SON ŞANS

3. Bölüm

Ölümden sonra hayat olduğuna inanır mısınız? Ben inanırım çünkü öldükten sonra koca bir hiçlik içinde kaybolma düşüncesinden korkuyorum. Bence ölüm bir son değil, bir başlangıç ve umarım ölümden sonraki hayatım şimdikinden iyi olur.

Yol boyunca ölümle ilgili düşündüm. Okula vardığımda dersin başlamasına 15 dakika vardı. Her zamanki gibi sınıfta kapıya en yakın olan sandalyeye oturdum. Tuhaf takıntılarımdan biriydi işte, acil durumlarda kolayca dışarı çıkabilmek için hep kapıya en yakın yere oturmaya çalışırım. Ders başlayana kadar kimseyle göz göze gelmemeye özen gösterdim çünkü kimseyle konuşmak istemiyordum. İnsanlara karşı hep çekingen olmuşumdur, kimseyle kolayca samimiyet kuramam, biriyle yakınlaşabilmem için o kişiyle çok zaman geçirmem gerekir. Bu yüzden de okulda pek fazla arkadaşım yok... Aslında hiç yok.

Küçüklüğümden beri sayısal derslerde hiç başarılı olamadım, okumayı, yazmayı hep daha çok sevdim bu yüzden üniversitede de edebiyat okumayı seçtim. İlk başlarda eğlenceliydi hatta yazar olmayı bile düşündüm. Ama sonra yeterince yetenekli olmadığımı fark ettim. Yazdığım hiçbir şey başkaları tarafından okunmaya değer gelmiyordu bana. Ben de hem yazmayı hem de mezun olduktan sonra ne yapacağımı düşünmeyi bıraktım. Son zamanlarda tek yaptığım okulu bitirebilmek için derslerden yüksek notlar almaya çalışmak fakat onda da çok fazla başarılı olduğum söylenemez çünkü derslere ilgimi tamamen kaybettim, okuldan, öğretmenlerimden, ödevlerden kısacası her şeyden nefret etmeye başladım. Notlarım giderek düşüyor ve ailem de bunun farkında. Okulum bir özel okul ve bursum okul ücretinin tamamını karşılamıyor bu yüzden babam her ay okula bir miktar para ödemek zorunda. İşin kötüsü eğer bu sene derslerimi geçemez ve okulu uzatırsam bursum kesilecek ve ödemek zorunda olduğumuz para iki katına çıkacak. Bunu bilmeme ve ailemi hayal kırıklığına uğratmak istemememe rağmen yine de notlarımı düzeltmeye çabalayacak gücü kendimde bulamıyorum. Sanki hayatımın kontrolünü tamamen kaybetmiş gibiyim. Sanki birileri ayağıma bir taş bağlayıp beni denize atmış, taş beni hızla dibe çekiyor biliyorum ki aslında yeterince güçlü yüzersem taşın ağırlığını taşıyabilirim ve tekrar yüzeye çıkabilirim ama kollarımda o gücü bir türlü bulamıyorum.

Belki de hayatımı değiştirebileceğim konusunda kendimi kandırıyorumdur, belki de ben ümitsiz vakayımdır. Kendime verdiğim bir yıl içersinde yapacağım hiçbir şey beni hayata döndürmeye yetmeyecektir ve belki de bir yıl boyunca bir mucize olmasını beklemek yerine intiharımı şimdi planlamanın zamanı gelmiştir.