Falling in love

Chapter 30

Χάρης

"Άρα αυτό σημαίνει ότι με συγχωρείς;"
Την ρώτησα.

"Ναι, αλλά να ξέρεις ότι αυτή είναι η τελευταία σου."

"Το ξέρω μωρό μου, απλά θέλω να ξέρεις κάτι. Μόνο εσύ το γνωρίζεις αυτό και ο Νίκος." πρέπει να ξέρει.

Το βλέμμα της σκοτείνιασε και η ανησυχία ήταν προφανής.

"Είμαι μπλεγμένος σε κάποια πράγματα εξαιτίας του πατέρα μου, και προσπαθώ να ξεμπλεξω όσο τίποτα άλλο αλλά είναι δύσκολο. Δεν θα με αφήσουν σε ησυχία. Πιο παλιά είχα χάσει τον εαυτό μου και είχα κάνει αρκετα λαθη.

Διακινούσα για το εύκολο χρήμα, όμως βαρέθηκα πλέον.

Προσπαθώ να ξεμπλεξω αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Απλά ήθελα να το ξέρεις. Δεν θέλω να έχουμε μυστικά μεταξύ μας, αφού κάνουμε μια καινούρια αρχή."

"Καλά έκανες. Ό,τι και αν είναι θα το περάσουμε μαζί" μου είπε χαϊδευοντας το χέρι μου.

Τι θα έκανα χωρίς εκείνη απορώ πως τα κατάφερα όταν δεν την είχα μαζί μου...

"Πάμε μέσα λοιπόν;"
"Οχι πρέπει να φύγω τώρα με περιμένουν, θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή έτσι;"

Εγώ της ένευσα και αφού την πήρα μια αγκαλιά την άφησα να φύγει. Μου έλειψε η αγκαλια της, και αυτό το άρωμα της. Κάθε φορά που το μυριζω τρελαίνομαι. Πως καταφέρνει να είναι τόσο τέλεια;

Ηρώ

Επέστρεφα στο σπίτι μου όταν είδα κάποιον να με κοιτάει για αρκετή ώρα.

Περίεργο.

Άρχισα να επιτάχυνω και έκανε το ίδιο και εκείνος.
Νομίζω ότι πρέπει να αρχίσω να αγχώνομαι. Πλέον έτρεχα στον δρόμο αλλά δεν τα κατάφερα. Με τραβάει από το χέρι και με βάζει σε ένα αμάξι το οποίο ήταν παρκαρισμένο στον πεζόδρομο.

Ποιοι είναι αυτοί και τι σκοπεύουν να κάνουν;

"Σου έλειψα Ηρώ;" μου μίλησε μια αηδιαστική αλλά κάπως γνώριμη φωνή. Για περίμενε...
"Χρήστο;" 
"Χαίρομαι που με θυμάσαι τουλάχιστον." είπε και άρχισε να γελάει μαζί με τον άλλον τρελό. Τι συμβαίνει;

[...]

Ξυπνάω έχοντας ένα πόνο στο κεφάλι. Πιάνω το πονεμένο σημείο και βλέπω ότι έχει πληγή. Πως χτύπησα; Αρχίζω να συνειδητοποιω τι συνέβη χτες και ταραζομαι. Και αν αυτήν την στιγμή που μιλάμε μου έχουν ήδη κάνει τα χειρότερα;

Πιστεύω πως αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα ένιωθα πόνο εκεί κάτω σωστά;
Βλέπετε είμαι πολύ ευαίσθητη σε τέτοια θέματα καθώς έχω έναν φόβο. Η μητέρα μου έπεσε θύμα βιασμού και δεν θέλω να νιώσω ποτέ όπως και εκείνη.

Η πόρτα του δωματίου στο οποίο βρίσκομαι ξαφνικά ανοίγει και εμφανίζεται αυτός ο ανισορροπος άνθρωπος.

"Ξύπνησες βλέπω."

"Τι μου έκανες;" ρώτησα έντρομη

Εκείνος γέλασε και μου έδειξε ένα σπασμένο μπουκάλι που υπήρχε στο πάτωμα.

"Ένα χτύπημα και έπεσες ξερή."

"Γιατί είμαι εδώ;"

"Πολύ απλά για να πειράξουμε λίγο το αγόρακι σου... Δεν θα ήταν πολύ ωραίο αν τον βλέπαμε να πονάει όσο πονεσα εγώ κάποτε; "

Όσο πόνεσε αυτός; Μα για τι ακριβώς μιλάει;

"Εγώ δεν φταίω σε κάτι όμως, απλά άσε με να φύγω, σε παρακαλώ."
"Είναι πολύ αργά τώρα. Ούτως ή άλλως τσουλες σαν εσένα που μπλέκουν με τον Χάρη τα αξίζουν αυτά. Μάρκο ελάτε εδώ να την απασχολησετε."

Πώς τολμάει και τι ακριβώς εννοεί με την λέξη απασχόληση;
Αρχίζω να τρομοκρατουμαι...
Αν μου φέρθηκαν έτσι από τώρα κάτι μου λέει ότι δεν θα περάσω καθόλου καλά.