng rectangular shape na cotton-sugat ko sa ulo.
On my way to mama and papa's room bago manlang ako lumabas ng hospital, nakasalubong ko si James.
"James?" Sabi ko ng pabulong, making sure kung siya nga, I took step forward.
"You're fine," bati niya sakin, ngumiti ng saglitan, "thank God you're okay."
I was surprised niyakap niya ako, and after seconds he pulled away.
"Kamusta na kalagayan mo?" Tanong niya "yung mama at papa mo nasaan?"
Was he concerned? Ano ba ang ginagawa niya dito? Ako ba ang sadya niya dito?
"I came all the way here just to check on you." Sabi niya sakin.
"Hindi ka na dapat pumunta dito," Hindi ko alam ano ba ang dapat kong sabihin. "Okay naman ako diba? Nakakalakad na ako. Normal na ako. You can now leave me."
Bitterness.
"Ayl-"
"James, umuwi ka na lang, maabutan ka pa ng asawa mo."
And so he left, tulad ng sabi ko. Wala ako sa mood para makipag-usap o mag drama sakanya ngayon. All I want to do is to see my parents.
Nahanap ko na ang room 322. Hindi na ako nagdalawang isip na pumasok. Gusto ko na talaga silang makita!
Opened the door, stepping inside, "Ma? Pa?" And then there they are-resting.
Buti pumayag silang isama sila sa iisang kwarto. Much better.
Sinara ko ng maigi ang pintuan at pumunta sa gitna nila. One bed for mama and another for papa. May space sa gitna kaya kumuha ako ng upuan para umupo sa gitna nila.
Tulog na tulog si mama, okay na yan para magkaroon siya ng energy.
Okay naman din si papa, in coma nga lang. Lagi kong pinagdadasal na magiging okay din si papa balang araw. And so I kissed his forehead.
"Miss, ikaw ang relative ng pasyente?" Hindi ko napansin, pumasok ang lalaking nurse to check up on them.
"Oo," sagot ko.
"Name?" Tanong niya habang chinecheck sina mama at papa. Kinakausap niya ako pero hindi siya tumitingin sakin, mas focus siya sakanila, parang suplado.
"Aurora."
No comment, at pagkatapos ay umalis nalang din sa kwarto, emotionless.
"Hm, ang taray naman niya." Sabi ko sa sarili ko, nakataas ang kilay.
Bzzzz. Bzzzz. Bzzzz.
Cellphone ko nagriring. Tumatawag si Casandra, sasagutin ko na sana kaso nasa room na din pala siya.
"There you are." Sabi niya. "Musta?" Hugs and kisses.
"Feeling better, nakita ko na sina mama eh."
"Sure ka na bang okay ka na?" Tanong ni Casandra "Saan na ang mga gamit mo? Stay with me muna habang hindi pa okay parents mo."
"Nasa kwarto ko pa rin. Isang bag lang naman ang kunin mo. Inayos ko na lahat."
"I'll be right back then," sabi niya at lumabas ng kwarto para kunin gamit ko.
I was smiling, habang naiiyak ako habang nakikita ko si papa na nahihirapan. Hinawakan ko ang kamay niya na may inject ng dextrose. "Hi dad. Get well soon okay? Miss na kita. Bumalik ka agad." And so naiyak na talaga ako ng todo, pero pinunasan ko din agad. Alam kong ayaw ni papa na makita nya akong naiiyak dahil sakanya.
