XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 14

<<Ω ουαου. Αυτή είναι τέλεια φωτογραφία.>> σχολιάζει ενώ τον νιώθω υπερβολικά κοντά μου και με τα μάτια του καρφωμένα στην οθόνη της κάμερας.

<<Ναι, για τον κάδο απορριμάτων ίσως.>> απαντάω απότομα και ίσως να μην ήταν και το πιο ωραίο σχόλιο. Αλλά το δικό του από την άλλη ακούστηκε πολύ αλαζονικό για να μην πάρει μια πιο διαφορετική απάντηση. Κλείνω την κάμερα και κάνω ένα βήμα αριστερά πριν γυρίσω να τον κοιτάξω. Γιατί όταν λέω πως ήταν υπερβολικά κοντά, εννοώ πως ένιωθα το μπράτσο του να ακουμπάει τον ώμο μου όσο κοιτούσε.

<<Ω αουτς!>> πιάνει και καλά τη καρδιά του σαν να τον πείραξε το σχόλιο αλλά το γνωστό του χαμόγελο δεν λέει να φύγει από πάνω του.

<<Νταξει πλάκα κάνω. Αλλά δεν είναι και για την εφημερίδα.>> σχολιάζω λες και ένα μέρος μου ένιωσε τύψεις με το σχόλιο που έκανα.

<<Μην ανησυχείς δεν κρατάω κακίες...τι έγινε? Που είναι οι υπόλοιπη παρέα? Δε νομίζω να ήρθες εδώ μόνη σου μόνο και μόνο για την εργασία.>> γυρνάει το σώμα του και κάνει μια γύρα με το κεφάλι του μήπως και δει τα παιδιά αλλά δεν φαίνονται πουθενά και επιστρέφει προς εμένα.

<<Ούτε καν. Κάπου εδώ θα είναι, σε καμία σειρά για το τρενάκι του τρόμου τους φαντάζομαι. Αλλά δεν θα έπρεπε να το ρωτήσω εγώ αυτό σε σένα? Συνήθως όλη η παρέα σου πάει πακέτο.>> σχολιάζω και εύχομαι να μην πεταχτούν από το πουθενά και με μπουγελωσουν με κανένα αναψυκτικό αυτή τη φορά.

<<Εδώ και λίγη ώρα βρίσκονται στο παιχνίδι με τους καθρέφτες...δεν τους βλέπω να βγαίνουν και πολύ σύντομα.>> του ξεφεύγει λίγο γέλιο πριν μπλέξει το χέρι του στις μπουκλιτσες του και καταλήξει πίσω στον σβέρκο <<Τέλος πάντων, μάλλον θα πρέπει να πάω να τους βγάλω από εκεί. Μη περάσουν όλο το βράδυ εκεί μέσα. Ανυπομονώ να δω ποιανού τη φωτογραφία θα επιλέξουν...τα λέμε!>> κάνει το νόημα των ναυτων σε παράταξη, μια απαλή κινηση της ανοιχτής παλάμης του από το πλάι του κεφαλιού του προς τα έξω, και απομακρύνεται με χαλαρό βηματισμό.

Τον βλέπω που χάνεται μέσα στον κόσμο και επιστρέφω την προσοχή μου στο μέρος. Μιας και το ζεύγος δεν το βλέπω να με βρίσκει σύντομα αρχίζω και κάνω βόλτες μόνη μου και να βγάζω φωτογραφίες. Κρυμμένη πίσω από τα κάγκελα ενός παιχνιδιού βλέπω από την απέναντι μερια τον Ρομπ με τη παρέα του να περπατάνε κάπως διαφορετικά από άλλες φορές και με γυναικεία συνοδεία κιόλας από πίσω τους. Είναι σαν να πρόλαβαν να μεθυσαν και να αρχίζουν τις τρέλες.

Κάνω με σιγανά βήματα όπισθεν και καταλήγω να κάθομαι σε ένα ξύλινο παγκάκι μπροστά από ένα μαγαζί. Παίρνω μια ζέστη σοκολάτα μιας και δεν είναι ώρα για καφε και κάθομαι στο παγκάκι να κοιτάξω τις φωτογραφίες.

