XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 36

Ελπίζω τόσο πολύ να κάνω λάθος, αλλά όσο κατεβάζω την κάμερα και γυρνάω προς τα δεξιά βλέπω τον μπιχλα μαζί με τη καινούρια του κοπέλα να στέκονται ακριβώς δίπλα μου.

Όπα...και ο Κάρτερ?

Γυρνάω από την άλλη μεριά και δεν τον βλέπω δίπλα μου.

Τι σκατα? Που εξαφανίστηκε?

<<Ήρθες μόνη σε ένα τέτοιο μέρος? Τι κρίμα...>> συνεχίζει γεμάτος ειρωνεία αλλά και σιγουριά.

<<Τι σε νοιάζει τώρα Ρομπ?>> ελπίζω να εξαφανιστεί τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκε για να τελειώνουμε και με αυτή τη ταραχή που με έχει τρελάνει.

<<Μία φορά συμφωνώ με αυτή τη κοπέλα. Ας μη χαλάσουμε το ραντεβού μας με ένα ξινό κλείσιμο. Αντε πάμε να φύγουμε.>> τυλίγει τα δάχτυλά της επιδεικτικά στα δάχτυλα του Ρομπ και ξεκινάει να περπατάει προς τον διάδρομο που περάσαμε πριν λίγη ώρα με τον Κάρτερ.

Δεν απαντάει καν, καλύτερα που δεν το έκανε. Την άφησε να τον τραβήξει μακριά μέχρι που βγήκαν από τον κήπο.

Ξεφυσαω βγάζοντας τη πίεση που ένιωσα με το που τον άκουσα. Κάνω ένα βήμα πίσω να ψάξω τον Κάρτερ και πέφτω πάνω σε κάποιον <<Ωχ συγγ->> γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον Κάρτερ να στέκεται στητος πίσω μου <<Έλεος Κάρτερ! Τι φαση? Πότε πρόλαβες και τον είδες?>>

<<Ε...μου φάνηκε πως ήταν αυτός και κρύφτηκα. Το θεώρησα πιο λογικό να βρει εσένα εδώ πάρα εμένα που ξέρει πως ζορίζομαι πολλές φορές ακόμα και να το σκάσω από το σπίτι.>> ξεφυσαει πιάνοντας λίγο το μέτωπο του. Συνεχίζει τη διαδρομή με το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του μέχρι τον σβέρκο του και μένει εκεί λίγο κρεμασμένο και στρεσαρισμενο.

<<Καλά ναι...δικιο έχεις.>>

<<Παρόλα αυτά είναι κάποια πράγματα που θέλω να σου πω. Σχετικά με τον πατέρα μου και όλα αυτά.>> πλησιάζει με το χέρι του υπερβολικά πολύ το δικό μου.

Πιάνει το χέρι μου, σαν να είμαστε ξέρω γω κανένα ζευγαρακι, νιώθω ακόμα και μια αβεβαιότητα όσο με σέρνει πίσω από κάτι ψηλά φυτά και λουλούδια. Σταματάει ακριβώς μπροστά από ένα πανέμορφο άσπρο παγκάκι και με σπρώχνει να καθίσω όπως κάνει και αυτός <<Αν έχει να κάνει με αυτά που είπα το Σ->>

<<Σουσ!>> με διακόπτει κατευθείαν και αφήνει το χέρι μου για να στραφεί προς τη μεριά μου <<Πριν έρθουμε εδώ με τους γονείς μου, όπως ξέρεις είχα και έναν αδερφό. Τέλος πάντων όπως έγιναν τα πράγματα πέθανε εν ώρα εργασίας ως αστυνομικός. Αυτό το γεγονός έκανε τα πράγματα πάρα πολύ δύσκολα, ακόμα δεν μας είναι εύκολο να το συζητάμε μεταξύ μας.>> κάνει μια παύση και αισθάνομαι πως ακούω ένα σβραχνιασμα στην ανάσα του. Ακόμα και τα μάτια του φαίνονται βουρκωμενα, έτοιμα να ξεσπάσουν σε δάκρυα. <<Οπότε οι γονείς μου πήρανε την απόφαση να ξεκινήσουμε μια καινούρια ζωή σε μια άλλη πόλη. Γι αυτό και ήρθαμε εδώ. Όμως όλο αυτό άφησε ένα τραύμα στον μπαμπά μου, του είχα αναφέρει τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου, όχι να γίνω ένας απλός φωτογράφος, αλλά να πηγαίνω σε μέρη όπου συμβαίνουν σοβαρά πράγματα έτσι με τις φωτογραφίες μου να βγαίνανε στη δημοσιότητα. Να μάθει ο κόσμος την άσχημη κατάσταση που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι. Από τον χαμό του αδερφού μου και μετά είχε τόσο μεγάλη ανασφάλεια που μου απαγόρευσε να ακολουθήσω αυτό το δρόμο.>>

