The Unpaid Therapist!

Chapter 40;

Happiness 

Pinunasan ko ang mga luha ko habang nililigpit lahat nang ihinanda nila Maddie para sa araw na to, tss. Minsan na nga lang akong mag-effort na punta pa sa wala, sign na to hindi talaga ako para sa mga ganito bagay.

Itinupi ko ng ang telang ginamit as sapin, bukas ko na lang siguro i-babalik yung lop top ni Blair. Paano na tong mga pag-kain? Sayang naman to! Halos humagulgol na akong matapos ko biglang maalala na ayaw ni Seifer na nag sa-sayang nang pag-kain, pero ganun ka ayaw na niya sa akin para mag-sayang siya ng pag-kain...

Kung sinabi ko ba sakanya yun kanina hindi ba siya aalis? Of course not, what were you thinking? Iiwan ka pa rin niya kahit anong sabihin mo!

Wag mag-sayang ng pag-kain, lagi niyang pinapaalala sa akin yun! Tas ngayon siya pa tong hindi tinikman man lang yung mga pag-kain? Ni hindi niya nga tinignan to?! 

Fudge you Seifer!

Bakit umiiyak na naman ako? Huh? Lagi na lang, hindi na ako nawala sa sitwasyon na to! Ako na lang laging ang na sasaktan! Lagi na lang!

Itinapon ko lahat ng pa-kain sa basurahan, ano pakielam ko kung ayaw mong mag-sayang ako ng pag-kain Seifer! Iniwan mo nga ako eh! Katulad ka rin nilang lahat, wala kang pinag-kaiba sakanila!

Damn you!!

Nag-umpisa na akong mag-lakad pa balik nang Van, kinakagat na ako ng lamok dito madilim na rin. Wala naman mangyayari kahit mag-mukmok ako, the hell I care kung sinaktan mo ko!

Habang papalapit ako sa Van mas lalo akong nakaramdam ng lungkot, uuwi na naman akong luhaan. How pathetic!

I can clearly see how useless I am. Gaya ng dati wala pa rin ako magawa, wala pa rin akong kayang gawin.

Bukas na ang graduation namin, and yes masama ang loob ko. Kahit anong gawin ko hindi ko na ma-itatanggi na nasaktan ako eh, aaah pwede ba? Bakit ba ako nag-iisip ng ganito? This is not me...

Huminto na ako para buksan ang pinto ng Van, pero bago yun humingga muna ako ng malalim. Dapat na talaga akong mag move-on na lang ako, ASAP! Kinaya ko naman na wala siya, kakayanin ko ulit. 

Kahit gaano pa niya ako sinanay sa prisensiya niya...

"SURPRISE!!!"

Malakas na hiyaw ang sumalubong sa akin pag-bukas ng pinto ng Van, sila Maddie, Blair, Harumi, Luke, Lewis, Morgan, Clark at Axle kumpleto siya lang ang wala.

Akala siguro nila nag kabalikan kami? Tss, how funny... "We're sorry na pag-tulungan ka namin."

"This is for you."

Lahat sila may hawak na lobo at bulaklak, "Hin-hindi kami nag kabalikan, aalis daw siya bu-bukas."