Βγάζω και το χαρτακι που μου έδωσε η Μία προηγουμένως και το αφήνω ανοιχτό μπροστά μου. Κανονικά θα έπρεπε να ενοχληθω πολύ που έκανε κάτι τέτοιο χωρίς να το ξέρω αλλά από την άλλη είναι η Μία, η κολλητή μου.

Οπότε...με βάση αυτό που γράφει το χαρτί αυτός θα είναι εδώ. Σίγουρα αμα με βρήκε μέσα σε αυτό το χάος όλο και σε κάποια φάση θα κοιτούσε. Αν όντως ειναι πραγματικό αυτό που γίνεται τότε ίσως...ίσως θα μπορούσα να τον βρω σε καμία από τις φωτογραφίες που πήρα. Αν και θα είναι έξτρα κριπι αμα δω κάποιον με καπέλο και σκούρα ρούχα να κοιτάει από μακριά τη κάμερα και να είναι σε όλες τις φωτογραφίες μέσα. Αλλά πολύ αμφιβάλω. Στη χειρότερη περίπτωση θα κοιτούσε όταν δεν θα έπαιρνα χαμπάρι εγώ, όπως το κάνει εδώ και λίγο παραπάνω από μια βδομάδα.

<<Πρέπει να μπεις στο τρενάκι του τρόμου! Έκλαψα, ήταν γαματα!>> λέει μες στον ενθουσιασμό της η Μία και κάθεται στο παγκάκι απέναντί μου που ενώνεται με το τραπέζι στη μέση μας.

<<Να ρωτήσω τι ακριβώς είναι αυτή η κίτρινη αηδία στα ρούχα σου ή όχι? Σαν γλίτσα είναι αυτό το πράγμα.>> αηδιάζω στη λερωμένη εικόνα της και μου το κάνει εξαιρετικά δύσκολο να τη κοιτάω.

<<Το πετούσε ένας από τους σκελετούς εκεί μέσα. Τέλος πάντων...ακου τώρα να δεις. Είναι ένα παιχνίδι εδώ περα στιλ δωμάτιο δράσης. Πρέπει να το δοκιμάσουμε!>> χτυπάει νευρικά και γεμάτη αδρεναλίνη τα χέρια της στο τραπέζι.

<<Μία έχω και τη κάμερα μαζί μου. Που θα την αφήσω?>> καλύτερη αυτή η δικαιολογία από το δεν θέλω που ήμουν έτοιμη να πω.

<<Θα την κρατήσει ο Φιν. Δεν θέλει να μπει μέσα η κότα!>> τον χτυπάει με πλάκα στο μπράτσο πριν κάνει να σηκωθεί από το παγκάκι <<Δεν δέχομαι όχι. Πάμε τώρα!>> χτυπάει δυνατά το κινητό της κατι που την κάνει να ξινισει πριν απαντήσει <<Ρε μαμά ούτε δύο ώρες δεν είμαστε εδώ! Πωωω έλεος πια. Καλά καλά! Μη τσιριζεις έρχομαι.>> το κλείνει με δύναμη ίσα ίσα πριν σπάσει την οθόνη <<Δεν το πιστεύω αυτό που θα πω αλλά πρέπει να φύγουμε. Βέβαια δεν θα το αφήσω έτσι. Είτε το σαββατοκύριακο είτε την άλλη βδομάδα θα έρθουμε να δοκιμάσουμε αυτό το παιχνίδι. Λενε ότι έχει πολύ γέλιο και τρόμο ταυτόχρονα!>>

Μαζεύω τη πραμάτεια μου που άπλωσα στο τραπέζι ναι φεύγουμε άρον άρον από εδώ. Μπαίνουμε στο αμάξι και βάζει κατευθείαν μπρος ο Φιν και γινόμαστε σιφουνας για να παμε βολίδα στο σπίτι της Μιας.

Βγάζω το κινητό μου μιας και είχα ώρα να το κοιταξω και βλέπω πάλι ένα μήνυμα από τον user356.

Τι φαση πάλι?

"Κρίμα που έφυγες τόσο γρήγορα. Όλα καλά?"

Εεεεε οκ αυτό αρχίζει και με τρομάζει λίγο τώρα.