XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 56

Το κεφάλι μου έχει γίνει καζάνι. Έχει σκάσει από τη τόση σκέψη και δεν αντέχει άλλο. Ο πονοκέφαλος από ολιγολεπτος έγινε μόνιμη κατάσταση και η κούραση κυριαρχεί μέσα μου.

Το πάπλωμα για ακόμα μια φορά το νιώθω βαρύ πάνω μου. Δεν έχω όρεξη να βγω από εδώ για κανέναν λόγο. Έχει περάσει ώρα από τη στιγμή που ξύπνησα αλλά δεν θελω να βγάλω το κεφάλι μου από έξω να με τυφλώσει ο ήλιος, αν έχει. Γιατί με βάση και τον καιρό τις τελευταίες μέρες δεν θα έλεγα πως είναι καλος.

Ανοίγω την οθόνη του κινητού μου, και με ζορι ανοίγω καλά τα μάτια μου από την τόση ξαφνική φωτεινότητα. Εχθές τα παιδιά στο σχολείο ήταν επίσης κάπως περίεργα και σκεπτικά. Η Μία δεν είχε τη τρελή διάθεση που έχει κάθε μέρα και ο Φιν ήταν τόσο μονότονος, δεν πρέπει να αρθρωσε ούτε λέξη όλη τη μέρα.

Πηγαίνω στη συζήτηση με τη Μία της έχω στείλει αρκετά μηνύματα και δεν τα έχει καν διαβάσει ακόμα...οκ...θα το δεχτώ γιατί μπορεί να είναι με τον Φιν και να μην τα είδε ακόμα. Αλλά άμα περάσει η μέρα και δεν τα έχει διαβάσει θα αρχίσω να ανησυχώ.

Και μετά το μάτι μου πέφτει στον Κάρτερ. Ακριβώς από κάτω η συνομιλία μου μαζί του.

JaneMeyer: Κάρτερ όλα καλά?

Δεν ξέρω αν θα το δει, αλλά δεν χάνω και κάτι απλά να προσπαθήσω.

Τι τους έχει πιάσει όμως όλους τον τελευταίο καιρό και συμπεριφερονται έτσι? Από τον Ρομπ δεν περίμενα και κάτι λιγότερο δυστυχώς, ο Κάρτερ τη μια είναι καλός και την άλλη όχι και τόσο, και τα παιδιά από εκεί που ήταν καλά ξαφνικά σιγή. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

<<Αντε Τζέιν σήκω. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Θα κρυώσει το μεσημεριανο!>> ακούγεται αχνά και από μακριά η μάλλον εκνευρισμένη μαμά.

Να το κακό του να είναι Σάββατο, ξυπνάς και δεν έχεις ιδέα τι ώρα και τι μέρα είναι. Κι ας είχα ανοιχτό το κινητό τόση ώρα, δεν σκέφτηκα καν να κοιτάξω τι ώρα ήταν όντως.

<<Τζέιν είπα!>>

<<Πωωω, τώρα ντε!>> όσο κι αν δεν το θέλω διώχνω το πάπλωμα και σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι.

<<Είπαμε να είσαι νταουν αλλά φτάνει τόσο στεναχώρια. Άιντε, φάε τώρα πριν γίνει παγάκι το παστίτσιο σου.>> σπρώχνει πάνω στον πάγκο το πιάτο με το φαι τη στιγμή που πάω στη κουζίνα.

<<Μία χαρά είμαι.>> ακουμπάω το κινητό δίπλα από το πιάτο και κάθομαι στη καρέκλα έτοιμη για το πρωινό/μεσημεριανό μου.

<<Ναι ότι πεις. Γι αυτό τσεκάρεις την οθόνη του κινητού σου κάθε δευτερόλεπτο. Αμαν εσείς ή νεολαία, μόνο μέσω αυτού έχετε επικοινωνία.>> δείχνει με τα μάτια της επίμονα το κινητό και πραγματικά άλλη όρεξη δεν είχα τώρα να την ακούω κιόλας. Με το ζόρι ανοίγω τα μάτια μου θα ακούω και τις βλακειες ως συνήθως.

