Boy Like Hope | Yoonseok | <zawieszone>

60. "Ja od początku wiedziałem"

Hoseok zdziwionym swoim planem, przekracza próg akademika Yoongiego i spogląda na tablice z rozpiską pokoi.

-105. - mówi cicho chłopak po czym kieruje się do pokoju.

Chce mu tyle powiedzieć. Nieważne co powie. On wie, że to przez emocje, przez to, że Hoseok był blisko z Jiminem i nie dopilnował go. Nie powiedział, że coś go niepokoi. Wiedział, że poczęści to jego wina. A przynajmniej tak uważał, jednak wiedział, że jego miłość nie może zatracać się znowu w smutkach. Jimin na pewno by tego nie chciał. By ciągle go opłakiwali, bo dokonał czegoś, co uważał za ostateczne, a oni nie zdążyli chwycić jego dłoni przed tym upadkiem.

Puka w drzwi, jednak po dłuższej chwili można to nazwać dobijaniem. Zrezygnowany uderza czołem o drzwi, dopóki drewniana powierznia nie znika i zauważa zaspaną twarz swojego przyjaciela.

-..Nie spodziewałem się, że mówisz naprawdę. - odpowiedział Yoongi.

Hope wchodzi i zamyka szybko za sobą drzwi.

-Proszę Yoongi, nie zamykaj się w sobie. Proszę mogę być dla ciebie kimkolwiek. Chce być dla ciebie wsparciem, chce być przy tobie, gdy płaczesz, gdy się śmiejesz, śpisz. Gdy bez ciebie pije herbate nie czuje tego smaku, tego smaku, gdy piliśmy ją razem w chłodne dni. Gdy zasypiam bez porcji "dobranoc", czuje się niedopełniony. Chce żebyś chwycił po prostu moją dłoń i trzymał ją i nie puszczał. Bo ja na pewno nie puszczę Ciebie. - wypuszcza powietrze. -Kocham cię Yoongi. Od dawna. Od dawna nie wiedziałem, czemu ci tego nie powiedziałem byłem.. - przerywa mu dłoń na ustach.

-Ja Ciebie też, tylko się zagubiłem w tej aluzji rozpaczy i żałoby. Byłem jak.. Zwierze ukryte w ciemnej jasniki, z której nie umiałem wyjść, bo ten świat przestał mieć kolory. Ale ten krzyk w poduszke przez desperacje i chęć dotknięcia cie, oraz usłyszenia twojego głosu naprawdę,  jest jeszcze silniejsze. Wiesz.. Ja od początku wiedziałem, że będziesz moją ostatnią nadzieją