Getting Away with Gluttony

Kabanata 5

Brethren Christian Academy, an exclusive private school. Not really exclusive for the rich but it is open for those who are in need through the scholarship programs sponsored by the elite society especially businessmen.

Its vision is to provide quality education, holistically and equally.

It has a total floor area of 500, 000 sq. ft. and a parking space for up to 500 cars. It offers courses from pre-elementary up to advanced studies for post-graduates.

I am in my third year of college, the second semester, and running late for my first subject.

Paano ba naman?
I enjoyed my breakfast kanina-
Sinangag with lots of garlic,
tapa,
sunny side up,
buttered veggie,
with mushroom soup pa.

Yummy...
Parang nagutom ako ulit bigla.

Tila ako'y nakalutang na sa langit- pagpe-play ng utak ko sa kanta ni Sarah G. na Tala. Actually, bet ko ding i-video yung sarili ko habang sinasayaw yong steps no'n.
But thinking about gaining bashers, I've changed my mind.

I am so... pinagpala - sa pagkain.
My Nana Mercy is a very good cook.

Lakad-takbo ako papunta sa Business Ad Building. Mga 123456 steps pa 'to.
Hindi ko kasi naabutan 'yong free ride kanina ng school service na nag-iikot sa buong vicinity at nakaabang sa bawat gate. The whole academy has five gates.

I looked around. Tanaw ang Brethren's Pavillion from the path walk I'm trading. May mga students under the umbrella trees na nakaupo sa mga concrete benches na nakapalibot sa bawat round table. May mga nagkwekwentuhan. While some are reading and writing on their notes.

Gate 2 ang pinakamalapit sa building ng course ko. Di kalayuan naman ay ang Architecture Building at ang Engineering. The rest of the other buildings, medyo malalayo na.

I can have my own car if I want to pero takot akong magdrive.
So, nagtitiis akong magpahatid-sundo kay Manong Tobby, family driver namin na pamangkin ni Nana Mercy. The perks of being an RK.

But this time, hindi ako naihatid dahil may iniutos si Mama kay Manong Tobby. Kaya ako naglalakad ngayon pagkatapos kong mag-jeep. RK? Pero nag-jeep? Feeling ko talaga nasa average lang kami sa society level. Mga kaklase ko lang naman ang nagpupumilit na RK ako.

Hingal na hingal ako nang makarating sa lobby. Tinalunton ko ang kahabaan ng hallway sa kanan papunta sa assigned room ng block ko. Buti na lang, I am wearing my converse shoes.

Phew! Mas doble ang pagod ko dahil doble din ang weight ko. Feeling ko nga I'm going 100 na eh.

Saklap.
Lamon pa!
Pero sarap kumain. No regrets.

Napasulyap ako sa wrist watch ko. 8:30 AM na. Late na ako ng kalahating oras.
'Di naman ako dapat kabahan.

Si Prof. Santos lang naman 'yon eh.
Malakas ako do'n. Napapakiusapan naman.
Starbucks lang katapat.

Isa pa, may friends can just put my name on the attendance without my presence. Ganoon sila. Ang cool 'di ba?

What are friends for sabi nga nila.
Kaso nang mabasa ko ang text ni Lovely kanina, blockmate ko, nanlamig ako.

At na-excite at the same time!
Pwede pala 'yon, kakabahan pero kikiligin.
Kaya naman, wala akong choice kung hindi ang magmarathon.