XOXO Your Secret Admirer

Κεφάλαιο 34

Τα μάτια μου σαρώνουν όλη την έκταση του σχολείου μέχρι να κάνω ένα βήμα να μπω μέσα. Προς το παρόν κανένα σημάδι του Κάρτερ κάτι που με ηρεμεί. Από την άλλη βέβαια δεν μου έχει στείλει τίποτα από τη στιγμή που τον φίλησα, ούτε καν για την εργασία που έχουμε στο κλαμπ φωτογραφίας.

<<Εεε γλυκιά μου Τζέιν? Θα σταματήσεις να κάνεις σαν τρελή?>> με αρπάζει από το χέρι η Μια και με τραβάει με βία μέσα στο σχολείο.

<<Δεν κάνω σαν τρελή!>> παραπονιέμαι ξεπνοα μιας και η καρδιά μου πάει να πεταχτεί από το άγχος. Ο διάδρομος έχει αρκετό κόσμο αλλά πάλι καλά κανένα ίχνος του Κάρτερ ή της παρέας του.

<<Ναι βέβαια. Σταμάτα πια να σκας για αυτό το θέμα. Ήσουν μεθυσμένη, έχεις τη δικαιολογία έτοιμη. Στη τελική κάνε πως δεν θυμάσαι τίποτα και δες πως θα αντιδράσει εκείνος αντίθετα.>> με σταματάει μπροστά από το ντουλαπάκι μου με αυστηρό ύφος. Σταυρωνει τα χέρια της, η μακριά κοτσίδα πίσω της κουνιέται ελάχιστα φέρνοντας μια τούφα πάνω στον ώμο της πριν στηριχτεί στο ντουλαπάκι δίπλα της.

<<Δεν είναι δικ->> τα μάτια μου πέφτουν κατευθείαν πάνω στη γνωστή ζακέτα με το λογκο της ομάδας ποδοσφαίρου μας. Τα κόκκινα σταρακια του ακούγονται σαν βαριές μπότες που σκάνε δυνατά πάνω στο πάτωμα διαλύοντας το. Το γέλιο του δε συνδιασμο με τη κίνηση να στρώσει τις μπούκλες του μου κάνουν ξεκάθαρη την εικόνα του Κάρτερ να πλησιάζει. Στηρίζει την τσάντα του στον ένα ώμο όπως και όλο το υπόλοιπο παρεακι που περπατάει δίπλα του.

<<Δικαιολογία? Ανάλογα πως το βλέπεις εσύ Τζέιν όλο αυτό.>> διακόπτει σαν μαχαίρι τον πανικό που κόντευε να με κυριεύσει.

<<Τι?>> πρέπει να φύγω. Δεν πρέπει να με δει καν σήμερα. Τουλάχιστον μέχρι να βρω έναν τρόπο να του μιλήσω. Χαμογελάω στη Μία βεβιασμένα <<Πάω στη τάξη.>> κάνω εμφανή τον τρόμο μου να συναντήσω τον Κάρτερ και στριβω προς την αίθουσα που έχω μάθημα.

<<Τι? Γιατί?>> μια παύση απλώνεται από πίσω μου <<Ε δεν παίζεσαι. Τον αποφ->>

<<Πρόσεχε ρε Μία! Τι φαση τελευταία? Το έχετε συνήθειο να σκοντάφτετε πάνω εσύ και η κολλητή σου?>> από πίσω μου ηχεί η κλασικά αηδιαστική φωνή του Ρομπ. Ακόμα και η ανάσα του γίνεται αισθητή από μέτρα μακριά με κάθε του αναπνοή, βαριά, γεμάτη σιγουριά, αυτοπεποίθηση αλλά και αλαζονεία.

<<Ναι άλλη όρεξη δεν είχαμε.>>

Είναι η τελευταία φράση που άκουσα πριν μπω βολίδα στην αίθουσα. Γυρνάω να κοιτάξω προς τη Μία, κρύβομαι ελάχιστα από την άκρη του τοίχου για να μη με δει κανείς. Βλέπω τον οχλο να απομακρύνεται από το οπτικό μου πεδίο και από πίσω ξεπροβάλλει η νευριασμενη και κοκκινισμενη Μία που μου κάνει παράπονα με το να δαγκώνει το δάχτυλο και κουνάει το κεφάλι σαν να μου λέει "την έβαψες".