WattpadMysteryTR okuma listesinde!
The Wattys 2022 Yarı Finalisti!
~
"Belki farkında değilsin ama kafanda bir mahkeme kurmuşsun. Her taraftan bir ses yankılanıyor, birileri bir şeyler söylüyor, iyiliği ve kötülüğü ortaya döküyor ve sen ne yapacağını...
Uzun uzun bir şey anlatmayacağım, sadece hikayeyle alakalı bir şey diyeceğim.
Bölüm sonuna karakterleri koyacağımı bilmenizi isterim. Böylesinin daha iyi olacağına düşünüyorum. Eğer karakterlerimizi tanımak isterseniz bölüm sonuna ufak bi göz atabilirsiniz 🐣
İyi okumalar 🔥
~
7.Bölüm
"Felaketin Ortasında.."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
..
NİSAN 2017- Kazadan sonra..
Parlak bir ışık.. Göz diplerime sızmaya çalışan pasparlak, beyaz ışıklar.. Zihnim yavaş yavaş açılırken kulaklarıma karmakarışık sesler saplandı. Göğüskafesim parçalanıyordu sanki, boğazımda yutulmaz bir acı vardı ve nefes alamadığımı hissediyordum. Bedenim hem çok üşüyor, hem de yanıyordu sanki. Gözlerimi aralamayı başardığımda, deminden beri kipriklerimin ardına sızmayı bekleyen beyaz ışıklar zaferine ulaştı. Kulaklarımda az önce uğultu gibi gelen karmaşık sesler yavaş yavaş çözülürken ve canımın acısı çoğalırken hastanede olduğumu kavrayabilmiştim. Kollarıma bağlı serumlar ve makineler, ağzımda nefes almamı sağlayan bir maske ve göğüskafesimdeki inanılmaz ağrı.
Bir felaketin ortasındaydım. İnsanların ağlama sesleri, yankılanan isimler ve koşuşturan hemşireler bunları kanıtlıyordu. Tam olarak ne olmuştu? Ne yaşanmıştı? Bu ağlayan da kimdi böyle?
Pusuda bekleyen anılar birer düşman misali zihnime doluşurken kazanın olduğu sahne film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti. Kaza olmuştu!
Diğerlerinin nerede olduğuna bakmak için doğrulurken göğsüme saplanan acıyla hırıltılı bir inilti döküldü dudaklarımdan. Cansu neredeydi? Furkan, Alper, Buse.. Buğra neredeydi? Sesim boğazıma saplanıyor ve dudaklarımdan bir türlü kelimeleri çıkaramıyordum. Halsiz bedenim bana yardımcı olmazken yastığa düşen başımla çıkmayan sesimle sayıklamaya başladım. Beni farkeden hemşire bana bir şeyler söylüyorken çaresiz bir şekilde gözlerine baktım. "Can..su.. B-buğra.." diye kısık ve hırıltılı bir sesle ismini mırıldandım karşımdaki genç hemşireye. "N-nerede.. İyi.. mi?"
"Sakin olun, akciğeriniz zarar görmüş, kendinizi konuşmak için zorlamayın," diyen hemşireyi duymazdan gelerek gözlerimi yorgunlukla kırpıştırdım. Herkes neredeydi? Durumları nasıldı? Kime, ne olmuştu? Başımı ağır ağır solumdan gelen seslere çevirmemle onu gördüm. Gözlerim heyecanla açılırken, "Buğ..ra.." diye seslendim beni duymayacağını bilerek. İki kişi başındaydı, biri boynundaki yarasını temizlerken diğeri telaşlı telaşlı makineye bakıyor, bir şeyleri kontrol ediyordu. Gözleri kapalıydı ve onun da ağzında maske vardı. "Oksijen düşüyor!" dedi makineyi kontrol eden hemşire. "Yarası derin, kanama yüzünden nefes alamıyor, hemen ameliyathaneye!"
