Falling in love

Chapter 9

Ηρώ

Η ώρα περνούσε και εγώ έβλεπα τηλεόραση. Κάποια στιγμή άκουσα έναν δυνατό θόρυβο από τον πάνω όροφο. Μάλλον θα ήταν ο γιος της οικογένειας...

Πήγα πάνω να ελέγξω αν είναι καλά. Μπορεί να είναι κάφρος αλλα δεν θα μπορούσα να κάθομαι αμέριμνη ενώ υπάρχει μια πιθανότητα να βρίσκεται σε κίνδυνο.

Ανέβηκα ήσυχα τις σκάλες και πήγα στο δωμάτιο του.
Χτύπησα την πόρτα αλλά δεν πήρα απάντηση, έτσι μπήκα από μόνη μου.
Η καρέκλα του γραφείου του ήταν σπασμένη και πεταμένη στο πάτωμα. Μα τι του συμβαίνει;

"Τι πάει λάθος με εσένα;"
Εκείνος μόλις με είδε με κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα
"Τι στο διαολο κάνεις εσύ εδώ μέσα;" γρύλισε.

Εγώ τον κοίταξα αποδοκιμαστικα και πήγα να φύγω. Όμως η στιγμή αυτή δεν ήρθε ποτέ. Με τράβηξε από τον καρπό κάνοντας με να μορφασω από τον πόνο και έπειτα έφερε το εξαγριωμένο του πρόσωπο μπροστά από το δικό μου.

"Γιατί είσαι τόσο τέλεια και ταυτόχρονα τόσο σπαστική;"

"Τι;" τον ρώτησα.

"Την μια στιγμή είσαι γλυκιά και την άλλη μου την δίνεις στα νεύρα. Δεν ξέρω τι θα κάνω με εσένα. Ειδικά όταν με γράφεις ή όταν το παίζεις σκληρή, αυτό με φτιάχνει τόσο μα τόσο πολύ..." μου είπε και πριν προλάβω να αντίδρασω σφράγισε τα καλοσχηματισμενα σαρκωδη χείλη του με τα δικά μου.

Το φιλί του ήταν τόσο γλυκό. Μόλις απομακρυνθηκα εκείνος με κοιτούσε χαμογελώντας αχνά.

"Μην μου πεις πως αυτό ήταν το πρώτο σου φιλί;"
Εγώ αμέσως κοκκινησα.
"Τι; γιατί το λες αυτό;" τον ρώτησα ανήσυχη.
"Το κατάλαβα από τον τρόπο που με φιλήσες φάνηκε ότι δεν είσαι και τόσο έμπειρη."
"Ε τι να κάνουμε δεν πηγαίνουμε όλες με τον έναν και τον άλλον." του είπα φανερά εκνευρισμένη και απομακρυνθηκα αλλά για άλλη μια φορά με τράβηξε και με τοποθέτησε στο γερό του στερνό.
"Σε πειράζω... Μην μου θυμώνεις" μου είπε γλυκά και εγώ ασυναίσθητα χαμογέλασα.

Ίσως όλο αυτό να ήταν γρήγορο, δεν τον γνωρίζω πολύ καλά όμως τα συναισθήματα δεν γνωρίζουν από χρόνο...
_________

Γειά σας και πάλι. Τι μου κάνετε; Πώς πάει η ζωή;

Τα λέμε σύντομα;)