<<Ωχ τώρα βρε μαμά. Τι σε έπιασε?>> το γεμάτο πιάτο με λίγες μόνο μπουκιές είχε μείνει άδειο. Μάλλον πεινούσα αρκετά...αλλα τώρα θέλω καφέ. Δεν έχω πιει από τη στιγμή που ξυπνησα, πόσο μάλλον τώρα που μετά το φαι θα θελήσω να παω πάλι για ύπνο <<Θα παω να πάρω έναν καφέ.>> αφήνω το πιάτο στον νεροχύτη και στρέφομαι να την κοιτάξω.

<<Έχεις δει τι καιρό κάνει έξω? Έχουμε καφέ και στο σπίτι.>>

<<Εγω θελω απ εξω ποιο είναι το πρόβλημα τώρα? Θα πεταχτω δύο λεπτακια να παω να πάρω, εξάλλου θέλω να πάρω λίγο αέρα. Και δεν βρέχει και τοοοοσο πολύ.>> βέβαια, όταν λέμε βρέχει, ότι είδους βροχή και να είναι δεν παύει να είναι ενοχλητική. Αλλά αλήθεια θέλω να πάρω αέρα, ειδικά να κάτσω να σκεφτώ αν έκανα ή είπα κάτι και τους ενόχλησα όλους. Γιατί όσο και να κοιτάω το κινητό δεν ανάβει από καμιά ειδοποίηση.

Πλυθηκα, ντύθηκα, πήρα την ομπρέλα μου και βγήκα από το σπίτι. Πάλι καλά ο σπαστικός αέρας που είχε χθες και προχθές δεν είναι σήμερα. Απλώς βρέχει, αρκετά όμως.

Βγάζω πάλι το κινητό μου από την τσέπη του μπουφάν μου και ανοίγω όλες τις συνομιλίες. Κανένας δεν έχει διαβάσει τα μηνύματά μου. Με την ώρα που σηκώθηκα κοντεύει απόγευμα κι όμως η Μία ειδικά δεν το έχει ανοίξει.

JaneMeyer: Που χάθηκες καλε?

Πηγαίνω ξανά στου Κάρτερ, δεν παιζει αλλά θα γίνω σπαστικια. Δεν το κάνω αυτό συνήθως, ειδικά σε αγόρι αλλά δεν ξέρω έχω ένα άσχημο προαίσθημα.

JaneMeyer: Δεν ξέρω πότε θα το δεις αλλά θέλω να μιλήσουμε. Τουλάχιστον αν έχει συμβεί κάτι που να με περιλαμβάνει θα θελα να το ξέρω.

Φτάνω έξω από το μαγαζί και αφήνω την ομπρέλα έξω πριν μπω μέσα πάλι σχετικά σαν βρεγμένο παπί. <<Ένα διπλό καπουτσίνο μέτριο.>> λέω στην κοπέλα αφού με ρωτήσει.

Στέκομαι και την περιμένω να κάνει τον καφέ μέχρι που ακούω μια φωνή πάρα πολύ γνωστή για να μην την ακολουθήσω.

<<...και ίσως δεν χρειαστει να το μάθει έτσι. Γενικά είναι χάλια κι ας μην μου το λέει, όλο αυτό με τον Ρομπ την έχει επηρεάσει πολύ. Αλλά είναι κρίμα ρε συ μετά από αυτό να μάθει και για σένα. Δεν συγχωρώ αυτό που έγινε αλλά...αμα το κάνουμε με αυτόν τον τρόπο τουλάχιστον δεν θα πληγ->>

<<Τζέιν Μειερ?>> φωνάζει η κοπέλα από το μπαρ αλλά κοντεύω να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου αυτή τη στιγμή. Τι στο καλό μόλις άκουσα?

Πίσω από μια κρυφή γωνία βγαίνουν απότομα η Μία με τον Φιν και τον Κάρτερ και στέκονται τόσο σοκαρισμένοι όσο κι εγώ.

Δεν παίζει να μου συμβαίνει αυτό τώρα.