The Unpaid Therapist!

Chapter 3;

I love you 

Katulad nga nung una naming pagkikita ni Tita Jean, hindi ko alam kung bakit pero pakiramdam ko wala akong choice kung hindi mag-sabi o mag-kwento sakanya tungkol sa mga nararamdaman ko, that's strange. Hindi rin naman kase ako sanay sa pagiging vocal sa mga nararamdaman ko, I always keep everything to myself kaya bago saakin yung ganito.

Hindi ko rin alam kung bakit kabaligtaran ng na iisip ko ang nasasabi ko sa kanya, kasalukuyan nakatingin sakin si Tita Jean. She's effortlessly waiting for me to finally share my thoughts or whatever.

I deeply sighed before finally speaking. Alam ko naman na alam na ni Tita Jean ang nangyari kay Mama Clara, possible na yun din ang dahilan kung bakit siya nandito ngayon.

I almost forgot what happened dahil na rin sa tindi ng kaba ko, maayos naman ang huling naging pag-uusap namin ni Tita Jean pero hindi ko maintindihan kung bakit ganito ng ang nararamdaman ko... kapag kaharap ako siya. Ibang klase ang kaba na nararamdaman ko.

"I'm sure alam niyo na ang nangyari kay Mama Clara, maybe that's why you're here." I directly said, sinubukan ko din na pag-mukhaing malakas pa din ang loob ko, na ayos lang ako.

She smirked. "Same old Irisviel... well, SP01 Daniel Gonzaga, malapit siya sa amin. Now let's proceed?" Tita Jean confidently said. "Kamusta ka? Anong nararamdaman mo kapag inaalala mo yung aksidente, aksidente na nangyari sa Mama Clara mo?"

Na tahimik ako ng ilang saglit, hindi ko alam kung paano ako mag-uumpisa. Naging halo-halo ang mga emosyon na nararamdaman ko dahil sa tanong ni Tita Jean. Fudge!

"Hindi ko alam, pero bumigat ng sobra ang pakiramdam ko. After kong marinig yung balita, bigla na lang bumalik yung alaala nang pagka-bata ko. Buong buhay ko lumaki ako ng halos mag-isa... although I'm with my Mama Clara, nakatira sa iisang bubong. Naging malungkot pa din ako, maybe it's because I've been longing for the love I've never had. It feels like na madaming kulang." I said, I paused to keep it together. "Pero kahit ganun, si Mama Clara lang ang na kita kong may lubos na pakialam sakin. She will always love me, lagi niyang sinasabi sakin yun. Alam niyo kung kaylan? Tuwing dumadating siya galing business trip, while I was sleeping. Of course I'm not asleep at all, I was just pretending because I love hearing her say that. I have this thought that keeps running in my head that, maybe she used to say that because she feel how lonely I felt."

"Tuwing naka takdang araw ng pag-uwi niya hindi ako natu-tulog, kase gusto kong marinig ang mga salitang yun mula sakanya. Mama Clara was my second hope, pero ngayon wala na siya. And what worst is... I don't know kung babalik pa siya."

"Ngayon pansamantalang nawala yung sakit, pero pag na iisip ko na. Paano na ako ng wala siya? Siya na lang yung pinang-hahawakan ko eh, kase lahat wala na. From Mommy and Daddy, they left me too early. Si Papa Tiago, pinili niya din akong iwan. Si Ilya pinag-palit niya ako para sa career niya. Kahit anong sabihin niya hindi ako naniniwala na para sa ikabubuti ko yon, alam kong ginawa niya yun para sa ikabubuti niya. Para sa sarili niya."

"Hindi ko na maintindihan yung mundo, kahit si Harkin, I thought he was my last hope. I thought he was the last person that will finally choose me more than anything else, but he also left me... to go to Italy." I paused and smile for a moment. "What the hell is the problem with me? Why they all choose to leave me instead of staying with me?!" Nag umpisa ng bumuhos ang mga luha ko."Mama Clara will always love me, kaya nga ang sakit-sakit."