Psikolog olan Hande kendine zarar veren bir genç ile tanışır. Psikolojik sorunları olan genç, Hande'yi çok etkiler.
Hande, Türkiye'nin dört bir yanından gelen psikologları bünyesinde barındıran özel bir kurumda çalışmaktadır. Kurum, günümüz hastalı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
M P G 🔲🔲🔲
Pişmanlık bu hayattaki en kuvvetli duygulardan biriymiş meğer. Son hücreme kadar hissettiğim yegâne duygu pişmanlık Hande. Pişmanım. Öyle çok pişmanım ki... Her zerrem bu pişmanlıkla kavruluyor.
Pişmanım çünkü sana olan duygularımı açıkça dile getiremedim. Seni daha çok koruyamadığım için pişmanım. Seni ondan çekip alamadığım için pişmanım. Pişmanım, pişmanım dediğim için.
Hikâyemin tamamını öğrenmişsen şayet, bu mektuba ulaşabilmişsindir. Aksi halde ismimi duymaya bile katlanamayacağını biliyorum.
Ama ben her şeyi sana anlatmak istemiştim. Defterimi bilerek masamın üstünde bırakmıştım. Sen oku istemiştim. Oku ve beni bu pislik çukurundan kurtar istemiştim. Sana yalvarmıştım için için. Bilsen ne çok bekledim, gelip de Semih ben her şeyi biliyorum ve sana yardım edeceğim, sakın korkma demeni.
Ama gelmedin...
Sonbaharda teker teker düşen yapraklar gibi eksildim her geçen gün. Nihayetinde bir hiç olana kadar yitip gittim. Beklentinin boşa çıkması deşip attı yaralarımı. Ve ben asla tamir olunmayacak yaralara sahip zavallı birine dönüştüm.
Aslında başlarda tüm günlüğü okudun sanmıştım. Okuduğun halde beni hayatımdaki herkes gibi bir hiç görüyorsun sanmıştım. O zaman Semih olmaktan çıktım işte. Bir canavara dönüştüm. Sandım ki, babamın günahı benim de günahım. Sandım ki bataklıkta doğmak, çiçekleri sevmeye engeldir.
Ve günahkârlar asla bağışlanmaz...
Ama ben ne yapabilirim ki Hande? Böyle bir ailenin ferdi olmak benim hatam değildi. Defalarca kez karşı çıkmama rağmen, onları durdurmak istememe rağmen ben, sözü dinlenen biri olmadım hiç. Annem öldükten sonra babamın yüzünü doğru dürüst göremeden ve onun rezillik içinde olan hayatına varis olarak yaşadım sadece. Elinde avucunda kir ve pastan başka bir şey olmayan rezil bir vâris. İlenerek bakılan, her defasında lanet okunulan, cehennemden bir parça gibi uzak durulan bir vâris.
Banu için vicdan azabı çekiyordum. Çünkü babam... Baba demeye bile dilim varmıyor ama babam işte. Bu benim günahımsa eğer, çekmeye mecburum.
Umut aslında kardeşim oluyor Hande. Ne demek istediğimi anladın değil mi? Anlamış olsan da anlamamazlıktan geleceğini tahmin ediyorum. Sen bile bu günahın utancı ile kaçacak delik aracayacaksın biliyorum. Peki ben ne yapayım?
