Surrender To Me

chapter 25

"Baby! " si Glaxy, agad itong nilapitan ang batang lalaki na anak ko. Sabay yakap nito ng buong higpit.

"Mommy, i'm sorry! Don't get mad to mama Maita, its not her fault." anitong umiiyak.

"Hey, it's alright! I'm not mad to mama Maita. I love her." then she kissed him.

Doon na rin yumakap si Maita sa bata, but Gwenyth still with me, looking at them while she's smiling.

Sinuri muna ito ng doctor bago hinayaan na makausap ang mga taong nakapaligid dito. "Maari na ninyo siyang iuwi. " huling wika ng doctor bago ito lumabas ng silid.

Para akong namalik-mata ng masilayan ko na ang aking anak na lalaki. I really can't believe, i'm in front of my reflection, my mini version. When we get inside the room, i heard him crying,calling his mom and my heart beat isn't normal.

There's a lot of emotion that i cannot expressed, overwhelmed is one of the best feeling that i felt.
As i saw him, lying on his bed,hugging his mom so tight while he cried and saying sorry for what he did.

"I'm sorry mommy.... " he still hugging her.

"It's alright son..mommy will not get mad okay!" hinarap ito ni Glaxy, habang pinupunasan ang mga luha nito. "I love you very much." at hinalikan sabay yakap ulit dito.

Hindi pa rin ako makapaniwala na kaharap ko na ngayon ang anak ko, and Nikkia was right! He looks a lot like me, his nose, eyes,lips,hair and everything. And even his dimples was taken from me like Gwenyth, oh god.. I thank you lord for giving me a very perfect twins.
Napaluha ako,i did not come near close to him at first, dahil ayokong biglain ang anak ko. But i am sure,he's really knew me from the start.

Maging ang mga taong nakapaligid sa akin na sina Marco at Nikkia ay nakatitig pa rin sa aking anak na lalaki,at parang hindi rin makapaniwala na kamukhang-kamukha ko ito.

Then finally, he noticed me.. And his eyes was wide opened, same the reaction ni Gwenyth. Kinusot-kusot pa nito na ikinatawa ko,kahit pa ang luha koy ay hindi pa rin nauubos sa pag agos.
Mas lalo pa itong nanlaki ang mga mata ng makitang hawak-kamay pa rin kami ni Gwenyth.
"Mommy, bakit si Gwenyth ang unang nakilala ni daddy?" tanong nito sa ina.

Hindi agad nakasagot si Glaxy sa tanong nito.

At doon na ako humagulgol, hindi ko alam ano ang tamang gawin, basta ang alam ko lang ay sobrang saya ko. Lumapit ako na hindi hiniwalayan ng titig ang anak ko,wala na akong pakialam kong makikita nilang umiiyak ako. Dahil ang importante lang sa akin ngayon ay ang mga anak ko.
"Kuya Garnet... "ngiting bati  ni Gwenyth dito.

My tougue was stuck, i can't speak even one word. Para akong naging pipi sa harapan ng anak ko. When i get closely, ay bigla ko siyang niyakap ng buong higpit at umiyak habang yakap yakap ko ito.
"I miss you so much son,..." ang lumabas sa aking bibig.

"I miss you too daddy.. " he response with a sofly hug for me, habang ako ay halos gusto ko na itong ibaon sa katawan ko.

Humiwalay ako sa kanya at pinakatitigan siya. "I'm sorry,i'm sorry why just now we see each other son." habang umiiyak pa rin ako sa harapan nito.

"It's okay daddy, mom told us, your so busy with your work and we understand that you need to work for our family right?" anitong hindi siya makapaniwala na may rason na ang kanyang anak.

Tinitigan ko si Glaxy with my sharp eyes,para iparating dito na kasalanan niya itong lahat..
Muli kong binaling ang tingin sa aking anak.
"Yes son, but starting today, we will live together now.  Hindi na tayo maghihiwalay pa,i never allowed that." at muli ko itong niyakap, maging ang babay girl ko ay niyakap ko rin.