Falling in love

Chapter 2

Ηρώ

"Από πού σε ξέρει ο Χάρης;" με ρώτησε η Αγγελική με ένα βλέμμα απορίας.

"Απλά το πρωί έκατσα στο 'παγκάκι του' και είχαμε μια λογομαχία. Εσύ από πού τον ξέρεις;" της είπα κουνώντας τα δάχτυλα μου θέλοντας να δείξω την ειρωνεία.

"Είναι κολλητός του αδελφού μου, και έρχεται κάθε μέρα εδώ ποτέ τον έχω μάθει. Μα καλά δεν τον θυμάσαι από πέρσι; Είχε έρθει τους τελευταίους τρεις μήνες. "

"Δεν δίνω σημασία στους ασήμαντους" της είπα χαμογελώντας.

[...]

Αφου η ώρα πέρασε εγώ επέστρεψα σπίτι μου και κοιμήθηκα πολύ εύκολα. Η επόμενη μέρα θα ήταν δύσκολη, αφού τα μαθήματα θα ξεκινούσαν. Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα αφού είμαι από τις καλύτερες μαθήτριες της τάξης, απλά το ότι είμαι καλή δεν πάει να πει ότι μου αρέσουν όλα τα μαθήματα.

Φόρεσα ένα τζιν με μια κοντομάνικη μπλούζα και πήρα το μωβ μου σακίδιο.
Σημερα θα πήγαινα μόνη μου στο σχολείο αφού η Αγγελική θα πήγαινε με τον αδελφό της. Φόρεσα τα ακουστικά μου και έβαλα την αγαπημένη μου λίστα αναπαραγωγής να παίζει. Ήμουν τόσο απορροφημενη από τα τραγούδια που δεν κατάλαβα για πότε έφτασα. Έβγαλα τα ακουστικά και μάζεψα το κινητό μου. Το σχολείο μας είναι από αυτά που τα κινητά απαγορευονται. Πολύ ηλιθιοι κανόνες. Σιγά τι μπορεί να κάνει κανείς αν έχει στις διδακτικές ώρες στην κατοχή του κινητό;

"Αλητεία ξενέρωτη; Έρχεσαι με το κινητό στο σχολείο τι είναι αυτά;" με ρώτησε το ενοχλητικό αυτό παιδί.
"Θα παύσεις να με λες ξενέρωτη; Δεν με ξέρεις καν, οπότε μην βγάζεις γρήγορα συμπεράσματα. Και σιγά την αλητεία, μιλάς εσύ που καπνίζεις στους 'χώρους του σχολείου'."

"Βλέπω έχεις πάρει αέρα. Μπράβο ξενέρωτη εκπλήσσομαι."
"Σταμάτα να με λες έτσι. Δεν ξέρεις τι πάει να πει ξενέρωτη, και πίστεψε με εγώ δεν είμαι."
"Αυτό άσε να το κρίνω εγώ." μου είπε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.
"Δηλαδή;"
"Θα σε γνωρίσω και μετά θα κρίνω εγώ αν είσαι ή όχι ξενέρωτη."

"Ξέρεις τι, τώρα που το ξανασκεφτομαι δεν με ενδιαφέρει η άποψη σου. Ας με λες ξενέρωτη." είπα και πήγα να φύγω αλλά η φωνή του με διέκοψε.

"Τι, φοβάσαι;"
"Τι ακριβώς;" τον ρώτησα ψυχρά. Νιώθω περήφανη ποτέ δεν μπορούσα να είμαι τόσο ψυχρή με κάποιον.

"Ότι είσαι ξενέρωτη και ότι εγώ θα το ανακαλύψω."
"Φυσικά και όχι."
"Τότε;" είπε και συνέχισε να γελάει πονηρά. Ω όχι αυτό δεν θα περάσει έτσι. Δεν είμαι ξενέρωτη και το ξέρω. Δεν θα πάρει την ικανοποίηση ότι φοβάμαι την γνώμη του ή την δήθεν αλήθεια.

"Εντάξει τι θες για να με γνωρίσεις;"
"Απλά θα βγούμε και ασ' τα υπόλοιπα στον ειδικό κριτή" είπε με ένα αλαζονικό ύφος, παρουσιάζονται τον εαυτό του με τα χέρια του. Τι ψώνιο.
"Ναι πρόσεχε. Εσύ και οι κριτές. Τα λέμε..." του είπα αφού βαρέθηκα με την συζήτηση αυτή.
Μετά εγώ είμαι η ξενέρωτη...
Ηλιθια αγόρια