အတၱမကိုဋ္

အတၱမကိုဋ္ အပိုင္း ၄၂

ေဝယံ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ဖုန္းသံၾကားေတာ့မွဘဲႏိုးလာသည္အထိ

"ဟဲလို......"
"ေဟ်ာင့္ ေဝယံ မင္းဘယ္မွာလဲ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ေနၿပီလား
ဖုန္းေခၚေနတာလဲ အခုမွကိုင္တယ္....."
"ေအး ထက္သာ သူငယ္ခ်င္း ငါေရာက္ေနၿပီ"
"မင္း ဟာေနာက္ မင္းလိုက္ရင္း ဘယ္ျပာပံုတိုးဝင္ေနတာလဲ ေဟ်ာင့္
မင္း့ဟာက ျပန္သြားၿပီေလ................."
"ထက္သာ မင္းငါ့ကို လာေနာက္မေနနဲ႔ ငါသူနဲ႔အတူတူ႐ွိတယ္"
"စိတ္ကူးယဥ္ေနတာလား..ယသားႀကီး တစ္နာရီေလာက္႐ွိၿပီ လြန္းကိုလာႏႈတ္ဆက္
ၿပီးျပန္သြားတာေလ ၿပီးေတာ့ သူႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မွာေလ"
"ေဟ်ာင့္ မင္းတကယ္ႀကီးေျပာေနတာလား"
"ေအးေလ မင္းမသိေသးတာလား"
"ေအး.ေအး.သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ ငါျပန္လာခဲ့မယ္"
"ေအး"

ေဝယံ ဂမူး႐ူးတူးထလိုက္ေတာ့ ပစ္ခ်ထားလိုက္ေသာ
အဝတ္အစားေတြျပန္႔က်ဲမေနဘဲ အစီအရီေလး႐ွိေနသလို
ေဘးနားမွာလည္း စာရႊက္ကေလးတစ္ရႊက္

"ခင္ဗ်ား ေစာင့္မယ္မဟုတ္လား
တစ္ေန႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားဆီျပန္လာႏိုင္မ်ာပါ ေစာင့္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့"

တစ္႐ူးစကၠဴေလးေပၚက ေဘာင္ပင္ေလးနဲ႔ျဖစ္သလိုေရးထားေသာ
စာလံုးအခ်ိဳ႕က လူကိုဆို႔နင့္ေစသည္
ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတာေတြနဲ႔မဆန္႔ေတာ့ ေအာ္ခ်မိသည္
ဘာေတြလဲ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ သူ႔က တစ္ခဏတာအတြက္စမ္းသတ္ခံလား
မခ်စ္ရင္ မခ်စ္ဘူးေျပာခဲ့ရင္ အဆင္ေျပမွာပါ
သူ႔ကိုယ္တိုင္ကကို ရလာေသာ အခြင့္အေရးကိုယူကာ
ႀကိဳး႐ွည္႐ွည္နဲ႔ဆက္လိုက္သည္ ၿပီးေတာ့ ဒီစာကေရာ
ဘယ္လိုရည္ရႊယ္ၿပီးေရးခဲ့တာလဲ တကယ္ပဲေစာင့္ေစခ်င္တာလား
ဒါမမဟုတ္ လြယ္လြယ္နဲ႔မေမ့ႏိုင္မယ့္သူ႔ကို အခ်ိန္ယူၿပီးေမ့ခိုင္းေနသလား
ဘာမွ ႐ွည္ၾကာစြာမေတြးေနေတာ့ဘဲ သူဟိုတယ္ခန္းေလးဆီကေန
ျပန္ထြက္လာလဲ့သည္
ေကာင္တာမွာေသာ့ျပန္အပ္မည္ လုပ္ေတာ့ ေငြက႐ွင္းၿပီးသားျဖစ္သလို
သူ႔အတြက္လည္း အေႏြးထည္ေလး တစ္ခုထားခဲ့ေပးသည္
နာမည္ႀကီးနံဆိပ္နဲ႔ ထိုအရာေလးက
သူနဲ႔က်ေနာ့္ၾကားက တစ္ခုတည္းေသာ အမွတ္တရျဖစ္လာေနေလသည္

ဒီညကၾကာ႐ွည္လြန္းစြာျဖတ္သန္းခဲ့လိုက္ေတာ့.မနက္ခင္းတစ္ခု
အေပ်ာ္ခရီးထြက္လာၾကသည္မို႔
အကုန္လံုးက ဟန္ခ်က္ညီညီေပ်ာ္ေနေပမယ့္လည္း........သူကေတာ့မေပ်ာ္ႏိုင္
ေ႐ွ႕ခံုက ဆရာနဲ႔ထက္သာကိုၾကည့္မိေတာ့ အျပံဳးေတြနဲ႔ၾကည္ႏူးမႈက
သူ႔ဆီကူးစက္မလာႏိုင္
အခ်စ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲျပင္းထန္ပါေစ
အမုန္းနဲံ အလြမ္းကိုေတာ့ မယွဥ္ႏိုင္ဘူးေလ........
ဘုရားေတြ တစ္ဆူၿပီးတစ္ဆူ ေရာက္႐ွိဖူးေျမာ္ခြင့္ၾကံဳေပမယ့္လည္း
ေတုင္းခ်င္ေနေသာ အတူတူ႐ွိခြင့္က ေငးၾကည့္ခြင့္ေတာင္မ႐ွိေတာ့တဲ့အေျလအေနမို႔
မီးစပ္ဖို႔ ဆုေတာင္းဟာ မျပည့္ဝတဲ့ပံုပါ
ထိုေၾကာင့္................................