XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 30

Carter_jones: Hey, εμ, μην ανησυχείς την έκανα την άσκηση.

Οκ αυτό είναι κρίπι...πότε? Και δεν τον πήρα και χαμπάρι κιόλας. Δεν μου αρέσει που όλοι στη ζωή μου έχουν τρόπο να μου κρύβουν πράγματα με τόσο εύκολο τρόπο. Κάτι πάει λάθος με μένα τέλος πάντων.

Εντωμεταξύ ακόμα δεν έχω διαβάσει το μήνυμά του και έχει περάσει μια μέρα. Το ξέχασα τελείως, είχε κολλήσει το μυαλό μου στο γιατί ακόμα δεν μου έχει στείλει ο κρυφός θαυμαστής και φοβάμαι πως δεν τον έκανα απλώς να ζηλέψει αλλά να υποχωρήσει. Ίσως τον πληγωσα κιόλας.

JaneMeyer: Με τρομάζεις που δεν σε κατάλαβα.

Carter_jones: Ώστε ζεις!

JaneMeyer: Ναι

Είμαι ξινή, το γεγονός το ότι του απαντάω είναι μόνο ότι δεν θέλω να τον κρεμάσω και τελείως. Αλλά τα νεύρα μου κοντεύουν να φτάσουν στον ουρανό που δεν έχει σχολιάσει αυτό που έγινε προχθές.

Carter_jones: Ε να είδα ότι δεν απαντάς και επειδή ήθελα να ξεμπερεδευω δεν σε ρώτησα 😊

JaneMeyer: Με φρικάρεις τώρα

Carter_jones: αχαχαχ θα δεις αύριο 😉

Το διαβάζω αλλά δεν απαντάω. Δεν έχω καμία όρεξη να συνεχίσω τη συζήτηση. Πάλι καλά έχω αποτρέψει κάθε τραγική συνάντηση με τον Ρομπ, που με κάνει να σκέφτομαι πως είτε και αυτός με αποφεύγει είτε απλώς θα είμαι τυχερή για αυτές τις μέρες.

<<Ακόμα τίποτα?>> στέκεται μπροστά μου με την ψηλή κοτσίδα της και αρκετά βιβλία στα χέρια της.

<<Όχι, ούτε χαρτί ούτε μήνυμα. Πιστεύω πως έκανα βλακεια.>> χαμηλώνω το βλέμμα μου μόνο στη σκέψη ότι πληγωσα έναν άνθρωπο που εδώ καλά καλά δεν ξέρω.

<<Ξαναστείλε. Εξάλλου μία φορά ήρθε μόνο ο Τζακ, δεν παίζει να πρόλαβε να βγάλει συμπεράσματα.>>

JaneMeyer: Θα αρχίσω να ανησυχώ τώρα 😅 έγινε κάτι?

Στέκομαι για λίγο με τα μάτια μου κολλημένα στην οθόνη. Περιμένω πως και πως να δω να διαβάζει το μήνυμα αλλά το μόνο που φαίνεται είναι ότι στάλθηκε. <<Τελος πάντων, θα περιμένω μέχρι το απόγευμα να δω αν θα απαντήσει. Αλλιώς θα είναι σίγουρη η βλακεια μου.>>

<<Τι να πω ελπίζω να σου απαντήσει.>>

                               ***
ΟΚρυφοςΣουΘαυμαστης: Σε έκανα να ανησυχείς λοιπόν 😈

JaneMeyer: Η αλήθεια είναι ότι είχα συνηθίσει να μου στέλνεις ή να αφήνεις κανένα σημείωμα, και από το Σάββατο δεν έδωσες σημεία ζωής.