" Olmamasına razıyım.
Oluyormuş gibi olmasın yeter. „
-Franz Kafka
Levent:
Arabayı nereye gideceğimi bilemeyerek sürerken dakika başı yan koltukta duran kişi gerçekten Mihriban mı diye bakıyordum. Aniden kenara çekerek başımı ellerimin arasına aldım.
"Gerçek değil."
"Levent niye durduk? Bak Bora düşer peşimize bulur beni."
"Gerçek değilsin. Git buradan."
Gözlerimi sımsıkı kapatarak aynı şekilde kulaklarımı da kapatırken bulunduğum durumdan Mihriban'ın dokunuşuyla çıktım.
"Levent neler oluyor? Neden böyle davranıyorsun?"
Araçtaki bölmelerin hepsini tek tek açarak ilaçlarımı ararken elimin titrediğini fark ettim. Kriz geçiriyor olmalıydım.
"Le-"
"SUUUUS! Çık artık beynimin içinden! Rahat bırak beni! Gerçek değilsin!"
İlaç kutusunu bulduğumda hiç düşünmeden alarak koltuğumu geriye yatırdım ve gözlerimi kapattım. Duyduğum hıçkırık sesleriyle gözlerimi açmadan müzik klasörünün yerine tıklayarak ekranın herhangi bir yerine bastım.
"Chopin..." Diye fısıldarken hıçkırık sesleri daha az gelmeye başlamıştı. Başarıyordum. Birazdan bu hayalden çıkacaktım.
Arabanın kapısının açıldığını duyunca bu kadarının fazla olduğunu düşünerek gözlerim kapalı bir şekilde arabadan indim. Gözlerimi açtığımda alacakaranlıkta sonsuz görünen bir toprak karşıladı beni. Derin bir nefes alarak el parmaklarımı saymaya başladım.
"Bir-iki-üç-"
"L-levent..."
"İki-üç-"
"Levent!"
"Üç-dört-"
"LEVENT!"
"Dört-"
Yediğim tokatla yüzüm yana savrulurken şok içinde bana vuran kişiye baktım. Hâlâ Mihriban'ı görüyordum.
"Kendine gel!"
"Ben..."
"HEMEN!"
Bu Mihriban'dı. Bu Mihriban'dı. Bu... Bu... Bu Mihriban'dı.
"Nasıl? Sana ne yaptılar?"
Gözyaşlarını araba gözünden çıkardığı mendille silerken "Anlatacağım... Ama önce beni eve götür. Bizim evimize." Diye mırıldandı.
"Bu arada... Hoşgeldin."
Zihnim durmuştu.
Arabanın kapısına yaslı bir şekilde yere çökerken "Delirdim sonunda." Diye mırıldandım. Neler görüyor, neler duyuyordum böyle?
"Levent hadi!"
Ayağa kalkarak arabaya bindim. Gökbey Evine sürdüm. Evimize sürdüm.
Evin önüne geldiğimde her şey daha gerçek gelmeye başlamıştı. Mihriban arabadan indi... Bahçede dururken annemi çağırdı... Annem belirdi... Mihriban'a sarıldı... İçeri geçtiler...
Arabadan inerek arkalarından içeri geçerken tüm çalışanların gözü üzerimdeydi.
Annemle göz göze geldiğimde korkuyla Mihriban'a baktı. Ona zarar vermemden mi korkuyordu? Kafamı koparır Mihriban'ın saç telini koparmazdım. Bunu neden anlamıyorlardı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DİLHUN 1 | Yıllanmış Aşk
Roman d'amour(Tamamladı.) Ben Mihriban Gökbey, Kendimi bildim bileli diyemem ama tamı tamına altı senedir adımı dâhi bilmeyen bir adamda tutukluyum. Geçtiği yerde taş üstünde taş bırakmayacak kadar öfkeli, bakışlarıyla nefesleri kesecek kadar görkemli, beni ise...
