EZH #3: Kal Verano [COMPLETED]

Epilogue

Epilogue

-----

I hummed to the melody of a song that never failed to make me remember the first time I realized I was in love.

"We touched
And we felt more beautiful
And two hands reaching out
Filled with so much longing
It felt good inside
There is no denying

I'm in love."

Napangiti ako bago marahang napailing. Tumingala ako sa announcement board kung saan naka-flash ang mga flight announcements. Automatic na dumiretso ang tingin ko sa isang particular na flight path.

From New York to Philippines.

"Ma'am." Pagtawag sa akin ng isang empleyado na dahilan para maalis ang tingin ko sa flight board. "Do you want anything now?"

Tipid na ngumiti ako bago umiling.

"No, I'm good. Relax ka lang diyan." Sabi ko na ikinangiwi ng empleyado. Sumimangot ako kunwari dahil sa kanyang reaksyon. "Bakit ka napangiwi?"

The airline employee hesitated for a moment before she answered.

"Ma'am, kanina pa po kasi kayo diyan nag-aantay. Nakailang utos na po sa akin iyong manager na dalhan po kayo ng kahit ano. Much better daw po kung makukumbinsi ko kayo na sa VIP lounge na lang po maghintay." Sagot nito. Ako naman iyong sumimangot.

"Okay nga lang ako dito. Just let me be, please?" Ibinalik ko ang ngiti sa aking mga labi. I smiled sweetly, that kind of evil smile I learned from Demi for the past three years that we lived under the same roof. "Also, kapag pinilit ka pa ng manager na puntahan ako kahit malinaw naman ang pagkakasabi ko na okay lang ako dito, don't hesitate to tell me. Ako na ang kakausap sa kanya."

Mabilis na tumango ang empleyado at nagmamadaling umalis. Napabuntong hininga na lang ako habang pinapanood siya na lumakad palayo sa akin.

Up until now, hindi pa rin ako makapaniwala na marunong na akong mag-utos sa ganoong paraan sa mga empleyado. Iyong tipong walang room for arguments. Aaminin kong mahirap, kasi hindi naman ako lumaki na sanay utusan iyong kapwa ko, but years of training really did helped me a lot. Mabuti na lang talaga at kasama sa training iyong values na hindi dapat makalimutan. Katulad nang kahit pa empleyado ang inuutusan ko, hindi ko dapat makalimutan na tao rin sila at pantay pantay lang kami. I just need to give a little push of dominance over them kasi sabi ni dad, hindi matututo ang isang empleyado na sumunod nang maayos kung hindi paghihigpitan minsan.

I sighed.

Being tied to the Verano family really required a lot.

"You're marrying Kal, Starr. That means you're going to marry his family, too. All their power, riches and all the luxury. Alam kong simpleng tao ka but you can be a Verano and still be the simple girl you are. And I actually doubt kung magugustuhan ba ni Kal na baguhin mo ang sarili mo. No, Starr. You're not going to change your self. You're going to improve. Magkaiba ang mga 'yon."

Those words uttered by Demi became my safe line. Kasi hindi naman ako mayaman. Hindi ako sanay na pinagsisilbihan. But Demi and Mom made sure I would become used to it and find comfort in it.

Kasi ito na raw ang mundo ko.

Napatingin ako sa maliit na piraso ng alahas na nakayakap sa daliring katabi ng hinliliit ko. A small, sweet smile made its way to my lips again.

Naalala ko na naman iyong nangyari sa isla noon.

Devon was getting ready to fly back to Manila when we were surprised by a private chopper which arrived at the island's mini aviation port.