De Hoer Die Veranderde 1&2 / Geld Maakt Blind

3.23

Vergeet niet te stemmen❤️

Ik had/heb toetsweek dus kan niet veel updaten, Het einde van dit boek is bijna.

Perspectief Samir.

Een leegte gaat dag in dag uit door me heen, Reizen is leuk, Je leert mensen kennen, Ontdekt nieuwe dingen, Je leert de wereld beter kennen.Maar iets blijft in mijn achterhoofd zitten, Of nou iemand eigenlijk..

Waarom verwachten we dat we vanavond nog leven? Morgen zullen opstaan? Naar school of werk zullen gaan? Terwijl niks ons beloofd is in dit leven.Wie weet ben ik dood vanavond, Waarom stellen we alles uit terwijl geen één minuut beloofd is op aarde.

De mensen om wie je geeft,houd zouden elke minuut kunnen verdwijnen, je verlaten of door gaan met een ander.Waarom verwachten wij alles van de ander als we zelf geen actie ondernemen?

Waarom vertrouwen we op onze hersennen als onze harten weten dat niks belooft is? Zoveel vragen gaan door mij heen de laatste tijd dat het me aan het denken heeft gezet.

Je kan niet iets van een ander verwachten als je zelf geen moeite doet, Als je iets wil bereiken zal het niet zomaar je pad op komen lopen, Je zal ervoor moeten werken.

Ben ik gelukkig op dit moment? Zo nee, Hoe zou ik dat dan kunnen worden? Het zijn dingen die je je moet afvragen als je iets wil bereiken.

Het leven is een achtbaan vol emoties, Maar uiteindelijk ligt de keuze bij jou hoe je daarmee wil omgaan.Elk probleem heeft een oplossing, We maken niet altijd de juiste, Maar daar kan je ook weer een oplossing voor vinden.

Door al deze gedachtes ben ik op een conclussie gekomen, Ik voel me het gelukkigst met Laila, Daarom zal ik haar terug winnen, Ik zal mijn best doen mijzelf te bewijzen aan haar.

Ik pak mijn telefoon en stuur haar een berichtje,
'Hey, Wanneer ben je in Marokko?' stuur ik.

Ze opent het gelijk,
'13 Juli tot 15 Augustus' stuurt ze terug.

Ik sluit mijn telefoon af en boek een ticket in de buurt van die datums.

Perspectief Laila.

Na een dagje shoppen zijn we beide moe, We besluiten wat te gaan eten bij vapiano en keren daarna terug naar huis,

'Ik ben moe' zucht ik, Mijn moeder lacht me uit.
'Bereid je er alvast op voor, Het zal moeilijk zijn later' glimlacht ze.

Zaterdag gaan we naar Marokko, Ik weet niet wat ik er van ga vinden, Ik heb zoveel familie leden niet gezien, En ik heb geen idee wat ze van me gaan vinden na het horen van mijn verkrachtingen..

Aangekomen op mijn kamer begin ik alvast mijn koffers te pakken, Ik begin bij het pakken van alle kleding en daarna naar verzorgingsproducten.

Na ongeveer een uur ben ik dan klaar, Ik sluit de koffer en facetime met Chaimae, Zij gaat Donderdag trouwen in sha allah, Het geeft me een raar gevoel, Wetend dat ik eigenlijk de vrouw van Ouassim zou kunnen zijn, Maar ik gun het ze van harte.

Ik kijk naar mijn mooie lichtroze jurk met gouden details, Ik heb hem speciaal laten naaien op maat voor haar bruiloft.

Verveeld pak ik wat nagellak en begin mijn nagels te verzorgen, Oppeens word ik gebeld door Samir,

'Doe je camera aan' lacht hij, Ik druk op facetime en ik zie zijn lachende gezicht, Zijn mooie ogen kijken me aan.Ik mis hem.

Herinneringen komen bij me op, De avonden waar we samen film keken, Samen gingen zwemmen, Ik krijg tranen in mijn ogen en hang op.

Hij stuurt me wat appjes maar ik lees ze niet en duik in bed, Met tranen in mijn ogen denk ik aan hem,

Zijn lieve stem, Mooie ogen, Zachte haren waarmee ik speelde.Ik had het gevoel dat we iets aan het bouwen waren, Een band of toekomst zelfs, Nog nooit had ik me bij iemand zo veilig gevoeld als bij hem, En nu?

Nu is hij weg...