Γιατί εμένα;

Τα ομορφότερα πράγματα...

Η βροχή σταμάτησε και ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του.Είμαι σίγουρη σε λίγο θα δούμε το ουράνιο τόξο.Και έχω να δω τόσα χρόνια.

Έχουμε περπατήσει αρκετά και φτάσαμε στο τέλος του μονοπατιού.Όταν ο Σπύρος κοίταξε το ρολόι του για να δει την ώρα μου είπε ότι είχε πάει 6 το απόγευμα.Perfect.Πόσες ώρες μας πήρε να έρθουμε από τη μία άκρη στην άλλη και επίσης έχουμε αφήσει τα πράγματα μας στη μηχανή.

Μ-Ρε συ Σπύρο,σε λίγο θα νυχτώσει.Ο δρόμος είναι μούσκεμα και από ό,τι πρόσεξα κάπου υπάρχει χωματόδρομος οπότε δεν μπορούμε να γυρίσουμε.Άσε που παρατήσαμε τα πράγματα μαζί με τη μηχανή...ούτε θυμάμαι που.Όλο αυτό το είπα με μία ανάσα.

Σ-Μπορείς να μην αγχώνεσαι τόσο πολύ;

Μ-Όχι,είναι στο χαρακτήρα μου.

Σ-Κοίταξε με,χαλάρωσε.Θυμάσαι τη σπηλιά που σου έλεγα πιο πριν;Εκεί θα κοιμηθούμε.

Μ-Τι είμαστε ρε Σπύρο;Πρωτόγονοι;;;

Σ-Καλά εσύ κοιμήσου στα βρεγμένα παγκάκια από έξω.

Στριφογύρισα  τα μάτια μου και περπάτησα λίγο ακόμα.Είχε πολύ ψηλά φυτά και πραγματικά ήθελα να δω τι υπάρχει μετά.Μόλις πέρασα από τα φυτά αυτό που είδα ήταν εκθαμβωτικό.

Μ-Σπύροοοοο.Έλα γρήγορα.

Σ-Τι έγινε;Τι φω-Ουάου...Τι υπέροχη παραλία!

Ήταν μια μικρή παραλία αλλά και πανέμορφη.Ο ήλιος δεν είχε δύσει τελείως και τελικά είχα δίκιο.Ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο είχε σχηματιστεί.Χωρίς να το πολύ σκεφτώ,έβγαλα τα βρεγμένα μου παπούτσια και τις κάλτσες,τα πέταξα κάπου,ούτε είδα που πήγαν και άρχισα να τρέχω στην άμμο μέχρι που έσκασα με τη πλάτη κάτω και έμεινα εκεί να κοιτάω το κενό.

Spyros' POV

Πραγματικά έρχομαι από μικρός εδώ ,ερχόμουν με τον παππού μου, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι κρύβει κάτι τόσο όμορφο.

Flashback

-Μικρέ μου να ξέρεις πάντα,τα πιο όμορφα πράγματα τα βρίσκουμε εκεί που δεν το περιμένουμε.

Σ-Τι εννοείς παππού;;;

-Θα καταλάβεις μόλις μεγαλώσεις.Απλά μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.

End of flashback

Είναι λίγο τρελή αλλά μου αρέσει.Την κοιτάζω πόσο μαγικά νιώθει μέσα στο τοπίο και στο πρόσωπο μου δημιουργείται ένα χαμόγελο.Τελικά είναι πολύ τρελή,έβγαλε τα παπούτσια και τις κάλτσες της και τα πέταξε.Βέβαια το ένα παπούτσι της με βρήκε στο κεφάλι αλλά τέλος πάντων,δεν θέλω να της χαλάσω τη στιγμή.Κάνει σαν μικρό παιδί που δεν έχει ξανά δει παραλία στη ζωή του.Κάνω το ίδιο και εγώ βγάζω τα παπούτσια μου και ξαπλώνω δίπλα της.

Μ-Δεν είναι υπέροχα;;;

Σ-Τόσο πολύ σου αρέσει εδώ;;;

Μ-Με κάνει να ξεχνιέμαι από τα πάντα,να χαλαρώνω και πίστεψε με η χαλάρωση για εμένα είναι κάτι σπάνιο.

Σ-Θες να κάνεις κάτι τρελό;;;

Μ-Σαν τι;;;

Σ-Θα δεις...

Marina's POV

Τι έχει στο μυαλό του με τρομάζει.Τον βλέπω βγάζει τη ζακέτα του και το κοντομάνικο που φοράει,τα οποία είχαν στεγνώσει πάνω του.Καλά είναι τρελός σε λίγες μέρες μπαίνει ο Νοέμβριος και αυτός φοράει κοντομάνικο και μία ζακετούλα?!Μόλις έβγαλε στη μπλούζα του δεν μπορώ να πω ότι το θέαμα μπροστά με άφησε ασυγκίνητη.ΤΙ ΚΟΙΛΙΑΚΟΊ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟΊ ΡΕ ΦΊΛΕ!?!

Σ-Μικρή θαυμάζεις αργότερα,μου είπε και με έπιασε στην αγκαλιά του σε στυλ νύφης και άρχισε να πλησιάζει προς τη θάλασσα.

Μ-Δεν μιλάς σοβαρά έτσι;;;Μου κάνεις πλάκα έτσι;;;;;

Σ-Μπα,είπε και γέλασε.

Χωρίς να προλάβω να κουνηθώ έτρεξε μέχρι τη θάλασσα και με πέταξε μέσα.

Μ-Θα σε σκοτώσω.Δεν γλιτώνεις.Από τα χέρια μου θα πας,είπα και αυτός βγήκε έξω από το νερό.Ίσα ίσα να με κάνει μούσκεμα,λες και δεν μου έφτανε η βροχή από πριν.

Βγήκα από το νερό και τον κοιτούσα με ένα δολοφονικό βλέμμα.

Μ-ΤΗΝ ΈΒΑΨΕΣ!

Σ-Οοου,είπε και άρχισε να τρέχει και εγώ να τον κυνηγάω για να τον σκοτώσω.Συνήθως το αντίθετο γίνεται.Τα αγόρια κυνηγάνε τα κορίτσια αλλά τέλος πάντων.

Κάποια στιγμή,μετά από πολύ τρέξιμο σταματήσαμε ο ένας δίπλα στον άλλον λαχανιασμένοι.Είχαμε ανέβει σε κάτι βράχια και η θέα πραγματικά σου κόβει την ανάσα.Δεν ήμασταν μακρυά από την παραλία μπορούσα να δω τα παρατημένα ρούχα του Σπύρου και τα παπούτσια μου που το ένα βρισκόταν στη μία άκρη και το άλλο στην άλλη άκρη της παραλίας.

Σ-Κρυώνεις;;;

Μ-Λίγο.Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει και η αλήθεια είναι ότι τα βρεγμένα ρούχα δεν βοηθούσαν την κατάσταση.

Σ-Περίμενε εδώ είπε και έφυγε σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Που πηγαίνει πάλι;;;