XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 8

Να ξεκινήσουμε ντε αλλά πως είναι το θέμα...

<<Γιατί δεν ξεκινάμε με τα απλά?>> κάθεται προς την άκρη της καρέκλας του και μπλέκει τα δάχτυλά του λες και είναι ο διευθυντής και με έχει καλέσει γιατί έμπλεξα. <<Τι?>> παρατηρεί μάλλον που σκέφτομαι και αναλύω τόση ώρα την κίνησή του.

<<Ε?>> τραβάω τα μάτια μου από τα χέρια του, που μάλλον κράτησα αρκετά δευτερόλεπτα για να του φανεί περίεργο <<Όχι τίποτα.>> χαμογελάω αμήχανα <<Οκ, χόμπι?>> ουαου πιο απότομη και ξινή δεν μπορούσα να είμαι. Αλλά και ηλιθια συν τις άλλης! Μπορώ να με χαστουκίσω λίγο? Αφού κάνει ποδόσφαιρο λες και δεν ξερω ποιο είναι το χόμπι του <<Μα τι λέω αφού κάνεις ποδόσφαιρο.>> συνεχίζω πριν του δώσω χρόνο να απαντήσει.

Γελάει πριν απαντήσει <<Καλά δεν είναι μόνο αυτό...>> αφαιρείται με τα μάτια του στον καφέ <<...αλλα ναι. Κατά κύριο λόγο είναι αυτό. Εσύ? Βιβλία να υποθέσω?>>

Οκ αυτή τη στιγμή, σαν να με έπιασε μια μικρή αίσθηση του ότι έχω βγει ραντεβού με έναν παντελώς άγνωστο και προσπαθούμε να γνωριστούμε. Είναι φουλ αμήχανα και φοβάμαι ότι αυτό βγαίνει προς τα έξω. <<Ε ναι. Βιβλία, ταινίες, σειρές, κλασικά πράγματα.>> ανασηκώνω τους ώμους μου και προσπαθώ να μην δείχνω τόσο "φοβισμένη".

<<Μπορώ να πω ότι αυτό το κλασικά για μένα είναι άπιαστο όνειρο. Με το ποδόσφαιρο δεν έχω και πολύ χρόνο και αυτόν τον ξοδεύω στον ύπνο.>> χαμογελάει και στρέφει κατευθείαν την προσοχή του έξω στη πλατεία.

Βλέπω μια πίεση στο βλέμμα του, σαν κάτι να τον ζόριζει, αλλά τι του λες τώρα? Τον ρωτάς ή τον αφήνεις αν θέλει να στα πει μόνος του? Από την άλλη γιατί να μου τα πει? Λες και γνωριζόμαστε ένα πράγμα...

<<Λογικό, πρέπει να παίρνει πολύ χρόνο.>>

<<"Η άθληση είναι αφοσίωση!"...>> σηκώνει το δάχτυλο σαν να μιμείται κάποιον<<...έτσι λέει ο πατέρας μου.>> συνεχίζει κάπως ειρωνικά. Δεν φαίνεται να περνάει και πολύ καλά αλλά γιατί ανοίγεται έτσι σε μένα? Δεν είναι ότι μιλάμε κιόλας. <<Τέλος πάντων, πρέπει να βρούμε κάτι άλλο κοινό.>>

<<Ναι...εεε...>> κοιτάω σαν τη χαζη δεξιά και αριστερά να βρω κάτι που θα μπορούσαμε να έχουμε κοινό. <<Ο καφές για παράδειγμα!>> φωνάζω παραπάνω απ όσο έπρεπε και τον βλέπω να πετάγεται σαν να τον ξάφνιασα <<Είναι κάτι τελείως απλό αλλά το θεωρείς και κοινό. Βέβαια είναι κάτι που έχουμε κοινό με πάρα πολύ κόσμο αλλα αυτή τη στιγμή->>