Falling in love

Chapter 3

Ηρώ

"Ει ξενέρωτη" με φώναξε ο Χάρης αλλά δεν γύρισα. Αν με φωνάξει με το όνομα μου καλώς...
"Ξενέρωτη..." συνέχισε ακάθεκτος, παρόλο που κάποιοι μαθητές μας κοιτούσαν περίεργα.

"ΗΡΩ" είπε αγανακτισμενος.
Τώρα μάλιστα. Γύρισα το κεφάλι μου και σταμάτησα να περπατάω για να με φτάσει.

"Τι θες;" τον ρώτησα αδιάφορα.
"Καλά δεν ακούς σε φωνάζω τόση ώρα. Σχετικά με την γνωριμία που λέγαμε συνάντησε με στην καφετέρια που άνοιξε πρόσφατα. Στις πέντε."
"Εμένα με ρώτησες αν μπορώ;"
"Μπορείς;"
"Ναι."

Εκείνος γέλασε ειρωνικά και με κοίταξε στα μάτια. Είναι η πρώτη φορά που τα βλέμματα μας συναντιουνται.

"Είσαι απίστευτη, πραγματικά."
"Εγώ νόμιζα ότι ήμουν ξενέρωτη. Τι έγινε και άλλαξε;" τον ρώτησα αλλά δεν του έδωσα περιθώριο για απάντηση αφού έφυγα για το σπίτι μου. Δεν είχα την όρεξη ούτως ή άλλως.

[...]

Η ώρα ήταν 16.30 και εγώ άρχισα να ετοιμάζομαι. Φόρεσα ένα τζιν σορτσάκι με μια εφαρμοστή μαύρη μπλούζα. Έβαλα λίγο από το άρωμα μου και ήμουν έτοιμη.
Μόλις μπήκα μέσα τον είδα να κάθεται και να έχει ήδη παραγγείλει.
Μόλις με είδε πήρε ένα θυμωμένο ύφος.

"Άργησες δέκα ολόκληρα λεπτά."
"Σιγά καλέ... Ίσα ίσα παράγγειλες κιόλας."
"Τέλος πάντων ας μην το συζητήσουμε."

Αφού ήρθε ένας σερβιτόρος να μου πάρει παραγγελία έβγαλα λίγο το κινητό μου να ασχοληθώ.

"Ωραία και τι θα κάνουμε; Πώς θα κρίνει ο έμπειρος αν είμαι ξενέρωτη ή όχι; "
"Χμμ απλά θα παρατηρώ τι κάνεις;" μου είπε περισσότερο σαν ερώτηση, αφού είμαι σίγουρη ότι ούτε εκείνος ξέρει τι πρέπει να κάνει. Που έμπλεξα;

Ήρθε το κρύο τσάι που παράγγειλα και εκείνος με κοιτούσε περίεργα.
"Σοβαρά τώρα τσάι; Πάρε έναν καφέ είσαι 17 χρονών όχι 13."
"Μα δεν μου αρέσει ο καφές. Και ήθελα κάτι δροσερό. Δεν μπορώ να κριθω από την επιλογή μου για το αν είμαι ξενέρωτη ή όχι. Δεν παίζει κανέναν ρόλο."
"Παίζει." πήρε μια χαρτοπετσέτα και έβγαλε ένα στυλό από την τσέπη του. Τι φάση; Ποιος λογικός άνθρωπος κουβαλάει στυλό;

"Λοιπόν επιλογή ποτών... Απαίσια."
Είπε δυνατά καθώς έγραφε κάτι στην χαρτοπετσέτα. Πολύ οργανωμένο είναι το παιδί.
Εγώ κούνησα το κεφάλι μου από αγανάκτηση και συνέχισα να πίνω το τσάι ροδάκινο, το οποίο μου άρεσε πολύ.

"Λοιπόν και για πες μου Ηρώ πώς περνάς τις μέρες σου; "με ρώτησε λες και ήταν κανένας ψυχολόγος που σημειώνει τι αισθάνονται οι ασθενείς.

"Κοίτα, ήρθα σήμερα εδώ για να σου δείξω ότι δεν φοβάμαι κάτι, αλλά δεν πρόκειται να το συνεχίσω. Δεν με ενδιαφέρει η άποψη σου και πίστεψε με δεν καίγομαι να περνάω χρόνο μαζί σου. Σε βαριέμαι." του είπα ψυχρά και εκείνος δεν περίμενε τέτοια απάντηση. Μάλλον θα είμαι ο πρώτος άνθρωπος που θα του λέει ότι είναι βαρετός.

"Μπορώ να το αλλάξω αυτό." μου είπε.
Μάλλον δεν μπορεί να δεχτεί το γεγονός αυτό.
"Όχι ευχαριστώ." του είπα.

Έβγαλα τα λεφτά για το τσάι μου, τα άφησα στο τραπέζι και βγήκα έξω. Και ναι έχασα μια πολύτιμη ώρα από την ζωή μου.