Τον ακούω να μιλάει και απλως έχω σοκαριστεί. Δεν ξέρω καν πως πρέπει να αντιδράσω με όλα αυτά. Είναι πραγματικά σοβαρό θέμα, αλλά δεν θέλω να φανεί ότι τον λυπάμαι, σε κανέναν δεν αρέσει αυτό εξάλλου. Το μόνο που κάνω είναι να κοιτάω τα απέναντι φυτά, δεν μπορώ να γυρίσω να τον κοιτάξω γιατί δεν έχω ιδέα πως θα αντιδράσω και δεν θέλω να βγει λάθος ότι και να κανω.

<<Όπως κατάλαβες, γι αυτό και τα αυστηρά μέτρα στις εξόδους. Γι αυτό και προσπαθώ να κρατήσω κρυφό το γεγονός ότι είμαι σε αυτό το κλαμπ. Και γι αυτό η ομάδα ποδοσφαίρου. Ήταν ένα απλό χόμπι το οποίο φαίνεται κάπως ήπιο και με αφήνει να το κάνω. Αλλά όπως επίσης κατάλαβες έρχεται και τσεκάρει συχνα. Γενικά πέφτει πολύς έλεγχος.>> συνεχίζει με μια ανάσα.

<<Και γιατί πήρες την απόφαση να το κάνεις τώρα αυτό? Εννοώ να εξασκηθείς στη φωτογραφία μπαίνοντας στο κλαμπ του λυκείου.>> δεν μπορώ καν να αναφέρω το οτιδήποτε αφορά τον αδερφό του. Γενικά με αυτά τα θέματα είμαι τελείως άσχετη, και το μόνο που μου βγαίνει είναι κρυάδες και εγώ ανέκφραστη και δεν έχω τέτοιο σκοπό.

<<Προφανώς και ο χαμός του αδερφού μου με πονάει. Το ότι πέθανε κάνοντας τη δουλειά του είναι πάρα πολύ άσχημο. Και για ένα χρονικό διάστημα καταπίεσα τον εαυτό μου πως το να αφήσω αυτό το όνειρο ήταν η σωστή επιλογή, ειδικά με το συμβάν αυτό. Αλλά αυτή η τρέλα με το κλείσιμο μέσα δεν με άφηνε να κοιμηθώ τα βράδια. Αμα δεν ζήσουμε κάποια πράγματα σε αυτή την ηλικία ποτέ δεν θα το κάνουμε. Ο αδερφός μου ήταν ένα σκέτο τρελοκομείο που πάντα έλεγε "Ζήσε στο έπακρο πριν χαθεί αυτή η ευκαιρία." Οπότε αποφάσισα αυτό να κάνω.>>

<<Κρυφά από τον πατέρα σου όμως.>>

<<Ναι...αυτό είναι το καλύτερο για την ώρα. Μέχρι να βρω την κατάλληλη στιγμή θα προσπαθήσω να πηγαίνω με τα νερά του.>>

<<Ουαου.>> μου ξεφεύγει κάτι που προφανώς ήθελα να κρατήσω για το μυαλό μου μόνο, μα καλά πόσο χαζη είμαι? <<Ωχ, συγγνώμη. Δεν...εεεε->>

<<Τζέιν, μη ζητάς συγγνώμη. Το ξέρω ότι είναι κάτι που δεν ήξερες, και απλώς ήθελα να στο πω. Και όχι καμία σχέση με το Σάββατο, αλλά ήρθες ήδη αντιμέτωπη με τον πατέρα μου και ήθελα να ξέρεις τι συμβαίνει.>>

Δεν παύει όμως να μου είπε κάτι πάρα πολύ προσωπικό του. Κάτι το οποίο δεν ξέρω καν πως να σχολιάσω. Καθόμουν και παραπονιομουν για τους γονείς μου τόσα χρόνια για βλακειες ενώ ο Κάρτερ περνούσε πραγματικά χάλια. <<Χαίρομαι που μου μίλησες. Και να ξέρεις είμαι τάφος.>> κάνω και καλά νόημα πως τα χείλη μου είναι σφραγισμένα, που ισχύει φυσικά.

<<Ναι δεν αμφέβαλλα και πότε.>> του ξεφεύγει ένα χαχανητο και αμέσως μετά ξεφυσαει δυνατά. <<Πω δεν ξέρεις πόσο καιρό ήθελα να μιλήσω για αυτό σε κάποιον. Δηλαδή οκ ο Ρομπ το ξέρει αλλά είναι τελείως διαφορετικό με αυτόν.>>

Το ξέρει ο Ρομπ? Τόσο πολύ εμπιστοσύνη του έχει αυτού το βλακα?