Falling in love

Chapter 33

Ηρώ

Ανοίγω τα μάτια μου. Που βρίσκομαι;
Άσπρο είναι το μόνο που αντικρίζω.
Α στο νοσοκομείο είμαι... Δεν μπορώ να θυμηθώ όμως τίποτα από όλα όσα συνέβησαν. Ο πόνος στο κεφάλι μου έχει υποχωρήσει το ίδιο και αυτός στην κοιλιά μου. Άρα αυτό πάει να πει ότι έχουν περάσει μέρες;

"Μαμά" φωνάζω μήπως και με ακούσει.
Δεν μπορεί να μην είναι απ 'έξω.
Η πόρτα ανοίγει και η μητέρα μου με δάκρυα στα μάτια μπαίνει μέσα. Έρχεται και με αγκαλιάζει προσεκτικά μην θέλοντας να με πονέσει.

"Αγάπη μου επιτέλους ξύπνησες"
"Πόσες μέρες ήμουν έτσι μαμά;"
"Τέσσερις"
"Πού είναι;"
"Είναι στον δίπλα θάλαμο, δεν είναι σε καλή κατάσταση. Πώς συνέβησαν όλα αυτά;"
"Είναι μεγάλη ιστορία μαμά..."

"Πρέπει να τον δω."
"Δεν μπορείς τώρα. Χρειάζεσαι ξεκούραση."
"Κατάλαβε με. Τον χρειάζομαι..."

Μου έδωσε ένα χαμόγελο κατανόησης και με χίλια ζόρια κατευθύνθηκα προς τον θάλαμο του. Πρέπει να ξέρω ότι είναι καλα.
Βλέπω τον Νίκο έξω από τον θάλαμο του μαζί με την Αγγελική. Μόλις με βλέπουν και οι δύο χαμογελάνε ειλικρινά και με αγκαλιάζουν προσεκτικά.

"Πώς νιώθεις;"
"Θα γίνω καλύτερα μόλις τον δω."
"Αντε πήγαινε να τον δεις θα σε περιμένω εδώ με τον Νίκο."

Μπαίνω μέσα και τον βλέπω ξαπλωμενο. Είναι χλωμός μα ακόμα και τώρα πανέμορφος. Άραγε κοιμάται; Ο χτύπος της καρδιάς του είναι σταθερός και από ότι μου φαίνεται ζει. Έτσι νομίζω δηλαδή δεν ξέρω να ξεχωρίζω τα χτυποκαρδια συγγνώμη...

Τον πλησιάζω και του πιάνω το χέρι. Είναι ζεστός, τώρα αυτό είναι θετικό ή αρνητικό;

"Χάρη σε παρακαλώ πες μου πως είσαι ξύπνιος."

Μα καλά τι χαζό ήταν αυτό που του είπα μόλις τώρα...
Χάρη σε παρακαλώ πες μου αν είσαι ξύπνιος, τι φάση περνάω...

Συνεχίζω να χαϊδεύω το απαλό, ζεστό του χέρι.

"Μακάρι να ξυπνήσεις, δεν έχω ιδέα αν βρίσκεσαι σε κώμα ή απλά κοιμάσαι αλλά είναι ανάγκη να ξέρεις πόσο πολύ σε αγαπώ. Μπορεί τώρα τελευταία να ήμασταν τσακωμένοι, αλλά αυτό δεν αλλάζει όλα όσα νιώθω. Σε χρειάζομαι στην ζωή μου για να με υποστηρίζεις και να με κάνεις χαρούμενη. Μακάρι να μπορούσα να σε φιλήσω αυτήν την στιγμή... "

Πόσο θα ήθελα να τον φιλήσω εδώ και τώρα, που είναι τόσο γλυκός.

"Και ποιος σε σταματάει;"
"Χάρη είσαι ξύπνιος!! "
"Ε ναι, δεν μπορώ να καταλάβω πως πίστευες ότι έπεσα σε κώμα..." μου είπε γελώντας.
Πόσο μου έλειψε το γέλιο του.
"Λοιπόν θα υπάρξει φιλί ή όχι;"
Εγώ αμέσως τον φίλησα, μιας και μου είχε λείψει τόσο πολύ. Όσες περισσότερες φορές τον φιλαω τόσο περισσότερο εθιζομαι σε αυτόν.

"Ουαου δεν ήξερα ότι σου έλειψα τόσο πολύ."
"Σκασε βλακα, που σου μιλούσα τόση ώρα και αντί να πεις είμαι ξύπνιος έκανες τον ψωφιο."
"Ωωω η Ηρώ μου κοκκινησε μήπως;;" μου είπε με ένα παιχνιδιαρικο μα ταυτόχρονα γλυκό ύφος.

[...]

"Παλι καλά δηλαδή που υπάρχει και ο Νίκος."
"Το ξέρω είμαι πολύ σημαντικός αλλά δεν χρειαζεται να επαναλαμβανομαστε."
"Τωρα σοβαρά, αν δεν ήσουν εσύ εμείς μπορεί να μην ζούσαμε, να είναι καλά το ένστικτο και η εξυπνάδα σου φίλε μου"

Βρισκόμαστε στο σπίτι της Αγγελικής και του Νίκου και συζητάμε τα άσχημα γεγονότα. Εάν ο Νίκος δεν αναρωτιόταν που βρισκόταν ο Χάρης κάνεις δεν ξέρει που θα βρισκόμασταν τώρα.

"Εμείς φεύγουμε, θα τα πούμε αύριο."
Αφού χαιρέτησαμε τα παιδιά εγώ και ο Χάρης κατευθηνθηκαμε προς το σπίτι μου, όπου θα τρώγαμε βραδινό όλοι μαζί.

"Μου έλειψες Ηρώ, παρά πολύ... Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν σε έβρισκα εκείνη την μέρα. Πραγματικά όμως σε-σε άγγιξαν; "

"Όχι δεν με άγγιξε κάνεις, δεν ξέρω τι άκουσες αλλά αυτός που υποτίθεται ότι θα με άγγιζε δεν έκανε τίποτα. Λύπηση ήταν; δεν ξέρω και ούτε με νοιάζει σημασία έχει ότι είμαι ανέγγιχτη"
"Χαίρομαι που το ακούω αυτό μωρό μου."

Μωρό μου