Falling in love

Chapter 36

Ηρώ

Μόλις μπήκα στο σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πλανταξω στο κλάμα. Πώς μπόρεσε να πει κάτι τέτοιο; Άρα αυτός ήταν ο λόγος που ήθελε να είμαστε μαζί, σεξουαλικος;

Είχε πει πως με αγαπούσε κιόλας, και εγώ σαν ηλιθια είχα άρχισει να τον πιστεύω. Όλα αυτά ψέματα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συνέχεια τον συγχωρώ. Γιατί συνέχεια επιστρέφω σε εκείνον; Αφού μου έχει αποδείξει ότι δεν με θέλει με τον ίδιο τρόπο που τον θέλω και εγώ, είναι ένας απλός εγωιστης και αυτή ήταν η τελευταία του.

[...]

Σήμερα είναι παραμονή πρωτοχρονιάς και δεν έχω και την καλύτερη διάθεση. Είμαι πληγωμένη και νευριασμενη. Είναι πέντε περίπου η ώρα και έχω αρχίσει να ετοιμαζομαι γιατί οι γονείς μου έχουν επισκέψεις και σύμφωνα με τα λεγόμενα τους πρέπει να εμφανιστώ και εγώ...

Φόρεσα ένα μαύρο μάλλινο κορμάκι, με έξω τους ώμους και ένα λευκό τζιν.
Τα μαλλιά μου τα αφήνω κάτω και βάζω λίγη μάσκαρα για να τονίσω τα μάτια μου.

Πηγαίνω στο σαλόνι και απλά χαζεύω καμία αηδία στην τηλεόραση.
Έπειτα από κανένα τέταρτο χτυπάει το κουδούνι και η μαμά πάει να ανοίξει την πόρτα όσο ο μπαμπάς έρχεται στο σαλόνι.

"Ηρω"
Ακούω την παιδική και γλυκιά φωνή της Ιωάννας.

Αυτοί ήταν η καλεσμένοι;!!

Η οικογένεια του Χάρη;

Μόλις με είδε μου χαμογέλασε, με αυτό το γοητευτικό του χαμόγελο αλλά αντιστάθηκα και δεν χαμογέλασα πίσω. Έπρεπε να είμαι ψυχρή. Να μην υποκύψω...

"Γεια σου Ιωάννα μου τι κάνεις;" της είπα και της χάιδεψα το κεφαλάκι.

"Καλά είμαι αλλά γιατί έχω καιρό να σε δω;" μου είπε με την παιδική της φωνούλα αδυνατώντας να προφέρει το 'ρ' και το 'σ'.

"Απλά δεν χρειάστηκε να σε προσέξω"
"Ξέρεις ο Χάρης είναι λίγο στεναχωρημενος.. "

Α στεναχωριέται κιόλας, τι κρίμα.

"Εντάξει τι να κάνουμε Ιωάννα μου θα γίνει καλά ο αδελφός σου." της είπα χαμογελώντας.

Κάθισα στο τραπέζι αφού το φαγητό ήταν έτοιμο, αλλά δίπλα μου κάθισε ο άθλιος... Θέλω να δω πόσα επίθετα θα βρω για να τον χαρακτηρίσω πραγματικά...

Καθώς τρώγαμε ένιωσα το παγωμένο χέρι του να βρίσκεται στο πόδι μου. Και απλά μου έπεσε το πιρούνι στο πιάτο.

"Ηρώ μου όλα καλά;" με ρώτησε η μητέρα μου.
"Ναι καλέ απλά ανατρίχιασα, και ναι κάνει κρύο καλύτερα να ανοίξουμε το καλοριφέρ. Τι λέτε;"
"Πάω εγώ" είπε ο πατέρας μου

Γαμωτο ήθελα να πάω εγώ για να ξεφύγω από εδώ πέρα.

Το χέρι του έκανε κύκλους στον μηρό μου και κρατιόμουν τόσο πολύ για να μην αντιδράσω. Το πρόσωπο του ήταν ουδέτερο σαν να μην έκανα ό,τι έκανε αυτήν την στιγμή. Άρχισε να ανεβαίνεις προς τα πάνω φτάνοντας στο κουμπί του τζιν μου, το οποίο ξεκούμπωσε και εγώ πήρα μια βαθιά αναπνοή.

Να συγγνώμη θα μου έβαζε για πρώτη φορά δάχτυλο κάτω από το τραπέζι;

Ε ΈΧΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΘΡΑΣΣΟΣ

"Πάω τουαλέτα με συγχωρείτε" είπα και σηκώθηκα από το τραπέζι. Έτρεξα στο μπάνιο και έπλυνα το πρόσωπο μου, μην ανησυχείτε φίλες μου είναι αδιάβροχη η μάσκαρα.;)

Η πόρτα άνοιξε και ο Χάρης μπήκε μέσα.

"Τι στο καλό τρέχει μαζί σου; Πας καλά;"
"Γιατί τι έκανα; Απλά χάιδευα την κοπέλα μου."

"Τι έκανες λέει; Χάιδευες την κοπέλα σου. Την χάιδευες απλά και κάτσε ποια κοπέλα σου; Εμείς έχουμε τελειώσει αν δεν το έχεις πάρει χαμπάρι."

"Ω Ηρώ μου μην λες πράγματα που δεν μπορείς να τηρήσεις. Είμαι σίγουρη ότι την στιγμή που σε χάιδευα θα ήθελες να σου κάνω πολλά περισσότερα." είπε χαμογελώντας λοξά, γνωρίζοντας ότι έχει δίκιο. Μην τον βράσω τον... τον... το ψώνιο της κολάσεως. Ναι το ψώνιο της κολάσεως.

"Κάνεις λάθος και το ξέρεις Χάρη."
"Είσαι σίγουρη; "
"Ναι του είπα" δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου. Γαμω με είδε...

Και απλά χαμογέλασε αυτάρεσκα. Άρχισε να με πλησιάζει και εγώ έκανα πίσω βήματα μέχρι που κόλλησα στο ντουλάπι. Με πήρε απο τους γοφούς ανεβάζοντας με εκεί πάνω και μπήκε ανάμεσα στα πόδια μου.
Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω είχα μείνει άναυδη και απλά τον κοίταζα στα υπέροχα γκρι του μάτια. Μετά κινήθηκα προς τα σαρκωδη χείλη έτοιμα για τα δικά μου.

Εκείνος έκανε το ίδιο μέχρι που με πλησίασε και με φίλησε έντονα. Με πάθος, η γλώσσα του εισχώρησε γρήγορα στο στόμα μου κάνοντας με να αναστενάξω, κάτι το οποίο του άρεσε αν κρίνω από το χαμόγελο του.

Γιατί να είναι τόσο τέλειος αλλά και τόσο βλακας αυτός ο άνθρωπος;.

"Με συγχωρείς δηλαδή;" με ρώτησε κάνοντας ένα puppy face το οποίο ήταν επιτυχημένο.
Τον είχα συγχωρέσει μόλις με φίλησε αλλά αυτό δεν χρειάζεται να το ξέρει.

"Μπορεί" του είπα προσπαθώντας να κρατήσω το χαμόγελο μου.
Τον αγαπάω τον βλακα πως να το κάνουμε. Ήταν που θα ήμουν ψυχρή και δεν θα υπεκυπτα, τελικά είμαι μια αδύναμη ερωτευμένη...