XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 47

<<Πόσες μέρες ακόμα θα κοιτάς το κινητό σου?>> κάθεται με το μπολ με τα πατατάκια στα πόδια της και συνεχίζει να τρώει χωρίς να τη νοιαζει το βάψιμο που έκανε για το πάρτι.

<<Απλώς μου φαίνεται παράξενο. Δεν έχει στείλει τίποτα, ούτε καν για να σιγουρέψει το αποψινό.>> με την τελευταία μου λέξη ο λαιμός μου κοντεύει να σφίξει τόσο πολύ που δεν αφήνει αέρα να περάσει στα πνευμόνια μου. Ήρθε η μέρα που θα μάθω ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά, κι όμως το άγχος δεν έχει φύγει ούτε για δευτερόλεπτο αυτή τη βδομάδα.

<<Μπορεί να θέλει να αφήσει ένα μυστήριο ρε παιδι μου. Πότε δεν ξες.>>

<<Ναι λες και τόσο καιρό δεν ήταν ένα μυστήριο η ύπαρξή του.>> πλησιάζω με αργά βήματα το παράθυρό μου, μη πιαστεί και το φόρεμα πουθενά και χαλάσει η στολή μου τελευταία στιγμή. Στέκομαι για λίγο να κοιτάω το πίσω κομμάτι του σπιτιού, και ενώ τόσο καιρό τίποτα δεν φαίνονταν διαφορετικό, τώρα μου έρχεται στο μυαλό το βράδυ που πέρασε ο Κάρτερ από εδώ και χτύπησε το λάθος παράθυρο. Μου ξεφεύγει ένα χαχανητο αλλά το κόβω πριν με καταλάβει η Μία.

Κι αν όντως είναι ο Κάρτερ? Αν έχουν δίκιο η Μία και ο Φιν? Τότε? Τότε τι κάνω?

Γιατί όσο και να προσπαθώ, πολλές φορές δεν μπορώ καν να σταματήσω το μυαλό μου από το να σκέφτεται συζητήσεις μας. Πόσο μάλλον τις στιγμές που φιληθηκαμε. Η αίσθηση που μου προκάλεσαν.

Από την άλλη, δεν είναι ότι έχω και εμπειρία σε αυτόν τον τομέα. Ηταν το πρώτο μου φιλί για την ακρίβεια. Ω, ωχ τώρα που το συνηδητοποιω είναι ακόμα χειρότερα! Το πρώτο μου φιλί ήταν με εμένα μεθυσμένη?! Πολύ καλά πάμε...

<<Εγω λέω να μην ανησυχείς. Το έχει γενικά αυτό το περίεργο να εξαφανίζεται και να μην σου στέλνει τίποτα. Και κάθε φορά απ όσο θυμάμαι το έκανε για να σε τσιγλισει να του μιλήσεις. Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα σου έλεγα να του στείλεις. Να τον αφήσεις με την ανησυχία όπως σου κάνει και αυτός. Άιντε! Ας νιώσει κι αυτός λίγο την αγωνία όπως εμείς τόσο καιρό!>> παθιαζεται μέχρι να τελειώσει τη φράση της και παρατάει το μπολ δίπλα της τιναζοντας τα χέρια στον αέρα.

<<Αυτός για το μόνο που θα έχει να αγχωθεί είναι η αντίδρασή μου. Αλλά ακόμα και για αυτό αγχώνομαι κι εγώ η ίδια! Δεν ξέρω ποιος είναι, άρα και δεν ξέρω πως θα αντιδράσω όταν τον δω.>> πηγαίνω πέρα δώθε ανήσυχη για το αποψινό. Ξέρω σίγουρα ότι θα κάτσω σε ένα σημείο που να βλέπω προς την πόρτα ώστε να τον δω να έρχεται. Και όσο το σκέφτομαι, πιο πολύ ικανή θα με είχα μόλις τον δω να το βάλω στα πόδια, στη περίπτωση που είναι κάποιος που ξέρω τουλάχιστον.