"Znaleziona Maska" // Eyeless Jack

28

- Masky -

Tak. Ja, Toby i Jeff to nie było najlepsze połączenie na zwiady, zdecydowanie.

Od tej akcji "poszukiwania" prawdopodobnie żywego brata Jeffa minęło parę dni, ale u czarnowłosego można było zauważyć znaczne zmiany w zachowaniu. Wydawał się być bardziej drażliwy niż zwykle, jakby ciągle był w spięciu. Ale nikt w obawach o swoje bezpieczeństwo nie chciał się pytać, co jest przyczyną, choć pewnym jest to, że to właśnie przez owego Liu.

Ale ja nie zostawałem w tyle. Sumienie zżerało mnie od środka, tak samo jak tęsknota za bratem. Choć próbowałem to przegonić, to i tak wszystko przypominało mi Briana.

Z moich przemyśleń wyrwał mnie stojący w miejscu Toby, na którego, na moje nieszczęście, wpadłem.

Wziął głęboki wdech i spojrzał to raz na mnie, to na Jeffa.

— Czy możecie przestać być tacy wkurwiający? — odparł stanowczo.

Spojrzałem na niego wytrzeszczonymi oczyma, byłem nieco zdziwiony jego posunięciem, bo rzadko zdarzało mu się zachować tak poważnie.

— Przestań narzekać i idź dalej, przyjebie. — prychnął Jeff.

No nie, chyba teraz nie rozpocznie się kłótnia.

— Możecie przestać się zachowywać jak dzieci i robić to co Operator nakazał? — spytałem retorycznie, zirytowanym już tonem.

— No taaak, przecież Tim zawsze jest taki posłuszny i nigdy by nie złamał zasad Operatora! — sarkastycznie powiedział Toby.

Westchnąłem na to, nie chcąc drążyć tematu. Zawsze było to samo. Czy to aż takie złe, że robię to, co powinienem?

— Ruszcie się, do kurwy nędzy, bo nie chce mi się już tu stać — warknąłem.

— Jasne, najlepiej wymijać temat. — prychnął na to Toby, przekraczając granice mojej cierpliwości. Przysięgam, był o krok do stracenia ręki.

— Jak zaraz nie skończysz to... — pozwoliłem sobie nie dokończyć, aby nie pogarszać sytuacji, ale ten irytujący gnojek chyba nie do końca to zrozumiał.

— To co? Zabijesz mnie? Przerażające, naprawdę... — sarkastycznie rzucił.

Ja już totalnie nie wiem, czy on jest głupi, czy robi to, aby mnie sprowokować.

— A żebyś, kurwa, wiedział — wysyczałem przez zęby, zaciskając pięści i mając je już w gotowości, aby przypieprzyć mu w tą durną, dziecięcą twarz.

— Powodzenia, i tak nie będę jakoś za specjalnie jęczał z bólu. — odparł. No tak, jego pieprzona choroba. Można go zbić na kwaśne jabłko, a i tak będzie się czuł jak nowonarodzony.

— Nie zawadza mi to. — nagły impuls zmusił mnie do podniesienia na niego ręki, natomiast coś, a raczej ktoś, postanowił mnie przed tym powstrzymać.

— Cśśś... — dłoń zakryła mi usta, a sprawcą tego był Jeff, który bacznie się czemuś przyglądał w przeciwnym kierunku.

Zlustrowałem wzrokiem Tobyego, który był równie zdezorientowany jak ja, lecz po chwili zaczął patrzeć tam, gdzie czarnowłosy.

Gdy do nich dołączyłem nic nie ujrzałem. Jednakże w pewnej sekundzie mogłem ujrzeć lekki ruch krzaka.

Zmierzyliśmy się wszyscy porozumiewawczo wzrokiem. Robiąc niewielki odstęp od siebie, oraz mając broń w gotowości powoli zbliżaliśmy się do źródła ruchu.

Gdy krzak ponownie drgnął, rzuciliśmy się na niego we trójkę, i nawet nie zauważyliśmy, kiedy polowanie na krzak zmieniło się w walkę.

W całym tym zamieszaniu trudno było mi dojrzeć, kim była ta osoba, a było to jeszcze trudniejszym wyzwaniem, gdyż była ona zakapturzona. Ale nie mogliśmy się tym przejmować. Kto wchodzi bez zezwolenia na nasz teren, automatycznie ma stracić życie.

O dziwo nasz przeciwnik był dosyć trudny, jednakże gwałtowne ruchy Jeffa na coś się zdały, gdyż udało mu się dźgnąć osobnika.

Ale gdy ten upadł, a wraz z tym jego kaptur, atmosfera przybrała nieco innego charakteru.

— Jack?