Falling in love

Chapter 28

Ηρώ

Σημερα ξύπνησα με την ίδια διάθεση που έχω εδώ και τόσο καιρο, οι χριστουγεννιατικες διακοπές τελείωσαν πριν δύο μέρες και έχει περάσει μια εβδομάδα από εκείνη την μέρα. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί να μην επικρατεί λίγη ηρεμία σε αυτήν την καταραμένη την ζωή μου;

Ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για το σχολείο. Πλέον είμαστε 'φίλες' με την Αγγελική μιας και σκέφτηκα ότι όλοι αξίζουν δεύτερες ευκαιρίες.
Διαβάστε καλά όμως δεύτερες όχι τρίτες και τεταρτες. Λάθη συμβαίνουν πάντα και αυτό είναι φυσιολογικό, τα ίδια λάθη όμως δεν είναι τόσο φυσιολογικό να συμβαίνουν συνέχεια. Από εκεί και πέρα κάτι πάει λάθος...

Έφτασα στην κόλαση και λέω κόλαση γιατί θα πρέπει να τον ξαναδώ και να θυμηθώ όλα αυτά που ζήσαμε στο μέρος αυτό. Προσποιουμαι ότι είμαι καλά στην νέα μου παρέα αλλά αυτό δεν ισχύει και η μόνη που το κατάλαβε ήταν η Αγγελική.

Έμαθα πως ο Στέφανος βγαίνει με κάποια και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Είναι πανέμορφος και τόσο καλό παιδί αλλά εγώ είμαι ερωτευμένη με εκείνον και κανέναν άλλο.

Μαζευόμαστε για την καθορισμένη προσευχή και βγαίνει ο διευθυντής με το μικρόφωνο. Ανεβαίνει ένα παιδί να την πει αλλά ο Χάρης τρέχοντας και παίρνοντας το μικρόφωνο από τον συμμαθητή μας τον διακόπτει.

Ξαφνικά ακούγονται φωνές από τους καθηγητές και γελάκια από τους μαθητές, χάσιμο μαθήματος...

"Έλα λίγο να ησυχάσουμε. Θέλω να πω κάτι.
Λοιπόν ήθελα να σπαταλήσω λίγο χρόνο από την ζωή σας για να σας μιλήσω για κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή μου. Μάλλον για κάποια.
Πρόσφατα έκανα ένα τεράστιο λάθος, βασικά δύο και την πλήγωσα, προδίδοντας την εμπιστοσύνη της.
Δεν λένε καταλαβαίνεις την αξία κάποιου όταν τον χάσεις, ακριβώς αυτό συνέβη και με εμένα.
Κατάλαβα πόσο ανάγκη την έχω. Πώς η ζωή μου δεν έχει νόημα χωρίς αυτήν και ότι πλέον είμαι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για να την κερδίσω πίσω. Απλά θα ήθελα να της πω από εδώ ότι δεν έχω αγαπήσει καμία όπως εκείνη.."

Ακούγοντας όλα αυτά από το όμορφο στοματάκι του κοιτώντας τον στα μάτια συγκινήθηκα. Όλα όσα είπε με άγγιξαν. Αλλά αξίζει να τον συγχωρέσω μόνο και μόνο επειδή τον αγαπώ; Αξίζει την αγάπη μου; Εγώ τον αξίζω; Ή μήπως όλα αυτά είναι μπούρδες και πρέπει να προχωρήσω;

Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ από τις σκέψεις μου που δεν κατάλαβα ότι όλο το σχολείο περίμενε μια απάντηση. Κάτσε τι έχασα;

"Λοιπόν θα μπορούσες να απαντήσεις αν θα ξαναγίνεις το κορίτσι μου;" με ρώτησε με το γλυκό του προσωπάκι.
"Θε-θελω χρόνο. Δεν είναι τόσο εύκολο."

Ακούστηκε ένας ήχος απογοήτευσης και μετά από αυτό οι καθηγητές μας έστειλαν στις τάξεις μας. Καθώς ανέβαινα τις σκάλες το γνώριμο χέρι του με κράτησε 'λέγοντας' μου να κάτσω εκεί που είμαι.

"Μπορείς να πάρεις όσο χρόνο θες. Εγώ θα σε περιμένω, για όσο χρειαστεί. Να το ξέρεις." μου είπε και έφυγε αφήνοντας μου ένα φιλί στο μάγουλο.

Γιατί πρέπει να είναι τόσο γλυκός και ταυτόχρονα τόσο βλακας; Με μια του λέξη ή πράξη μπορεί να με τρελάνει...
Τι να κάνω άραγε; Να του δώσω μια ακόμα ευκαιρία ή απλά να προσπαθήσω να τον ξεπεράσω;
Υποσυνείδητο βοηθά τώρα που σε χρειάζομαι...

Έχεις την μαμά σου για αυτά.

Ω ναι... Μαμά το καλό που σου θέλω να έχεις μια καλή συμβουλή.