ရိေပၚတို႔ဆိုင္ေလး လူလည္း ေတာ္ေတာ္က်ဲ သြားၿပီ ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုးလည္း ပင္ပန္းသြားက်ရျပန္ၿပီ။ညေနခင္းအခ်ိန္ကိုလည္းတစ္ေျဖးေျဖး ကူးေျပာင္းလာၿပီး အျပင္မွာ ေမွာင္ရိပ္လည္း သမ္းလာေနၿပီျဖစ္သည္။
"အမ ေယာက္ဖ မလာေသးဘူးလား "
"ေအးဟယ္ မနက္က အိမ္က ထြက္ေတာ့ ဒီေန႔ စခန္းမွာ အလုပ္ပါးတယ္ေျပာတယ္ "
"ဖုန္းဆက္ၾကည့္ပါလား အမ လည္း ပင္ပန္းေနၿပီ နားရေအာင္ေလ "
"ေအး ေအး "
တူ ~တူ ~
တစ္ဘက္ ဆိီ ဖုန္းcall ဝင္သြားၿပီ
"Hello လီလီ "
"ကိုဝမ္ မလာေသးလို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တာ ရိေပၚတို႔လည္း ဆိုင္လူပါးေနၿပီ ဆိုေတာ့ေလ "
"လာေနၿပီ လီလီ ခဏေလး ေစာင့္ေနာ္ လာခါနီးမွ ရပ္ကြက္က ကေလး ေပ်ာက္လာတိုင္လို႔ ကူ႐ွာေပးေနရင္း ေနာက္က်ေနတာ "
"ဟုတ္ကဲ့ ရတယ္ ကိုဝမ္ ေျဖးေျဖးလာ ခဲ့ေနာ္"
ဖုန္းအျပန္အလွန္ေျပာဆိုၿပီး ဖုန္းကို အိတ္ထဲ သိမ္းလိုက္တယ္။
ရိေပၚ က ဘာထူးလဲ ပံုစံျဖင့္ ေမးေဂါ့ျပၿပိ္း ေမးလိုက္တယ္။
"လာေနၿပီ ေျပာတယ္ ရိေပၚ ကေလး ေပ်ာက္ ႐ွာေပးေနလို႔ ေနာက္က်ေနတယ္ေျပာတယ္ "
ရိေပၚ သိတယ္ဆိုတယ့္သေဘာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
သူ႔ေယာက္ဖက အယ့္အတိုင္းဘဲ အမ်ားကို ကူညီရင္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ စခန္းမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ကူညီမယ့္သူ႐ွိတာက်ေနတာဘဲ
တံခါးဖြင့္သံ ၾကားသျဖင့္ ဆိုင္ေပါက္ဝကို ရိေပၚ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
ဝဝဖိုင္းဖိုင္း အမ်ိဳး သမီး တစ္ဦး ကိုယ္ေပၚမွာလည္း နီနီ အိတ္ႀကီးကို မလိုက္ဖက္စြာ လြယ္ထားတယ္ ။ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ကလည္း ခပ္ပြပြျဖစ္ေနတယ္ မ်က္ႏွာ ေပၚမွာလည္း ပါးနီကိုရဲေနေအာင္ ျခယ္သထားတယ္။
"ဟို အန္တီ ညေနစာ အတြက္က ကုန္ပါၿပီ မနက္ျဖန္မွ ေစာေစာ လာေပးပါလား ဗ်"
စစ္ေကြၽး ထို အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာေနတာလည္း ရိေပၚ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
