Falling in love

Chapter 21

Ηρώ

Το κουδούνι της τελευταίας ώρας ήχησε στα αυτιά μου για άλλη μια φορά. Επιτέλους διακοπές. Κατέβηκα τις σκάλες κρατώντας την τσάντα μου και το κασκόλ μου. Έκανε για άλλη μια φορά πολύ κρύο.

Πλησίασα την έξοδο του σχολείου αλλά είδα κάτι που απλά με σόκαρε. Όλη αυτή η σκηνή με αηδίασε. Έφυγα τρέχοντας κατευθυνομενη στο σπίτι μου.

Μόλις επιτέλους εκλεισα την εξώπορτα, άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν. Δεν μπορεί να συμβαίνει όλο αυτό, όχι εδώ, όχι σε εμένα. Ένιωθα προδομένη, και τόσο απαίσια. Πονούσα καθώς σκεφτόμουν την εικόνα ξανά και ξανά.

Τα σαρκώδη, καλοσχηματισμένα χείλη που τόσο πολύ λάτρευα, να φιλούν αυτά της φίλης μου. Εκείνης που πάντα με υποστήριζε και ήταν εκεί για εμένα, πώς μπόρεσαν να κάνουν κάτι τέτοιο; Για αυτό ήταν απόμακρος; Για αυτό και εκείνη ήταν απόμακρη;
Τον έβλεπα να ανταποκρίνεται στο αναθεματισμενο φιλί και ένιωθα όλο και περισσότερο διαλυμένη. Εκείνη να χαμογελάει πάνω στα χείλη του σαν να μην συμβαίνει τίποτα, λες και αυτό είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα. Να φιλάς το αγόρι της υποτιθέμενης καλύτερης σου φίλης.

Δεν συνειδητοποίησα ότι η μητέρα μου ήταν δίπλα μου και μου χάιδευε τον ώμο.

"Τι έχεις αγάπη μου; Θες να το συζητήσουμε;"
Εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και εκείνη μου έφερε ένα ποτήρι νερό.
"Πήγαινε να ξαπλώσεις και θα μιλήσουμε μόλις είσαι εντάξει"
Εγώ έκανα ακριβώς αυτό και έπεσα να κοιμηθώ.

Είναι που θέλαμε να περάσουμε μαζί και κάποιες μέρες από τις διακοπές μας. Αφού ήξερε ότι δεν θα κρατήσει γιατί με γέμιζε ελπίδες; Γιατί δεν ήρθε να μου πει στα ίσα 'Ηρώ τα έχω με την κολλητή σου;'

Μάλλον γιατί δεν θα είχε τα κότσια, σκέφτηκα.

Τώρα που αποκαλύφθηκαν θα μπορούν να έχουν και ελεύθερη σχέση χωρίς να κρύβονται ή να προσποιουνται...

[...]

Το επόμενο πρωί ξύπνησα και ένιωθα απαίσια, τα μάτια μου ήταν πρησμένα από το κλάμα και έμοιαζα με τέρας. Τα μαλλιά μου μπερδεμένα σαν φωλιά στο κεφάλι μου, και εγώ αδύναμη.

Για αυτό δεν με θέλει και προτιμάει την άλλη γιατί είναι πιο όμορφη, πιο περιποιημένη, είναι ξεχωριστή, ενώ εγώ τι είμαι; μια κλαψιαρα που δεν μπορεί να κρατήσει το αγόρι της και ούτε καν την φίλη της...

Δεν είχα όρεξη ούτε να φάω αλλά ούτε και να κάνω τίποτα οπότε μετά από πολλή προσπάθεια κατάφερα να πείσω τους γονείς μου ότι θα είμαι καλά.
Ενας χωρισμός ήταν δεν θα είναι ούτε ο πρώτος αλλά ούτε και ο τελευταίος.

Το κινητό μου χτύπησε και η φωτογραφία του εμφανίστηκε στην οθόνη μου. Έχει πολύ θράσος αν με παίρνει τηλέφωνο. Νομίζει ότι όλα μπορούν να λυθούν από μια κλήση; Κάνει πολύ μεγάλο λάθος...
Δεν έκανα τον κόπο να του το σηκώσω δεν θα είχε την ευχαρίστηση να με άκουγε έτσι. Διαλυμένη. Μπορεί να μην έκλαιγα τώρα αλλά όταν θα άκουγα την φωνή του, αυτήν που μου είπε ότι δεν μπορεί μακριά μου, σίγουρα θα επέστρεφα στην χθεσινή μου κατάσταση.

[...]

Δεκαπέντε - τόσες ήταν οι κλήσεις που μου είχε κάνει τα τελευταία εφτά λεπτά. Το κινητό μου δονουταν όλη την ώρα έτσι αποφάσισα να το απενεργοποιήσω.
Μετά από λίγο η πόρτα μου χτύπησε και άκουσα την φωνή του πατέρα μου να με φωνάζει.

"Τι μπαμπά;" τον ρώτησα
"Άνοιξε λίγο Ηρώ μου την πόρτα, έχει έρθει κάτι για εσένα."

Άνοιξα την πόρτα και είδα τον πατέρα μου να κρατάει ένα τυλιγμένο κουτί. Δώρο;