XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 49

Από την ταραχή μου έχω χάσει πλέον τις αισθήσεις μου. Γυρνάω να κοιτάξω το άτομο που στέκεται δίπλα μου και με πιάνει η κλασική ανατριχίλα που πάντα προσπαθώ να αποφύγω.

Όχι, δεν παίζει.

<<Γειά σου Τζέιν.>> σκέφτεται με τα χέρια πίσω του και ένα σατανικό χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Δεν παίζει να μου συμβαίνει αυτό το πράγμα τώρα. <<Τ-τι κάνεις εδώ Ρομπ?>> το όνομά του βγαίνει μετά βίας από το στόμα μου, μιας και δεν μπορώ καν να το συνηδητοποιω. Όχι, κάποιο λάθος θα έγινε, μάλλον θα ήρθε εδώ τυχαία.

<<Νομίζω πως με περιμένεις.>> επιμένει να έχει το κεφάλι του ψηλά και κάθεται στην απέναντι θέση από εμένα. Τα γαλανά του μάτια πλέον μοιάζουν σαν κοφτερά γυαλιά με μόνο σκοπό να με σκίζουν ώστε να ματωσω.

<<Αποκλείεται.>> όχι δεν γίνεται να είναι αυτός ο κρυφός μου θαυμαστής. Δεν παίζει να είναι αυτός! Έχω σοκαριστεί τόσο πολύ που με το ζορι ανασαίνω και κρατιέμαι από το να αφήσω το βούρκωμα να γίνει δάκρυα.

<<Κι όμως.>> στηρίζει το κορμί του στη πλάτη της καρέκλας και απλώνει το ένα χέρι στο τραπέζι και το αλλο στην δίπλα του καρέκλα. Κάθεται χαλαρός και τόσο χαρούμενος αυτή τη στιγμή πράγμα που με τρομάζει. <<Σοβαρά τώρα, πίστεψες ότι υπάρχει άνθρωπος που να ήθελε να στο κάνει αυτό?>> γελάει μέχρι δακρύων. Τον βλέπω να ξεκαρδιλίζεται τόσο πολύ που όλο του το πρόσωπο έχει κοκκινίσει.

<<Γιατί το έκανες αυτό, Ρομπ?>>

<<Δεν είναι προφανές? Έπρεπε να σε κάνω να νιώσεις όπως έκανες κι εσύ εμένα τότε. Ταπείνωση.>> συνεχίζει και γέρνει το σώμα του προς εμένα τώρα.

<<Ε τόσο μαλακας είσαι! Έχουν περάσει χρόνια Ρομπ! Τι φαση?!?!>> η αίσθηση να του χώσω ένα χαστούκι αυτή τη στιγμή είναι τραγικά έντονη. Θέλω να τον κάνω τόσο πολύ να πονέσει! Να καταλάβει πόσο κτήνος είναι που έπαιξε μαζί μου!

<<Μπορεί, αλλά με είχες κάνει ρεζίλι. Με είχες ντροπιάσει. Έπαιξες μαζί μου και μετά με χειρίστηκες σαν σκουπίδι! Λες να το άφηνα αυτό έτσι?>> τα μάτια του πλεον έχουν γυρίσει στην οργή και το μίσος. Με κοιτάνε και νιώθω να με στραγγαλίζουν.

Τον ακούω με πολύ ζόρι από τον πανικό που βρίσκομαι τη δεδομένη στιγμή. Όλα μοιάζουν τόσο δύσκολα, ενώ είναι απόλυτα φυσιολογικά. Προσπαθώ να κρατήσω το μυαλό μου από το να μου θολώσει τα πάντα γύρω μου και να χαθώ στο απόλυτο σκοτάδι.