Psikolog olan Hande kendine zarar veren bir genç ile tanışır. Psikolojik sorunları olan genç, Hande'yi çok etkiler.
Hande, Türkiye'nin dört bir yanından gelen psikologları bünyesinde barındıran özel bir kurumda çalışmaktadır. Kurum, günümüz hastalı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız. 🤍
İnstagram hakugu
"Kanatlarım olsaydı şayet, uçardım sana. Ve kaçırırdım seni tüm felaketlerden."
Ö K F 🔲🔲🔲
Güneş doğdu Hande!
Bu, gözlerini açıp tüm enerjinle hayatına kaldığın yerden devam etmen için yeterli bir sebep değil mi sence de?
Öyle.
Kapalı gözlerimle kendi kendime konuşurken dünkü esefi halimden eser kalmadığını biliyordum. Güçlüydüm çünkü. Varlığımın bile başlı başına bir anlam olduğunu düşünecek kadar aklım başımdaydı.
Yavaşça açılan gözlerimi gülümsemek için kıvrılan dudaklarım takip etti.
"Bugün de yaşıyorum!"
Odada yankılanan sesim kendime tamamen gelmem içindi. Yattığım yerden kalktım. Yatağımı düzelttim. Odamı topladım. Pencereleri açtım. Kış güneşinin yalancı ışıklarının içeriyi doldurmasına izin verdim. Duşa girdim. Saçlarıma bakım yaptım. En sevdiğim bordo takım elbisemi giyip bir şeyler yemek adına mutfağa geçtim.
Kendimdeyim. Yine benim!
Son kaşığını ağzıma aldığım mısır gevreği ile kahvaltı bitmiş oldu. Mutfağı da toplayıp giyecek rahat bir ayakkabı aramaya koyuldum. Şık ve spor ayakkabılarımdan birini ayağıma geçirdiğimde hazırdım işte.
Dairemden çıktığım anda karşı kapıdan çıkan Umut'la karşılaştık. Montunun fermuarını çekmeye çalışırken beni baştan ayağa süzdü. Bordo kumaş spor pantolonum, bordo ceketim ve beyaz spor ayakkabılarımla muhtemelen baharı getirdiğimi düşünüyordu. Siyah saçlarımdan gözümün önüne geleni kulağımın ardına kıstırdığımda fermuarının kalanını çekti ve ayakkabılarını giymek için eğildiğinde "Kitap işe yaramış anlaşılan," dedi.
"Hım?"
Ben de ayakkabılarımı giymek için eğildiğimde ne demek istediğini düşünüyordum.
"Babam, dün sana ne olduğunu sordu bana. Bilmediğimi söyledim. Sonra yıllardır ortaya çıkarmadığı kitabını buldu. Sanırım sana verdi."
Şaşkınlık ve utançla ona bakarken bir yandan mutlu oluyor bir yandan da bundan utanıyordum tuhaf bir şekilde.
Umut'un gözleri yüzümde alayla gezinirken gülümsedi.
