XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 22

<<Τι θες εδώ Κάρτερ?>> συνεχίζω χάνοντας την υπομονή μου βραδιάτικα.

<<Δεν μου έδωσες μια απάντηση.>> απλωνει ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο του και βάζει τα χέρια του μέσα στις τσέπες του παντελονιού του.

<<Έτσι από εδώ θες να σου δώσω απάντηση?>> λες και λύνουμε κανένα πρόβλημα στα μαθηματικά ένα πράγμα, τέτοιο θέμα για μια χαζομάρα.

<<Ε ναι άμα δεν θες να με καλέσεις μέσα.>>

<<Τ->> κατσουφιαζω <<Έλα στην είσοδο.>> του λέω και κλείνω το παράθυρο.

Ξαφνικά δονείται και το κινητό στα χέρια μου και βλέπω πως έχω ένα μήνυμα.

ΟΚρυφοςΣουΘαυμαστης: τελικά πως σου φάνηκε η ταινία?

Εσυ μας μάρανες τώρα. Από το απόγευμα που μιλάμε ξαφνικά σταμάτησε και τώρα με θυμήθηκε?

Κατεβαίνω όσο πιο αθόρυβα μπορώ κάτω και ανοίγω την εξώπορτα <<Τι σε έπιασε τέτοια ώρα?>> βάζω τη ζακέτα που βρήκα κρεμασμένη δίπλα στη πόρτα και βγαίνω έξω από το σπίτι.

<<Νομίζω ότι σου είπα.>> δηλώνει σοβαρός.

<<Το έσκασες από το σπίτι σου για να πάρεις μια απάντηση που θα μπορούσες από το κινητό?>> τυλίγω τα χέρια γύρω μου μιας και έβγαλε δροσιά έξω και του κάνω νόημα να πάμε να καθίσουμε στο ξύλινο καναπέ που έχουμε λίγο πιο πέρα.

<<Πως είσαι τόσο σίγουρη ότι το έσκασα?>> γυρνάει κάνοντας τον έξυπνο με το ένα φρύδι σηκωμένο.

<<Εσυ ο ίδιος μου το είπες ότι αναγκάζεσαι να το σκάσεις. Και με βάση το συμβάν την Κυριακή δεν είναι δύσκολο να τα συνδιασω στο μυαλό μου.>> κάθομαι στην γωνία του καναπέ και εύχομαι να τελειώσει γρήγορα αυτή η συζήτηση να παω μέσα γιατί το έχω δαγκώσει εδώ έξω.

<<Τελος πάντων, πες μου τελικά ποιο είναι το θέμα σου μαζί μου?>>

<<Γιατί πρέπει να έχω κάποιο θέμα?>> προσπαθώ να κρύψω το πόσο αμήχανα νιώθω αυτή τη στιγμή αλλά το επίμονο βλέμμα του δεν βοηθάει και τόσο, πιο πολύ πιστεύω πως είναι ικανός να μην ανοιγοκλεισει τα μάτια του αν δεν πάρει απάντηση <<Καλά καλά. Απλώς σε ρώτησα εχθές και το διάβασες και με έγραψες κανονικότατα...>> πόσο γελοία ακούγομαι <<...πω τώρα που το λέω δυνατά καταλαβαίνω πόσο βλακεια έκανα. Λες και είμαστε ζευγαράκι αντέδρασα.>> ξεσπάω στα γέλια από τη ντροπή που νιώθω.