But, I Fell Inlove With My Bestfriend

Chapter 33 'Hug'

Chapter 33
'Hug'

Napataas ang balikat ko nang padabog niyang binagsak sa harapan ko ang isang baso ng tubig. He's mad. Nandito na kami sa bahay nila. Kami lang dalawa kasi sila Mama at ang iba pa ang nagbabantay sa hospital, sabi nila matulog na lang daw muna kami ngayong gabi.

Nakatungo pa din ako at hindi makatingin kay Andoy. Nahihiya ako. Ininom ko na lang ang tubig na nilapag niya

"Ipaliwanag mo sakin kung paano ka napunta sa ganung lugar"

huminga ako ng malalim at pumikit ng mariin

"Nung umalis ako ng hospital, I tried to find a job. Yung mataas ang sweldo and then some girl bumped me and told me that i can work with her tapos sumama ako not knowing that it's a dirty work."

"Why do you want to find a job Trina? Here? seriously? babalik ka din naman ng Manila bakit hindi ka na lang don maghanap ng trabaho?"

"Dahil hindi ako babalik ng Manila nang hindi ka kasama!" I shouted. I'm just so tired and frustrated as him. The fact that i failed him and i failed myself to find a descent job, annoys and disappoint me to hell.

"No! Babalik ka don and you will study. Isipin mo ang Mama mo!" I stopped on my tracks. Hinilamos ko ang mukha ko at napaiyak na lang. Yeah right, buo na sana ang desisyon ko na hindi ako aalis dito nang hindi kasama si Andoy. Kung magstop siya sa pag-aaral, magi-istop din ako. But i forgot my mom. Bakit nga ba talaga ako nagpunta ng Manila? To be with Anthony? Anong klaseng anak ako? How can i forgot about my own mother at kaya ako nag-aaral ay para mabigyan siya ng magandang buhay.

....But I love this man infront of me

"Gusto lang kitang tulungan Andoy" I tried to hold his hands pero nilayo niya yon

"I don't need a fucking help Trina."

there he goes and his pride.

"pero hindi mo naman talaga kaya ang gastusan sa St. Lukes!"

"So what are you telling me? na wag ng ipagamot si Mama?"

"That's not what i'm saying! Ang sinasabi ko lunukin mo yang bwisit mong pride at hayaan mong tulungan kita kasi hindi mo naman talaga kaya!"

padabog siyang tumayo at hinampas ang kamay niya sa lamesa. Halos mapatalon ako sa gulat

"Huwag mo akong pakialaman. Dahil sa ginagawa mong yan napapahamak ka tignan mo nga ang nangyari!"

Kinuha niya ang hoodie niya at naglakad palabas ng bahay. tears escape from my eyes. He can't just tell me to mind my own life lalo na ngayon na naghihirap siya. We promised. We promised to share our pain and suffer together eh bakit parang gusto niya na lang solohin lahat? Lagi ko namang sinasabi sakanya na nandito lang ako palagi. Hindi niya ba ako pinagkakatiwalaan? or he thinks of me as a young girl and a weak one?

kahit na nahihirapan akong tumayo dahil sa sakit ng katawan ay naglinis na ako at nagpunta ng kwarto para matulog. Tatawagan ko sana si Andoy pero baka lalo lang siyang magalit. We both need to cool down. Ilang sandali pa ay nakatulog na din naman ako.

[-]

Pagkamulat ng mata ko, tumakbo agad ako palabas ng kwarto para tignan kung umuwi ba si Andoy. Wala siya. I checked my phone. He texted me, 4 AM?!

Andoy: Goodmorning. Pinagluto kita ng breakfast iinit mo na lang, I'm sure malamig na yan pagkagising mo. Nasa Hospital na ako. See you.

I smiled. Kinain ko na ang niluto niyang breakfast tapos nag-ayos na din at sumunod sa Hospital. Naabutan kong kausap ni Andoy ang Doktor. Tumingin lang siya sakin bago binaling muli ang atensyon sa Doktor