အတၱမကိုဋ္

အတၱမကိုဋ္ အပိုင္း ၅

စာသင္ခ်ိန္ ႏွစ္နာရီ ျပည့္ၿပီမို႔
လြန္းျပန္ရန္ျပင္ဆင္လိုက္သည္

"သား ဆရာျပန္ေတာ့မယ္"
"က်ေနာ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆရာ ခဏေလးေစာင့္ ေမေမ့သြားေျပာလိုက္မယ္"
"ျမန္ျမန္သြား"

သူ႔ထက္သာ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနရင္းလြန္အား
"ဆရာ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ ေဘးတေစာင္းႀကီးထိုင္းၿပီး ဘယ္မွလည္းမကိုင္ဘူး"
"ျပဳတ္က်ေနမယ္ေနာ္"
လြန္း သူ႔အားစိုးရိမ္ေပးေနသည့္အတြက္
ထိုကေလးအား ပိုမို ခင္မင္ခြင့္ေပးခ်င္ေနသည္မွာ အမွန္ပင္
တပည့္မွန္သမွ်သည္ သူႏွစ္ခါေလာက္ ဘုက်က်ေျပာမိရင္
အနားကပ္ဖို႔ေနေနသာ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္မဆိုင္ေတာ့
ဒီေကာင္ေလးကေတာ့မတူ
စေတြ႔ကတည္းက အလြဲေတြနဲ႔ စေပမဲ့ သူ႔အေပၚ သံုးရက္တိတိ လာႏြယ္ေသာ
ပထဆံုးေက်ာင္းသားျဖစ္သည္
မိဘမ်ားကလည္း ရင္းႏွီးေနၾကတာမို႔ အငယ္ဆံုးသားျဖစ္သည့္ လြန္းအတြက္ေတာ့
ညီးငယ္ေလးရသည္ဟု မသိမသာ ဝမ္းသာေနမိသည္
"မုန္႔စားနိုင္ေသးလား"

သူ႔ထက္သာေျပာမိသည္က ဆိုင္ကယ္စီးသည့္အေၾကာင္း
သူ႔အားျပန္ေျပာသည္က မုန္႔စားႏိုင္ေသးလား
သိပ္ေကာင္းတာပဲ
တစ္ခါမွ စကားကို အလိုက္အထိုက္မေျပာ
ေျပာျပန္လွ်င္လည္း ဘယ္ကစသည္သာ မသိရရင္ေနမယ္
အဆံုးသတ္က ေတာ့ပါၿပီသား

"ဆရာ က်ေနာ္က ဆိုင္ကယ္စီးရင္ ကိုင္စီးဖို႔ေျပာေနတာေလ
မုန္႔စာႏိုင္ေသးလားဆိုေတာ့ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးမို႔လား"
"ဝယ္ေကြၽးမယ္"
"တကယ္လားဆရာ"
"ေက်ာင္းကိုသြားတဲ့ လမ္းအတိုင္းေမာင္း ေက်ာက္တိုင္နားကမုန္႔ဆိုင္ကစံုတယ္"

မုန္႔ဆိုင္သို႔ေရာက္ေသာအခါ
ေကာင္တာနားတြင္ရပ္ကာ ထက္သာအား ႀကိဳက္တာယူဟူေသာ
စကားေျပာကာ ေပကပ္ကပ္ရပ္ေနသည့္လြန္း
ဆရာဝယ္ေကြၽးတာစားမယ္ဟုဆိုကာ ရပ္ေန႔သည့္လြန္းအား
မရမကေခၚေနသည့္သူ႔ထက္သာ
တစ္ခဏမွ်ၾကာသည္အထိ ေခၚမရေသာေၾကာင့္
ထက္သာ လြန္းရဲ႕ လက္ကို ေကာက္ဆြဲကာ ဆိုင္းအတြင္းသို႔
ဝင္ေရာက္သြားသည္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား ေကာင္တာမွအန္တီႀကီးသည္
မ်က္မွန္ေဘာင္မွေက်ာ္လြန္က ၾကည့္ေနသည့္အတြက္
လြန္း သူ႔ထက္သာ လက္အတြင္းမွ
မိမိလက္အား အားကုန္႐ုန္းလိုက္ရသည္
လြန္းစိတ္ဆိုးခ်င္ေပမယ့္ ဒါဟာ ကပ္သီးကပ္သတ္က်သည့္
သူ႔ေၾကာင့္ဆိုတာသိေနသည့္အတြက္ ထက္သာအားအျပစ္မဆို