XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 57

Τι ακριβώς να μάθω για τον Κάρτερ?!

Ας μου πει κάποιος ότι μου κάνει πλάκα...αλήθεια όμως!

Ειναι σαν αν με σκισανε στα δύο χωρίς να τους νοιάζει τίποτα.

<<Τζέιν?! Να...να σου εξηγήσω.>> φαίνεται στο πρόσωπό του πόσο έχει ταραχτει που με βλέπει αλλά δεν νομίζω ότι σχετίζεται με το δικό μου σοκ.

Δεν ξέρω καν τι να κάνω, τι να πω? Τι ήταν δηλαδή αυτό που άκουσα? Τι συμβαίνει που το ξέρει και η Μία και ο Φιν κιόλας? <<Πες μου ότι μου κάνεις πλάκα...>> τον βλέπω που κάνει βιαστικά βήματα να με πλησιάσει αλλά είναι το λιγότερο που θέλω αυτή τη στιγμή. Δεν τον θέλω κοντά μου! Δεν μπορώ αλλο με τόσα μυστικά πια! Τα δάκρυα κυλάνε ήδη σε όλο μου το πρόσωπο και δεν μπορώ καν να τα σταματήσω.

<<Μισό να σου εξηγήσω...>> απλώνει το χέρι του να πιάσει το δικό μου αλλά το τραβάω απότομα όπως και όλο μου το σώμα. Θέλω απλώς να φύγω από εδώ!

<<Πες μου ντε! Τι άλλο δεν ξέρω? Τι άλλο μου έχετε κρύψει πια?!>> φωνάζω και δεν με νοιάζει ποιος θα με ακούσει μέσα στο μαγαζί, εξάλλου με τέτοιο καιρό είναι σχεδόν άδειο. Αλλα τους βλέπω και τους τρεις να στέκονται απέναντί μου και δεν τους αναγνωρίζω. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ήμουν τόσο ηλιθια και έπεσα σε άλλη μια παγίδα!

<<Τζέιν ηρεμισε μισό λεπτ->>

<<Αλήθεια τώρα? Με κοροϊδευεις έτσι?>> ώρες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω πως νομίζει ότι θα αντιδράσω ήρεμα σε κάτι τέτοια. Η ίδια νευριαζει με χαζά, δεν θα νευριασω εγώ με κάτι τέτοιο? Που ακόμα να μου πει ο Κάρτερ τι σκατα είναι αυτό που δεν πρέπει να μάθω για αυτόν...Αλλα το γεγονός ότι ήταν εδώ και μιλούσαν για μένα με κάνει να φοβάμαι τόσο πολύ να ακούσω τι θα μου πει.

<<Κανένας δεν σε κοροϊδευει. Πίστεψέ με είχα σκοπό να στο πω. Δεν ξέρω γιατί ο Ρομπ μπήκε στη θέση μου. Βασικα όχι, τώρα ξέρω αλλά τοτ...>>

Ορίστε?

Άκουσα καλά?

Ο Ρομπ στη θέση του Κάρτερ? Δεν φτάνει που πέρασα ότι πέρασα μόλις έμαθα ότι ο Ρομπ βρισκόταν πίσω από τον κρυφό θαυμαστή, αλλά μου λέει τι? Ότι ήταν αυτός?

Θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Να εξαφανιστώ και να τα ξεχάσω όλα! Τον βλέπω που μου μιλάει και απλως είναι μια βουβή εικόνα. Η φωνή του έχει καλυφθεί από ένα εκκωφαντικό βουητό και έναν δυνατό πόνο στο κεφάλι. <<Ορ..οριστε?>> όλα γυρίζουν. Είναι σαν να είμαι μεθυσμένη αλλά με χωρίς ούτε ένα τις εκατό αλκοόλ να έχει μπει στον οργανισμό μου. Η απόσταση του κεφαλιού μου με το πάτωμα ξαφνικά μοιάζει πως θα μικρύνει όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα, ή λεπτά. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου <<Όχι...δεν...>> οι λέξεις δεν βγαίνουν καν από το στόμα μου και εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο! Διώχνω τα δάκρυα από πάνω μου σαν να χαστουκίζω και λίγο τον εαυτό μου, γιατί είμαι τόσο ηλιθια!

