XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 12

<<Λοιπόν τι λες?>> μπαίνει από μπροστά μου η Μία με τα κατάμαυρα μαλλιά της να καλύπτουν το ογδόντα τις εκατό του προσώπου της, μοιάζει με τη σαμάρα θα λεγα κιόλας. Αμα δεν την ήξερα θα είχα φρικάρει έτσι όπως πετάχτηκε και πέσανε οι ολοισιες τούφες της και κάλυψαν τα μάτια της.

<<Για ποιο πράγμα?>>

<<Ρε Τζέιν δεν με ακούς? Σου είπα ότι σήμερα κάνει εγκαίνια αυτό το λούνα παρκ λίγο πιο έξω από τη πόλη. Κάνει πάρτι και απ όσο άκουσα όλοι θα είναι εκεί.>> στηρίζει το χέρι της στον τοίχο για να μου κόψει και καλά το περπάτημα αλλά μισός άνθρωπος σαν την Μία το μόνο που καταφέρνει είναι να τη φυσιξεις και να πετάξει σαν πούπουλο στον αέρα.

<<Μπράβο τους.>> τη προσπερνάω μιας και δεν κατάφερε να με σταματήσει και προσπαθώ να αδιαφόρησω στο γεγονός ότι έρχεται ο βλακας ο Ρομπ από την αντίθετη κατεύθυνση και έχει κολλημένο το βλέμμα του πάνω μας. Σίγουρα έχει καμια ηλιθια ατάκα έτοιμη να τη πετάξει για να μας ενοχλήσει. Τη βλέπω να κρατιέται πριν πέσει άσκοπα πάνω μας για να μας τη σπάσει και καλά.

<<Θα πάμε, δεν το συζητώ! Αντε! Τόσο καιρό έχουμε να περάσουμε έτσι καλά, να διασκεδασουμε και λίγο.>> παραπονιέται όσο με ακολουθεί με γρήγορο βήμα, γιατί από κακό συνήθειο όταν θέλω να αποφύγω κάποιον το βάζω στο γρήγορο για να περάσω σαν σιφουνας.

<<Το ξέρεις ότι είναι μεσοβδόμαδα έτσι? Ποιος θα μας αφήσει να πάμε?>> η αλήθεια είναι πως πιστεύω ότι θα με άφηναν να παω, έχω καιρό να βγω και ειδικά η μαμα μου πιστεύει πως παρακαθισα και μέσα. Αλλά άλλη όρεξη δεν είχα να πετύχω τίποτα βλακες σαν τον Ρομπ.

<<Ε βέβαια ότι πει ο μπαμπάς και η μαμα.>> έφτασε μπροστά μας, με τον αθλητικό του σάκο στον ώμο και κλασικά τη συνοδεία από πίσω του.

<<Εσένα τώρα ποιος σου απευθύνθηκε ακριβώς?>> μπαίνει, μες στην ειρωνεία, η Μία στη συζήτηση και του δίνει τροφή για να συνεχίσει.

<<Αχ αστο Μία. Δεν βλέπεις ότι δεν αξίζει?>> την ακουμπάω στον ώμο απαλά αλλά δεν βλέπω καμία αντίδραση από εκείνη.

Το κουδούνι ως σωτήρας χτυπάει πάνω από τα κεφάλια μας και ο διάδρομος έχει ήδη αρχίσει να αδειάζει από κόσμο. Πάλι καλά που δεν θα συνεχιστεί αυτή η συζήτηση γιατί δεν άντεχα άλλο "τσακωμο". Αρκετή αξία του δώσαμε.

<<Αυτός ο βλακας αξίζει ένα γερό ξύλο. Πόσο καιρό θα μας ενοχλεί πια?>> ξεφυσαει και είναι σαν να βγαίνουν ατμοι από τα αυτιά της όσο τον παρακολουθεί να απομακρύνεται με το γνωστό υπεροπτικο υφακι. <<Α! Και πάνω στη ταραχή μου ξέχασα το πιο βασικό!>>