This story is written by TinaX2. The ideas, writing style, the story itself belongs to her and her only. I was given premission by the author herself to translate the book, and I am doing just that.
Vdekja ndahet në dy grupe; një grua që tymos dhe...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
***
Kujtimet që duam të harrojmë janë gjithnjë ato që qëndrojnë me ne përgjithmonë
***
Kapitulli 49 ~Zbulimi i së Vërtetës~
Bethi, Dani, Luka dhe unë nuk humbëm aspak kohë që të futeshim në makinë e të shkonim te Lili. Ajo vajzë ishte shembulli konkret i rrëmujës kur e takuam, dhe sytë e saj më kujtonin dy topa, me gjak.
Bluza e Lukës iu kthye në një oqean, pasi koka e Lilit nuk iu shqit gjoksit të tij teksa ia shkrehte vajit.
Ato ditë, nuk iu larguam kurrë Lilit dhe i dhamë një shpatull për të qarë kurdoherë që kishte nevojë, pasi kjo ishte më e pakta që mund të bënim dhe e vetmja gjë që mund të bënte në atë moment.
Kur mbërriti dita e funeralit të mamasë së saj, Lilit sikur i kishin mbaruar lotët. As nuk derdhi një; dukej si gur i ftohtë, as një fjalë e vetme nuk i doli nga goja.
"Kam menduar," fillova, duke ecur në varreza bashkë me Xhejmsin në anë, "dhe e kam kuptuar se sa saktë e ke pasur."
"Për çfarë?" pyeti Xhejmsi.
"Ajo teoria 'i trishtuar dhe vërtetë i trishtuar'." thashë. "Ti the se qan kur je i trishtuar por kur je vërtetë vërtetë i trishtuar, lotët nuk përfshihen fare."
"Dhe po e thua këtë pasi...?"
"Pse?"
"Pse çfarë?"
"Pse nuk përfshihen lotët kur je vërtet vërtet i trishtuar?"
Xhejmsi rrëshqiti dorën rreth belit tim teksa ecnim ngjitur me njëri- tjetrin, dhe më dha një buzëqeshje të trishtuar.
"Pasi lotët nuk janë mjaftueshëm për të shfaqur sa i shkatërruar je në atë moment."
Miratova me kokë dhe heshta.
Të gjithë u mblodhëm te varri i mamasë së Lilit, dhe na u kërkua të mbanin qetësi për një minut për respekt, dhe kështu bëmë.
I pari, ishte babai i Lilit që dha fjalim. Teksa fliste, lot bienin me gjentilesë poshtë syve të tij. Por kjo nuk e ndaloi që të jepte një buzëqeshje kurdoherë që e përmendte të shoqen në fjalim.
I rradhës ishte vëllai i Lilit, Lorenzo.
Me një letër në dorë, foli me vetbesim. Por pavarësisht se sa i plotë iu dukte zëri, sytë i thonin një gjë krejt tjetër.