Αλλά θέλω να πάρω αέρα γιατί εδώ πέρα η ατμόσφαιρα παραείναι αποπνικτική. Τους παρατάω έτσι όπως στέκονται με το στόμα ανοιχτό και βγαίνω έξω στη βροχή αφήνοντας τη δροσιά να με χαστουκισει για τα καλά.

<<Ρε συ Τζέιν! Που πας τώρα έξω στη βροχή?>> το χέρι του τυλίγει απότομα το δικό μου.

<<Όπου θέλω πάω!>> τραβάω το χέρι μου από το δικό του όσο κι αν σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα μου αρεζε αυτή η αίσθηση. Αλλά έχω πέσει πάλι κορόιδο. <<Δεν το πιστεύω ότι είμαι τόσο ηλιθια!>>

<<Τώρα μη λες βλακειες. Αλλά άκουσέ με, δεν ήταν όλα μια πλάκα για μένα. Μπορεί έτσι να ξεκίνησε αλλά...>>

Ε τώρα κάποιος πραγματικά με έχει φτύσει. Πλάκα? Τι πλάκα? Τι δεν άκουσα όταν όλα θολωσαν γύρω μου τέλος πάντων?!

<<...τωρα ξέρω! Ξέρω γιατί έγινε όλο αυτό. Δεν ήξερα γιατί δεν ήθελε να ήταν αυτός που θα σου έγραφε...πω το ξέρω έκανα βλακεια αλλά πίστεψέ με->>

<<Πλάκα? Όλο αυτό ξεκίνησε για μια πλάκα? Μια πλάκα που τράβηξε δύο μήνες? Ώστε γι αυτό μπήκες και στο κλαμπ φωτογραφίας? Για να με έχεις από κοντά σου? Τι ήθελες? Να πέσω για σένα, βλακα? Τελεια, τα κατάφερες. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι όντως ήθελα να ήσουν εσύ! Πραγματικά όταν λένε πρόσεχε τι εύχεσαι κάτι τέτοιο εννοούν.>> σε αντίθεση με πριν όλα βγαίνουν σαν ποταμάκι από το στόμα μου, ξεκάθαρα. Και τώρα μόλις καταλαβαίνω πως παραβγηκα έξω όταν είπα ότι θέλω να πάρω αέρα και έχω γίνει λούτσα από τη βροχή. Δεν ξέρω και που παράτησα την ομπρέλα μου και ούτε έχω χρόνο να το σκεφτώ. Θέλω να φύγω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από εδώ.

<<Όχι...δεν...αλήθεια?>> τα μάτια του φωτίζουν για λίγο και ένα απαλό χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό του. Παρόλο που έχει και ένα κάρο βρεγμένες μπούκλες που πέφτουν στα μάτια του δεν κάνει ούτε μια κίνηση για να τις διώξει. Τις αφήνει να πέφτουν πανω του και να με εκνευρίζουν ακόμα περισσότερο.

Γιατί μου αρέσει ακόμα?!?! Τι έχω πάθει? Χάζεψα? <<Ε έλεος! Μη τολμήσεις να μου ξαναμιλήσεις!>> φωνάζω να ακουστώ πάνω από τον ήχο της βροχής που πέφτει. Φωνάζω να το ακούσω και η ίδια να το καταλάβω καλά καλά τι ήταν αυτό που άκουσα.

Ώστε ήταν μια καλοστημένη φάρσα, και ήταν όλοι μπλεγμένοι...υπέροχα! Άλλο τι?!?!

<<Τζέιν σε παρακαλώ.>>

<<Είπα όχι! Άσε με ήσυχη!>> ούτε καν που θέλω να γυρίσω να τον κοιτάξω άλλο. Απλώς βάζω όση δύναμη έχω, και φεύγω πλατσουριζοντας στο νερό κάτω χωρίς να με νοιάζει πόσο έχει μπει μες στο παπούτσι.