Γιατί εμένα;

What If We Rewrite The Stars..?

Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα αλλά τίποτα δεν ήταν με το μέρος μου,αφού μετά από λίγο άρχισε να βρέχει.Όχι πολύ δυνατά αλλά μπορούσα άνετα να γλιστρήσω.

Όπως έτρεχα στο μυαλό μου ήρθε μια όμορφη ανάμνηση.Το πρώτο μας φιλί στο δασάκι.Και τότε πάλι έβρεχε.

Με βροχή ξεκίνησαν όλα και με βροχή τελείωσαν.Τόσο άδοξα αλλά τελείωσαν.

Δεν κατάλαβα πότε βρέθηκα σε ένα πολύ μικρό στενάκι,με το μπουφάν μου πιασμένο σε μία τριανταφυλλιά και εγώ να μην μπορώ να κουνηθώ.Χωρίς να το σκεφτώ το έβγαλα και ήμουν έτοιμη να φύγω αλλά ο Σπύρος με έφτασε.

Βρεγμένος από πάνω μέχρι κάτω και κουρασμένος μετά από τόσο τρέξιμο καθίσαμε και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον.

Ήρθε προς το μέρος μου και έπιασε με τα χέρια του τα μάγουλα μου και μας έφερε κοντά.Όλες οι άμυνες μου έχουν πέσει,δεν αντέχω άλλο.

Κοιταζόμαστε μέσα στα μάτια και οι δύο έτοιμοι να βάλουμε τα κλάματα,αλλά αυτός προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να το εμποδίσει.

Σ-Μαρίνα...σε παρακαλώ.Ένα λάθος της στιγμής ήταν.Έλα να τα ξανά βρούμε και να αρχίσουμε πάλι από την αρχή...

Δεν μπορώ να πω κάτι,έχω παγώσει.Μόνο κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά και κλείνω τα μάτια,απελευθερώνοντας κάποια δάκρυα.Προσπάθησα να φύγω αλλά γύρισε το πρόσωπο μου να τον κοιτάω πάλι στα μάτια.Αυτά τα μάτια που είδα την πρώτη μέρα στο σχολείο και έβγαλα λάθος συμπεράσματα.Αυτά τα μάτια που έβλεπα για όλα τα πρωινά που ξυπνούσαμε μαζί.Αυτά τα μάτια...

Σ-Σε παρακαλώ.Άφησε τον εγωισμό σου πίσω και έλα να ξανά δοκιμάσουμε,αφού ούτε εσύ θέλεις να με αφήσεις.

Μ-Όχι,κατάφερα να ψιθυρίσω και έκλεισα τα μάτια μου κουνώντας πάλι το κεφάλι δεξιά-αριστερά σαν προσπαθούσα να διώξω κάποια κακή σκέψη.

Σ-Ναι,Μαρίνα.Ναι μωρό μου,άκουσε την καρδιά σου.

Τα δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα κλειστά μάτια μου.Δεν έχω το κουράγιο να τον κοιτάξω,το ξέρω ότι θα λυγίσω γιατί έχει δίκιο,ακόμα τον αγαπάω.

Σ-Κοίταξε με.Άνοιξε τα μάτια σου και κοίταξε με.Και αν όντως με μισείς πες το μου.Πες το μου και εγώ θα σε αφήσω εδώ και τώρα.

Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα.

Μ-Σε...Δεν μπορώ,είπα και ένας λυγμός μου ξέφυγε.

Έμεινε σιωπηλός και πλησίασε τα πρόσωπα μας σε ένα τρυφερό φιλί.Αλλιώτικο από όλα τα προηγούμενα,γιατί σε αυτό η θλίψη ζωγραφίζονταν.

Απομακρυνθήκαμε,χωρίς όμως να αφήσει από τα χέρια του τα μάγουλα μου.

Πρέπει να το κάνω.Πρέπει να φύγω.

Μ-Δεν γίνεται να τα πάρουμε όλα από την αρχή.Δεν γίνεται να τα ξεγράψω όλα.Δεν μπορώ.

Αυτά ήταν τα τελευταία μου λόγια και έφυγα τρέχοντας.Κλαίγοντας μέσα στη βροχή.Αυτό ακριβώς ήταν το συναίσθημα που μου έμοιαζε.Αυτό που σε πιάνει όταν ο καιρός είναι μελαγχολικός,ο ουρανός μαύρος και η βροχή πέφτει με δύναμη στη γη.Αυτό το συναίσθημα ένιωθα και δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοια.

Έφτασα κάτω από το σπίτι μου όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είχα το μπουφάν μου,που μέσα έχει όλα τα κλειδιά από όλα τα μέρη που μπορώ να πάω και το κινητό μου.Και εγώ τι έξυπνη έπρεπε να έχω όλα τα κλειδιά μαζί.Από το σπίτι μου,από το πατρικό μου,της μηχανής από το σπίτι της Δέσποινας.Τέλεια!

Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να δω κανέναν αυτή τη στιγμή,οπότε τι πιο ωραίο από το να περπατήσω μόνη μου μέσα στη βροχή;

_ Μετά από πολλές ώρες _

Δεν έχω ιδέα πότε βρέθηκα εδώ.Δεν υπάρχει ψυχή όπως είναι φυσικό τέτοια ώρα,ακόμα είναι νωρίς.Αλλά και λόγω του καιρού δεν νομίζω να έχει σήμερα αγώνες.

Και ναι,είμαι εδώ όπου μήνες πριν έτρεχα σε παράνομους αγώνες.Είμαι εδώ όπου χτύπησα με τη μηχανή και έτρεχα πρώτη φορά στην εντατική.Πάλι εδώ...

Έκατσα στις κερκίδες και άρχισα να σκέφτομαι τα πάντα.Από την πρώτη μέρα σε εκείνη την κώλοαποθήκη μέχρι το φιλί του Σπύρου και της Αντωνίας.Όλες οι εικόνες απλά ξυπνούσαν μπροστά στα μάτια μου.Δάκρυα έτρεχαν πάλι και η βροχή ίσα ίσα που ακουγόταν.Η αλήθεια είναι ότι είμαι ήδη βρεγμένη μέχρι το κόκαλο,τι να μου κάνουν μερικές ψιχάλες;

Και σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα,στο μυαλό μου έπαιζαν επίσης οι στίχοι από το "rewrite the stars"

"You know I want you

It's not a secret I tried to hide

But I can't have you

We're bound to breaking

My hands,are tied"

Και τότε μία γνωστή αντρική φωνή και μάλιστα πολύ οικεία με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

?-ΜΑΡΊΝΑ!ΤΙ ΧΆΛΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΆ;