မက်မွန်ပွင့်တို့သက်သေတည်၍ [completed]

အခန်း ၄၂ - ယောကျ်ားလို့ခေါ်

[Love Knot]

ပန်းကန်သံ၊ ဇွန်းသံ ခပ်တိုးတိုးမှလွဲ၍ တိတ်ဆိတ်နေသောအခန်းငယ်။

မျက်စိရှေ့မှ ထမင်းကို ဇွန်းနှင့်ခပ်ယူနေပါသော်လည်း စီးကျနေသောမျက်ရည်တို့ကြောင့် အဆင်မပြေပါချေ။ ထို့အတူ တစ်၀ိုင်းထဲထိုင်နေသည့် အခြားသူတွေလည်း ထိုနည်းတူပင်။

ပိုင်စစ်ယွမ်တစ်ယောက် ထမင်းစားနေရင်းမှ စီးကျနေသည့်မျက်ရည်တို့ကို သုတ်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ခံစားချက်တို့ကို မထိန်းနိုင်သည်မို့ ရှိုက်သံတို့ထွက်လာရသည်။

ထိုအခါဘေး၌ထိုင်နေသောမိခင်ဖြစ်သူက လက်ထဲမှဇွန်းနှင့် ခက်ရင်းကိုချလိုက်ကာ သူ့မျက်ရည်တွေကို လှမ်းသုတ်ပေးသည်။

သူမော့ကြည့်လိုက်တော့ မိခင်ဖြစ်သူက ပြုံးပြနေသည်။ သူငယ်စဉ်ကတည်းက သည်လိုမိသားစုဘ၀ကို ဘယ်လောက်တောင်မှ တောင့်တခဲ့ရပါသလဲ။ အခုတော့ ေ၀းကွာခဲ့သည့် မိခင်ဖြစ်သူကို ပြန်လည်ရှာတွေ့ခဲ့လေပြီ။

"များများထည့်စားနော်"

"ဟုတ်ကဲ့"

ပိုင်စစ်ယွမ်ခေါင်းညိတ်ရင်း မိခင်ဖြစ်သူထည့်ပေးလာသော ပန်းကန်ထဲမှဟင်းတစ်ဖက်ကို ခပ်ဝါးလိုက်သည်။ မိခင်၏ မေတ္တာကြောင့်ပဲလားမသိ။ အခါတိုင်းစားနေကျ အရသာတွေထက်ကို ခံတွင်းထဲမြိန်ယှက်ကာ အရသာရှိနေခဲ့သည်။

ကျင်းယွမ်ပိုင်က အစ်ကိုဖြစ်သူကိုရှာတွေ့ပြီဆိုတာ မိခင်ဖြစ်သူကို ပြောပြလိုက်ပြီးနောက် အတူငိုပွဲဆင်ခဲ့ကြပြီးလေပြီ။ သို့သော်လည်း ယခုထမင်းစားချိန်အထိ ပိုင်စစ်ယွမ်မှာ မျက်ရည်ကျမိနေဆဲပင်။

"ကိုကြီးသိရင် အရမ်းပျော်သွားမှာ..."

"ဟင့်အင်းမေမေ... ယွမ်ရှင်းကို ဒီကိစ္စတွေ မပြောပါန့ဲဦးနော်..."

ကျင်းမင်ယွဲ့၏စကားကြောင့် ပိုင်စစ်ယွမ်က အလန့်တကြားဖြင့် ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ မိတ်ဆွေအဖြစ် ခင်မင်နေသည်ဆိုသော်လည်း မေမေ့ရဲ့သားတစ်ယောက်အနေဖြင့် ယွမ်ရှင်းကို ရင်မဆိုင်နိုင်သေးပေ။

"ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ သားရယ်...."

"ဟို... သားကိုယ်တိုင် ပြောပြချင်လို့ပါ"