Kingdom Comes

11.Letters

-არ გინდა გავისეირნოთ? - სასადილოსკენ მიმავალ ლიას ეწევა ბიჭი და ფართოდ უღიმის - ცოტა დასვენება არ გვაწყენდა.

-დასვენება? - ისეთი ტონით კითხულობს,თითქოს არასოდეს აქვს განაგონი ეს სიტყვა - ეგ რა არის?

-წამოდი ლია - სიცილით კიდებს ხელს და დიდი ბაღისკენ მიუძვღვის.

-დაკვირვებული ხარ,რომ ბაღი ჩვენი თავშესაფარი გახდა მას შემდეგ რაც აქ ჩამოვედი? - დაბალი ხმით კითხულობს გოგო და ბიჭისკენ ახლოს იწევა - როცა განმარტოვება გვინდა თითქმის სულ აქ მოვდივართ.

-ალბათ იმიტომ,რომ სასიამოვნო ემოციებს აღძრავს - პასუხობს ბიჭიც და ჩუმდებიან.

ხელი-ხელ ჩაკიდებულნი მისეირნობენ უდიდეს ბაღში,რომელსაც გარს უშველებელი გალავანი არტყავს და სიჩუმით ტკბებიან. არცერთს სურს ამ სანუკვარი მომენტის გაფუჭება,მაგრამ სიჩუმეც აუტანელი ხდება მიუხედავად იმისა,რომ სულაც არ იყო დამღლელი.

-იცი,რომ გადატრიალების მოწყობას გიპირებენ? - საბოლოოდ სიჩუმით  დაღლილი ეკითხება პრინცსს - მეც ძალიან ცუდად მიყურებენ. ისე თითქოს არ ვიყო ქვეყნის სამართავად მზად,ეჭვი ეპარებათ ჩემში.

-ჯერ არაფერი შეგვიძლია - თავს უქნევს,რადგან ხვდება გოგო რისკენაც მიანიშნებს - ჯერ ჩვენი ძალაუფლება არ არის ისეთი დიდი,რომ რამის მოქმედება შევძლოთ. მხოლოდ შეგვიძლია დაველოდოთ და ამისათვის უდიდესი მოთბინებაა საჭირო.

-რომელიც საკმარისზე მეტიც მაქვს - ხუმრობს ლია - თუ გინდა გაგიზიარებ.

-უარს არ ვუტყოდი,ხომ ხედავ ბრაზის მოთოკვა მიჭირს.

-ეგ უნდა გამოვასწოროთ ჯეჰიონ - სერიოზულდება - მონარქი,მითუმეტეს მეფე, ასეთი ფიცხი არ უნდა იყოს. შენს ბევრ გადაწყვეტილებაზე მოახდენს ეს გავლენას და ბევრ რამეშიც შეგიშლის ხელს.

-ვიცი - თავს დამწუხრებით უქნევს ისიც - დედა და მამა გამუდმებით ცდილობდნენ ჩემი ამ ნაკლის გამოსწორებას,მაგრამ არაფერი გამოსდიოდათ. არავინ მყავდა ისეთი,ვინც ჩემს დახმარებას შეძლებდა,ვისაც დავეყრდნობოდი და ვენდობოდი. სასახლეში ძალიან რთულია ისეთი ადამიანის პოვნა,ვისაც შეგიძლია ენდო.