Marrying My Sister's Fiancee

Chapter 49📌

ARABELLA'S POV

Pagkatapos kong mag walk out portion kay Vienne kanina sa hardin ay dumeritso ako kaagad sa kwarto kung saan naroon ang mga bata. Hanggang ngayon ay tulog na tulog parin ang triplets. Napangiti naman ako ng napakatamis habang tinitigan sila mula sa kinatatayuan ko. Lumapit ako at inayos ang natabig na kumot ng mga bata.

Napalingon ako ng marinig kong bumukas ang pintuang pinasukan ko kani - kanila lang. There I saw Vienne. He was smiling na may halong kaba. I knew it dahil nakikita ko sa reaksyon niya. I wait for him to come over, pero hindi man lang siya kumilos kahit kaunti kaya naman tumayo ako at nilapitan siya.

"Bakit ayaw mong lumapit sa mga bata?" I asked him that makes him look uneasy.

"Looking at them kanina ay hindi magkandamayaw sa kaba ang puso ko thinking that I am a father of those three little angels. Pero hindi ko maiiwasan ang hindi kabahan sa magiging reaksyon nila pagkagising" Vienne was sad while saying those words. He was just looking at his angels.

"I'm sorry, you wouldn't have felt this way kung noong mas maaga pa ay pinaalam ko na sa iyo ang tungkol sa kanila.." I felt bad for him dahil ramdam ko ang kalungkutan niya sa mga sandaling ito. He looked at me lovingly habang titig na titig sa akin.

"No. You shouldn't felt that way yam ko, I'm grateful dahil ikaw ang ina nila, I am thankful dahil pinalaki mo silang maayos, and I am very glad dahil anak natin sila. You complete me yam ko, six years of pain and agony was nothing compared to the happiness I am having with you and with our kids. Gagawin ko ang lahat para punan ang pagkukulang ko sa inyo. Lulunurin ko kayong apat sa pagmamahal hanggang sa hindi na kayo makaahon" naluluha na naman ako sa mga salitang binitawan niya. Kung kanina ang mga luha ko ay para sa kalungkutan kong nadarama ngayon ay para naman sa kasiyahang walang kapantay. Pinahid naman nito ang mga luha ko. "Shhh.. don't cry" alo niya sa akin at niyakap ako. Habang nakayakap kami ay may biglang bumato sa aming kinatatayuan kaya mabilis kaming naghiwalay.

"What are you doing to our mommy?" si Sachi ang nagtanong habang ang mga maliliit nitong bisig ay nasa dibdib.

"Mommy, are you okay? Did he hurt you?" Nei asked me with his sincere look.

"Hi daddy!" Savi waves at her hand on Vienne na agad namang binaba ng mga kapatid nito ang kamay na nakakaway.

"Savi!!! We already told you not to be nice on that man" Bulong ni Sachi sa kapatid niya na rinig naman namin. Nei just shook his head in disbelief.

"Kuya Sachi! He is our father okay? at isa pa, we already heard him saying I'm grateful dahil ikaw ang ina nila, I am thankful dahil pinalaki mo silang maayos, and I am very glad dahil anak natin sila. You complete me yam ko, six years of pain and agony was nothing compared to the happiness I am having with you and with our kids. Gagawin ko ang lahat para punan ang pagkukulang ko sa inyo. Lulunurin ko kayong apat sa pagmamahal hanggang sa hindi na kayo makaahon. Kuya Sachi, Kuya Nei, dad loves us. Alam kong alam na ninyo iyan. Be good to daddy, kuya" hindi ako lubos na makapaniwala sa mga sinabi ni Savi sa mga kuya niya. Savi was like a consultant. Saang lupalop ng kwarto niya nakuha ang ganoong mga wisdom of words?

Napatigil naman ako sa kakaisip ng naglakad ng dahan dahan si Vienne papalapit sa mga bata. Ang mga bata ay  nanatili sa kanilang pwesto. Tanging ulo at eyeballs lang ang kumikilos. Umupo si Vienne sa bandang paahan ng mga bata sa kama. Tiningnan niya isa isa ang mga anak niya. Magsasalita na sana siya when Savi interrupted.

"Daddy, I know what you are thinking. You are asking for our forgiveness right?" Tumango naman ang ama nito. Savi just sweetly smiled at her dad "Daddy, you don't have to ask for it because I already gave my forgiveness noon pa, long long long time ago pa daddy" Savi hug Vienne ng napakahigpit. Ganoon din naman si Vienne, gumanti din siya ng yakap kay Savi.