MFS1:TO FALL-COMPLETED✅ (AVAILABLE IN NOVELNOW)

|4|

Chapter 4

Times is running and days too. Bukas na pala yung alis namin papuntang Paris. Excited rin naman ako kahit papaano----------ito kasi ang first flight ko going to other countries.

Halos ang napupuntahan ko lang naman kasi ay parte nang pilipinas but out of the country not yet--------so i think this is the time for me to travel other place naman, sabi ko pa naman kasi sa sarili ko pag ako aalis papuntang ibang bansa to travel dapat kasama ko muna ang family ko pero minalas ata at hindi ko sila makakasama sa pagpunta ko sa Paris.

Si Laz ang makakasama ko at trabaho naman ang ipupunta namin doon maybe next time kapag nakaluwag-luwag ako-------ako na mismo ang magsasagot sa panggastos namin ng family ko going abroad.

Lumabas ako sandali to buy coffee hindi ko kasama ang dalawa kong kaibigan dahil busy sila, hindi ko narin sila inabala dahil alam ko namang nagsisipag ang mga iyon for their project. Naikwento kasi nila yesterday na binigyan sila ng project for the coming month.

Nang makapasok ako sa coffee shop na kaharap lamang nang company. Dumiretso na ako sa counter. May limang nakapila kaya ako yung pinakahuli tamang naghihintay ako nang may kumalabit saakin---------napalingon naman ang ulo ko hindi kasama ang katawan kalahati lamang upang makita kung sino ang kumalabit saakin. Bumungad naman ang isang ngiti sa labi ng taong iyon, si Laz.

"Hi Ran" bati nito.

Hindi ako nakasagot agad dahil nabigla ako.

"Sorry na bigla ata kita?" sabi nito

"Ah, hindi naman masyado. Akala ko kasi kung sino yung kumalabit."sabi ko naman.

Tumango tango naman siya bilang pagsag-ayon.

"You're not with your friends..." pansin niyang mag-isa lang ako. Napatingin rin siya sa mga taong nakaupo tinitignan siguro kung nasaan sila.

"Ako lang mag-isa lumabas. Busy sila doon sa project na ibinigay sa kanila."

"Oh, yes. I forgot may bagong project palang ibinigay sa kanila. I'm sorry."

Napailing lang ako sa paghingi niya ng tawad. Bakit bakit to nagsosorry?

"No need to be sorry." sabi ko.

Natawa ako dahil sa pagiging makalimutin niya.

"You know these past days nagiging makalimutin ako."

Pagkukuwento nito saakin napangiti naman ako hindi ko alintana ang maiksing pila sa counter.

"Maybe you should take medicine para hindi ka makakalimutin."

Suwestyon ko sa kanya seryoso naman siyang nakikinig saakin.

"What medicine then?" seryoso talaga siya? Nagbibiro lang naman ako.

Hindi ko nga alam kung anong gamut ang para sa mga makakalimutin e, natawa lang ako sa pagiging seryoso niya. Napakunot noo naman siyang tumitig saakin hindi ata nagets ko yung ko.

I sighed. I'm not really good at joking.

"What's funny?"

"Um, wala wala. Nagjojoke lang naman ako kanina hindi mo ata nagets." Sabi ko. Nawala na ang kunot nang nito nito.

"Oh, sorry for that hindi ko alam joke yun."

"Halata nga..." pabulong ko

"What?"

"Wala...." sabi ko sa kanya.

(Next, please!)

Napabalik ang tingin ko sa counter. Nakita kong wala na iyong mga pumipila kanina ako na pala ang sunod. Dali-dali naman akong humakbang para makalapit.