Umudun IŞIĞI

İki sene

Sevgili günlük
Bu aralar pek uğramıyorum sana farkındayım kusura bakma . En yakın dostum senken seni böyle ihmal etmem çok ayıp biliyorum ama bu aralar yine bende işler iyi gitmiyor.
Bı hafta tam 3 kez kriz geçirdim, doktor psikolojik olduğunu söyledi tedavi görmem gerektiğini de özellikle vurguladı aslında uzun zamandır olmuyordu . Ama o geliyor sürekli rüyalarıma sürekli yardım et diyor ve ben ona yardım edemiyorum bu çok zor günlük ona gidememek çok zor . Uyandım zaman yokluğunu anladığım da nefesim kesiliyor deli gibi bağırıyormuşum sonrada bayılıyorum . Onu çok özledim onsuz aldım nefes boğazıma takılıyor bu nasıl bi acı bilmiyorum her gün güneş yeniden doğuyor hayat devam ediyor ama bende duran zaman hiç işlemiyor gibi . Nasıl olcak bilmiyorum başladığım yerdeyim hala acısı ilk gün ki gibi taze. Rol yapmaktan o kadar çok bunaldım ki insanlara iyiyim gibi davranmak çok zor ama anca böyle rahat bırakıyorlar beni annem Melis hatta Ömer bile yani baba bildim adam , o bile yıllar sonra baba gibi davranmaya başladı bana . Ama ne kaybettiğimiz senelerin telafisi var nede umut ölümle savaşırken benim uyuyor olmamın telafisi var . Yani anlıcan bende durumlar yine karışık.
Neyse ben kaçar işe gitmem lazım hayat maalesef ki devam ediyor.

Defterimi kapatmamla beraber telefonumun ışığı yanıp sönmeye başladı . Çok sevgili arkadaşım Murat yine işe geç kaldım için muhtemelen söylenecekti ama bana pek sökmeyecek di yine.Hayatımı yoluna sokmaya çalışmamla beraber Murat la güzel bi arkadaşlık başladı aramızda daha doğrusu onun çabaları ile olan bi zorunlu arkadaşlık desek daha doğru ama itiraf etmek gerekirse bana iyi gelen nadir şeylerden biri bu dostluk. Ona hala güvenmiyorum ama bana artık kazık atamıcak kadar saydam bi hayatım var . Ailem İpek ve Murat dışında görüştüğüm kimse yok ve insanların eksikliğinide hiç hissetmiyorum. Ne kadar uzak durmak istesem de benden vazgeçmediler . 2 senedir her anımda yanımda oldular bu süreçte üniversiteye bile başladım . Okuldan kalan zamanlarda da eski işime devam ediyorum. Beni zorlamıyor bir şeyler meşgul olmak bana iyi geliyor vücudum o kadar çok alıştıki bu yoğunluğa hiç bir yorgunluk belirtisi göstermiyorum. Murat'ın aparatının yanında küçük bi daire de kalıyorum burda kalmamın sebebi ise geçirdim krizler . Bazen ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum ama sonra bencillikler üzerine kurulmuş bu hayatta herkesin kendi tercihi olduğunu düşünüyorum.
Daldığım düşüncelerden sıyrılıp telefona cevap verdin.
Efendim
Işık neden açmıyorsun kaç kez aradım eğer bi kez daha açmasaydın yukarı gelecektim.
İyiyim sıkıntı yok geliyorum hemen .
Değip suratına kapattım. Bunun onu kızdıracağını biliyorum ama yinede takmıyorum. Eskisi gibi değilim seneler geçsede geçmeyen acılarım var çünkü Buda beni daha soğuk ve daha gamsız biri haline getirdi aslında umrumda da değil bu durum.
Çantamı da alarak aşağı indim.
Arabaya biner binmez Murat hemen sürmeye başladı .
Sanada günaydın ışık hanım pek bi güler yüzlüsün yine bu sabah .
Ya sorma her zamanki halim.
Bi daha o telefon ikinci çalışta açılmazsa ben sana yapacağımı biliyorum.
Murat sabah göründüler mi acaba sana. Biliyorsun sessizde unutuyorum ben hep .
Birincisi sessizde unutmadığını bilerek sessizde tuttuğunu biliyorum o telefonu. İkinsisi ise merak ediyorum ışık her an kriz geçirdinmi korkusu ile yaşamak çok kötü anla beni.
Murat sonsuza kadar yanımda olamazsın senind bi hayatın var.
Ben sen istedin sürece hatta istemesen bile yanında olacağım biliyorsun bunu defalarca söyledim ve yine söylüyorum.
Bazen sana haksızlık ettiğimi düşünüyorum.
Hayır ışık sen bana yanında olmama izin vererek en büyük iyiliği yaptın .
Murat'ın sözlerinden sonra Sustuk ona diyebileceğim süslü cümlelerim yoktu benim. Sessizlik içinde galeriye geldik masama geçerek bugün yapmam gereken işlerimi yapmaya başladım. Öğlene doğru süpriz bi ziyaretçim vardı İpek yanıma gelmiş ve akşam gezmek için beni zorla ikna etmişti tabi Murat'ın da yardımıyla . Bugün içimde garip bi his vardı boşluk hissini hissedemiyorum nedense umutun varlığını hissetmek çok uzun zamandır hissetmedim bi duyguydu kafayı yedimi düşünmeye başladım artık.

Umutun ağzından.
Geçirdiğim hafıza kaybından sonra benim için ikinci bi hayat başladı . Yeni doğmuş bi bebek gibiydim önceleri zordu herşey en büyük yardımcım Merveydi o olmasa nasıl atlatırdım o günleri bilmiyorum ilk uyandığımda vücudumu hareket bile ettirmezken şimdi yürümem büyük bi olaydı benim için . 2 hafta önce Türkiye'ye dönüş yaptık ben Merve babam ve sevgili nişanlım Ece ile yakında evleniyoruz bu kararı almamdaki sebep Ece'ye ameliyattan önce verdiğim söz oldu. Ona karşı aşk gibi bi duygum yok ama ben kalbimi rüyalarımda gördüğüm Kıza kaptırdım ve maalesef rüyalar gerçek olmuyor. .
Evliliğimizi tek onaylamayan Merve oldu sebebini bilmiyorum ama Ecem'le aralarında bi anlaşmazlık var . Sanırım benim için birbirlerine katlanıyorlar .
İkisi bir aradayken çok çekilmezler aralarında ki soğuk savaş 1 senedir hiç dinmedi.
Ecem çocuklundan beri hayatımda olan kızmış bunu bir sene önce çat kapı zilim çalınan kapıdan sonra öğrendim baştan sona ilişkimizi anlattı bana bir sürü resmimiz varmış beraber çat pat hatırladım anılar var onları kendime saklıyorum. Çünkü bazen benden çalınan bir şeyler varmış gibi hissediyorum. Ben ne kadar hatırlamak için uğraştıysam geçmişi ailem hiç yardımcı olmadı. Bu da beni onlardan biraz uzaklaştırdı ama yinede iki senedir yanımda olup bana destek olan insanlara sırt çeviremiyorum . Yinede pes etmedim artık doğduğum yerdeyim eminim buralarda benden bir şeyler var çok yakında unuttuklarımı tekrardan hatırlayacağım hissediyorum.