Falling in love

Chapter 29

Χάρης

Αφότου τελείωσε το μάθημα. Επέστρεψα στο σπίτι μου σκεπτικός. Θα επιστρέψει ή όχι;
Αν δεν επιστρέψει δεν ξέρω πραγματικά τι θα κάνω. Θα νιώθω κενός όπως ήδη νιώθω, αλλά ξέροντας ότι δεν θα την έχω πίσω, ο πόνος θα είναι χειρότερος.

Μπαίνω στο δωμάτιο μου και βλέπω την μητέρα μου να φτιάχνει το κρεβάτι μου, τι τραβάει και εκείνη η γυναίκα με εμένα που έχει μπλέξει.

"Τι κάνεις αγάπη μου;"
"Ας τα λέμε καλά ρε μαμά..." της είπα θλιμμένος.
"Έχει να κάνει με εκείνη έτσι;"
"Τι; Για ποιο πράγμα μιλάς;"
"Για την Ηρώ Χάρη μου. Έτσι με κοίταζε και εμένα ο πατέρας σου, ξέρω..."

Πού να φανταστώ ότι η μαμά μου θα ήταν τόσο έξυπνη, δεν λέω είναι πανέξυπνη αλλά και στα αισθηματικά βρε παιδί μου;

"Αν θες να ξέρεις σε θέλει. Και μάλιστα πολύ..."
"Αν είναι έτσι γιατί δεν επέστρεψε κατευθείαν; Αν με ήθελε τόσο, με την πρώτη ευκαιρία θα ερχόταν στην αγκαλιά μου."
"Δεν μπορείς να περιμένεις από εκείνη να σε εμπιστευτεί, αφού κάνοντας το την πλήγωσες. Δεν θα επιστρέφει πάντα, και δεν θα τρέχει πάντα από πίσω σου. Δεν είναι σκυλάκι, νομίζεις θα της αρέσει να ξέρει ότι ό,τι και αν κάνεις θα αναγκάζεται να επιστρέφει σε εσένα απλά γιατί αυτά που νιώθει είναι δυνατά;
Η απάντηση είναι όχι. Κάποια στιγμή από το πολύ πισωγύρισμα θα βαρεθεί και θα την χάσεις για πάντα. Για αυτό να της συμπεριφερεσαι όπως της αρμόζει. "

Με αυτά τα τελευταία της λόγια έφυγε και από ότι άκουσα πήγε στο σούπερ μάρκετ ή κάτι τέτοιο. Αυτά που μου είπε είχα νόημα. Και αν κάποτε την χάσω για πάντα;

Το κουδούνι της εξώπορτας χτυπάει και πάω να δω ποιος είναι. Μόλις την  άνοιξα απλά ο κόσμος μου φωτιστηκε. Αντικρυσα το πρόσωπο της. Τόσο όμορφο, τόσο ξεχωριστό. Απλά η έννοια της τελειότητας.

Τα ομορφιά ματιά της, τα γαματα μαλλιά της. Τα σαρκωδη, τόσο προκλητικά χείλη της. Αυτά τα χείλη κάθε φορά που τα βλέπω με προκαλούν να τα φιλήσω...

"Ήρθες..." ήταν το πρώτο που είπα. Μόνο που ακούστηκα τόσο έκπληκτος, δίνοντας της την ευχαρίστηση ότι μου έλειψε...

"Ναι ήθελα να μιλήσουμε."
"Χμμ και τι να πούμε μωρό μου;" την ρώτησα χαμογελώντας λοξά και πλησιάζοντας την επικίνδυνα.
Μπορούσα να την νιώσω να αντριχιαζει από το πώς την αποκάλεσα...

Πόσο με φτιάχνει το να βλέπω την επιρροή που έχω πάνω της. Απλά είναι αδιανόητο με ό,τι και αν κάνει με κάνει να την θέλω τόσο πολυ...

" Σκέφτηκα κάποια πράγματα και ήθελα να τα συζητήσω μαζί σου..."
"Εγώ σε άκουω." πλησίασα κι άλλο. Πλέον απέχουμε λίγα εκατοστά τοσα που αν μιλήσει κάποιος τα χείλη μας θα ακουμπήσουν. Η αναπνοή της γίνεται γρήγορη, το ίδιο και η δική μου. Το βλέμμα της πέφτει στα χείλη μου. Το ίδιο γίνεται και με εμένα. Πόσο θέλω να την αισθανθώ αυτήν τη στιγμή.

Θέλοντας να μην χάσω άλλο χρόνο μηδενιζω την ελάχιστη απόσταση μεταξύ μας και την φιλαω με ένταση. Πόσο μου έλειψαν αυτά τα ροδοκοκκινα χείλη. Είναι φτιαγμένα για τα δικά μου. Βασικά εκείνη είναι φτιαγμένη για εμένα. Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, από τα απαλά, μικροσκοπικά της χερια μέχρι το κάθε χιλιοστό του κορμιού της. Είναι φτιαγμένη για να την αγγίζω μόνο εγώ, και κανένας άλλος.
Είναι απλά δικιά μου. Όπως είμαι και εγώ δικός της άλλωστε...
 
Αφού απομακρυνθηκαμε, είδα την ροζ απόχρωση που ειχαν αποκτήσει τα μάγουλα της... Γλύκα είναι!

Λοιπόν λοιπόν, επέστρεψα. Σας έλειψα καθόλου;
Συγγνώμη για άλλη μια φορά αλλά το πρόγραμμα μου με σκοτώνει έγραφα βιολογία και αρχαία και μαθηματικά την ίδια εβδομάδα δηλαδή φακ μαι λαιφ.
Θα τα πούμε σύντομα όμως αγαπητές μου 3 αναγνώστριες.
Με αγάπη - πολλη μα πολλή αγάπη τζαστ του νοου -, Μελίνα 💕💕