MFS1:TO FALL-COMPLETED✅ (AVAILABLE IN NOVELNOW)

|22|

Chapter 22

"S-SIMON SANDALI!" para akong maluluha ng tumalikod nalang siya bigla at walang pasabing naglakad. Gabundol ang kaba at pagsisisi ko sa natunghayan niya ngayon, ngayon lang.

Hindi ko naman iyon sinasadya at wala lang saakin iyon. Pero ayon sa mga mata niya hindi iyon maganda.
Parang hinuhukay ang tyan ko habang pilit ko siyang hinahabol. Para akong nahimasmasan sa kalasingan. Feeling ko anlaki ng kasalanan ko kahit wala naman akong ginawang masama.

"S-simon sandali!" thanks god that I grab his right shoulder to stop him from walking. "Mali 'yung nakita mo. Napatid ako kaya sumubsob ako sa kanya." pagrarason ko habang pigil ang nagbabadyang pagluha.

Hindi siya nag-abalang tignan ako. Kaya labis naman ang sakit sa puso ko dahil doon. Hindi tumagal, putak na ang walang hiya kong luha. Hindi man lang niya ako haharapin?  Tsk. Sakit a!

Bakit ang bilis kong maging emosyonal sa kanya?  Wala naman akong ginawang masama e. Wala talaga. Pero bakit nagkaka ganito siya?  Parang ang daya naman nun.  Walang ibig sabihin iyon sa akin. Sana ganun din ang makita niya. Nakakasakit lang sa puso na bigla nalang niya akong tatalikuran dahil sa nakita niya. Hindi man lang niya ako hinayaan mag-explain bago siya magpasyang tumalikod. Ang sakit talaga. Grabe.

"Simon. " halos bulong ko ng tawag sa pangalan niya habang umiiyak ng palihim. Hindi naman niya nakikita ang pag-iyak ko e. Useless.

"Pansinin mo naman ako. " pilit kong inaayos ang pagsasalita ko. Marahas ang pagbuntong hininga niya at umiling pa. Parang may tumarak na kutsilyo sa puso ko dahil doon. Nakakuyom din ang mga kamao niya.

Panay din ang tingin ng ibang nakakakita sa amin. Ang iba nagugulat o di kaya ituturo kami na parang nasisiyahan sa nakikita. Ang iba naman dinadaan kami pagkatapos nakasunod ang tingin sa amin. Lalo na sa akin. Iniisip siguro nila na desperado ako at ako yung humahabol.

Kagat ang ibabang labi binitawan ko ang braso niya. Halatang nagulat siya pero nakabawi din. Kumibot ang likod niya pero hindi siya humarap. Likod lang niya ang nakikita ko. Matangkad pa naman siya.

"Kung ano man ang ikinagagalit mo o kung ano man ang rason mo at nagkakaganyan ka. Sana hinayaan mo muna akong makapag salita diba? Hindi iyong tatalikuran mo ko." dala ng bugso ng damdamin ko. Hindi ko napigilan na mainis sa kanya. "Sorry kung iba ang pagkaka intindi mo sa nakita mo kanina. Sorry kung sa palagay mo naka gawa ako ng kasalanan na hindi ko naman sadya." huminga ako ng malalim bago nagpasyang talikuran siya. Pinalis ang luha sa pisngi at nag desisyon akong umalis doon. Hindi man lang niya ako sinundan. Lalo lang akong nasaktan.

Wala naman akong magagawa kung ayaw niya akong harapin e. Hindi naman kasi ako namimilit ng tao. Lalo na kapag alam kong wala akong ginawang masama para tratuhin niya ako ng ganun.

Bumalik ako sa loob at nagpaalam. Nagtataka nga sila ng sundan ako ng tingin. Si Samuel walang kibo ng balingan ko ng tingin. Pero alam kong alam niya ang rason ko. Lalo lang akong naiinis sa kanya. Alam ko namang wala siyang kasalanan sa nangyaring pagbunggo ko sa kanya dahil ako iyong hindi nakatingin sa daan. Pero dala ng nangyari ngayon pasensyahan nalang at nadamay siya sa inis ko.

Umuwi ako sa condo na dala-dala ang nararamdaman. Para akong lantutay na gulay ng makahiga sa kama. Tinakip ang isang kamay sa mga mata. Kalahati ng katawan kong ibaba ay wala sa kama.