MFS1:TO FALL-COMPLETED✅ (AVAILABLE IN NOVELNOW)

|27|

Chapter 27

IT'S BEEN 5 YEARS.

Kamusta kaya ang manila? Marami kayang nagbago? May mga bago bang pasyalan na ipinatayo? Matagal-tagal rin pala akong namalagi sa ancestral house namin dito sa Naga.

Marami siguro akong namiss na mga pasyalan. Nawalan din ako nang komonikasyon sa mga kaibigan ko. Kamusta kaya sila? Paniguradong may anak na ang mga iyon maliban sa isa, si bakla.

Siya kaya?

Ipinilig ko ang ulo ko. Hay, malamang masaya na siya ngayon sa babaeng mahal niya. Aasahan ko pa bang single siya matapos kong makipag break sa kanya dahil sa.... Ipinilig ko ulit ang ulo.

"Masaya na siya Ran..." kumbinsi ko sa sarili. "Dapat maging masaya kana lang para sa kanya. Masaya ka, tandaan mo yan." Pilit kong itinatatak sa isip at tumango tango.

Inihinto ko na ang pag-iyak noon. Matapos kong malamang engaged siya sa iba tinapos ko narin ang ugnayan naming dalawa.

Oo, ako.

Ako mismo ang pumutol sa relasyon namin. Alam ko naman kasing doon din papunta yun. Alam kung hihiwalayan niya ako ng oras na'yun, sigurado ako dun.

Day by day I've cried walang tigil.Nakakaatawang balikan ang pangyayaring iyon sa buhay ko. Nagsayang pala akonang luha imbis na inilaan ko sa mga bagay na makakatulong sakin, sa walangkwentang pagmumokmok ko pa inilaan. Napapailing nalang ako.

For 5 years without communicating with my friend hindi ko na alam ang mga nangyayari sa buhay nila maging kay Blessica. Pagkatapos ng video call na yun, umalis din ako sa condo ni Blessica. Iniwan ko silang tatlo ng hindi nagpapaalam at dumiretso sa Valenzuela City kahit gabi na. One week akong nagkulong sa bahay ng mga magulang ko.

Lahat ng social media account ko ay deactivated. I want peace. I want silence. I want to be alone that's why I deactivated all my accounts.

Halos hindi ako maka-usap ng mga kaibigan ko. Ni ang pamilya ko hindi ko kayang kausapin. Lugmok ako hindi dahil nagkautang ako kundi dahil nawasak ang puso ko.

Nagtataka nga noon sila dada at moma kung bakit ako nagka ganun. Iniisip nila that time na weird ako dahil hindi ako makausap. Oo, alam kung curious sila sa nangyayari sa buhay ko. Sinubukan nga nilang kausapin ako, ngunit wala silang makuhang sagot.

Every time na may tatawag sa landline namin sinasabihan ko silang huwag sagutin. Mabuti nga at sinusunod nila.

Matapos ang isang linggong pagmumokmok nakuha ko ring pagtibayin ang sarili ko. I gathered all my strength and energy. I faced my parents and tell them what happen to me at that time.

Kung bakit ako umuwi at nagmukmok. Kung bakit hindi ako makausap ng maayos. Na enlighthen naman sila dahil sa eksplinasyon ko. Matapos ko silang kausapin, tumawag ako sa boss ko. Si Laz.

Lazaro knows everything because I told him what happen. Inalam ko rin mula sa kanya ang tungkol sa kaibigan niya. Hindi na nga ako nagtaka sa sinagot niya saakin. Pero grabe ang iyak ko habang kausap sa telepono si Laz. Sinabi ko sa sarili ko na iyon na ang huling pag-iyak ko na ang dahilan ay siya.

I resign.

Palihim ang ginawa kong pag-alis sa kompaniya ni Lazaro. Siya at ako lamang ang nakakaalam. Hindi ko pinaalam sa mga kaibigan ko. Humingi ako ng pabor sa kanya tungkol sa kontratang pinagkasunduan noon. I lost the project. I lost my dream and choose the other way. I lost everything in just a minute.