မက်မွန်ပွင့်တို့သက်သေတည်၍ [completed]

အခန်း ၄၈ - မက်မွန်တစ်ပွင့်နှင့်အတူ...

နှစ်နှစ်ခန့်ကြာပြီးနောက်...

အချိန်သည်ကား ညနေစောင်းနေ၀င်ရီတရော။ အနောက်ဘက် တောင်တန်းပေါ်၌ မေးတင်နေပြီဖြစ်သောနေမင်းကြောင့် တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တို့ပင် ပုစွန်ဆီရောင်သမ်းနေကြလေပြီ။

ဟိုးအေ၀းမှာတော့ ဖုန်လုံးကြီးများက လှိုင်းလုံးသဖွယ် တလိပ်လိပ်တက်လို့နေလျက်။ ထိုဖုန်လုံးများ၏ရှေ့မှာတော့ အသက်၃၀ခန့်ရှိမည့် အမျိုးသားတစ်ဦးက မြင်းတစ်ကောင်ကို အပြင်းစိုင်းနှင်လာသည်။

သူ၏နောက်မှာတော့ ဓားကိုယ်စီကိုင်လာသည့် မြင်းစီးသူ၅ဦး။ အပြင်းအထန်ဒုန်းစိုင်းကာ စီးနင်းလာပါသော်လည်း အင်အားမမျှသည့်နောက် ပါတ်လည်မှ ၀ိုငး၀န်းပိတ်ဆို့ခြင်းကို ခံလိုက်ရတော့သည်။

ထိုသူ၏မျက်နှာမှာတော့ ဒေါသမာန်ဟုန်တို့ ထင်ရှားပြတ်သားနေသည်မှာ ကျားနာခဲခဲတော့မည့်ပမာ။ ရင်ခွင်အတွင်းမှာတော့ အနှီးနှင့်ထွေးပတ်ထားသည့် နီတာရဲကလေးငယ်။

"ဘာလို့လဲ... ဘာလို့များ ငါတို့သားအဖကို အလွတ်မပေးနိုင်ရတာလဲ"

သူ၏ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ရေရွတ်သံအဆုံးမှာ ထိုသူများက ဓားကိုယ်စီဆွဲထုတ်ကြတော့ သူသည်လည်း ကလေးငယ်ကို ထွေးဖက်ထားရင်းမှ ဓားကိုဆွဲထုတ်လိုက်ရတော့သည်။

ထို့နောက်မှာတော့ ပုစွန်ဆီရောင်ညနေခင်းလေး၀ယ် ဓားချင်းခတ်သံတချွင်ချွင်တို့ညံစီခဲ့ရပြီး အနီရောင်ပျစ်ပျစ်သွေးတို့သည်ကား နေရာအန့ှံကျဲပြန့်လျက်။

အချိန်အတန်ကြာတော့ မြေပြင်ပေါ်တွင်လဲလျောင်းသွားရသည်က တစ်ကိုယ်လုံး သွေးချင်းချင်းရဲနေသောလူငါးဦး။ ရှင်ကျန်နေခဲ့သည်က တစ်ဦးတည်းသာ။

လဲကျသေဆုံးနေသူများထဲမှ တစ်ယောက်မှာတော့ သေဆုံးသွားသည့်တိုင် ရင်ခွင်အတွင်းမှကလေးငယ်ကို တင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်ထားလျက်ပင်။

နောက်ဆုံးရှင်ကျန်ခဲ့သူက ပွေ့ဖက်ခံထားရသောကလေးငယ်ကို သူ့ဖခင်၏ရင်ခွင်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

ကလေးအနှီးဖြူဖြူဟာ သွေးတို့စွန်းထင်းနေလျက်။ ထိုသူဟာ သူ၏လက်ကြမ်းကြီးများဖြင့် ပွေ့ဖက်ထားသောကလေးငယ်ကိုကြည့်ကာ သက်ပြင်းတိုးတိုးချလိုက်သည်။