XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 5

Φτάνω άρον άρον στο προαύλιο του λυκείου και πάλι καλά δεν είναι κανένας εδώ πέρα να δει τα ρεζίλια μας. Αλλά να μου πεις ποιος λογικός άνθρωπος θα ερχόταν νωρίς στο σχολείο? Μόνο εμείς αυτά.

<<Μου κάνεις πλάκα τώρα...>> σχολιάζω μόλις βλέπω τη κατάμαυρη φιγούρα της Μίας μπροστά μου <<...το ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να ντυθείς έτσι, έτσι?>>

<<Εεε είπα να μπω λίγο στο μουντ.>> τρίβει τα χέρια σαν τη μύγα έτοιμη να πετάξει και είναι λες και ήρθε να κλέψει κανέναν και όχι να κάνει εκατό ώρες μάθημα στο σχολείο <<Εσυ από την άλλη αποφάσισες να φτιαχτείς για τον θαυμαστή σου?>>

<<Γιατί τι έχω?>> το ότι φόρεσα μια πιο καλή και ωραία μπλούζα δεν σημαίνει και κάτι, σωστά?

<<Τέλος πάντων, πάμε γιατί θα μας δει κανένας και μετα πάει το σχέδιο.>> με τραβάει από το χέρι και τρέχει κατευθείαν στον διάδρομο που βρίσκεται το ντουλαπάκι μου. <<Θα σταθούμε εδώ και μόνο όταν αρχίζει να γεμίζει από κόσμο θα εγκαταλειψουμε το πόστο μας.>>

<<Το χεις πάρει πολύ σοβαρά το θέμα βλέπω.>> γελάω με την εικόνα της Μιας και της ένδυσης της.

<<Ενώ εσύ όχι, έπρεπε Τζέιν, έπρεπε. Ποτέ δεν ξέρεις τ->> σταματάει απότομα και με τραβάει να κρυφτώ από πίσω της, λέμε τώρα.

<<Τι είδες?>>

<<Τι φαση? Τι κάνει ο Ντρεικ εδώ? Ομιτζι λες να είναι αυτός? Ιιι πλησιάζει το ντουλαπάκι σου!>> ψιθυρίζει μες στην τρελα και αν μπορούσε να χοροπηδηξει είμαι σίγουρη πως τώρα θα έσπαγε μέχρι και το ταβάνι.

<<Τι?>> η καρδιά μου πάει να σπάσει από το άγχος με τα λόγια της αλλά κάτι περίεργο παίζεται...για μισό...<<Ρε Μία...>> κάνω να απομακρυνθώ από την και καλά κρυψώνα της αλλά με κόβει πάλι με το χέρι της.

<<Σσσ θα μας ακούσει. Αμαν σταμάτησε! Τι...καλα ρε...>> γυρνάει εκνευρισμένη <<...του έχεις δώσει τον κωδικό σου? Τι βρόμικο παιχνίδι παίζεις, Τζέιν? Ξέρασέ τα όλα τώρα!>>

<<Αν με άφηνες να σου μιλήσω δύο δεύτερα πριν θα άκουγες πως ο Ντρεικ έχει το ακριβώς διπλανό ντουλαπάκι.>> απαντάω κάπως απογοητευμένη και κάνω ένα βήμα πίσω να πάρω λίγο καθαρό αέρα, ένιωθα απίστευτη πίεση τόση ώρα <<Ο καημενος είναι στην ομάδα κολύμβησης και αυτοί πάντα κάνουν προπόνηση πριν τα μαθήματα.>> πέφτουν ακόμα και οι ώμοι μου απότομα με την "στεναχώρια" που απλωθηκε μέσα μου. Ένα κομμάτι μέσα μου με καίει και με τρώει, με πληγώνει στη σκέψη ότι τζάμπα φάγαμε την ώρα μας για μια βλακεια πιθανότατα.